جزییاتی از پروژه استارلینک ، اینترنت فضایی اسپیس ایکس

پروژه استارلینک یا اینترنت فضایی شرکت اسپیس ایکس بار دیگر بحث اول رسانه ها شده است. دو شب قبل، شرکت اسپیس ایکس، فضاپیمای سرویس دهنده اینترنت خود استارلینک-Starlink- را با موفقیت به فضا ارسال کرد.

این فضاپیما، سنگین‌ترین بار را تا به امروز به فضا حمل کرده است: 60 ماهواره ارتباطی که قرار است اینترنت را در سطح جهانی مخابره کنند.

امروز، اطلاعات بیشتری درباره این فضاپیما از طرف شرکت اعلام شد. تا کنون، هم شرکت اسپیس ایکس و هم مدیرعامل آن-ایلان ماسک- پیرامون انتشار جزئیات و اطلاعات درباره این پروژه، بسیار محافظه کارانه رفتار می‌کردند. جزئیاتی مانند اینکه هر کدام از این ماهواره ها تقریبا 500 پوند وزن دارند، قبلا اعلام شده بود.

این ماهواره‌ها همچنین به گونه‌ای طراحی شده‌اند تا حداکثر میزان بار روی آنها سوار شود. سیستم راهبردی این ماهواره‌ها، Startracker معرفی شده که دقت بالاتری درجاگیری و قرارگیری آنها در مدار ارائه می‌دهد.

وبسایت Starlink نیز جدیدا راه اندازی شده و اطلاعاتی جزئی به همراه چند عکس از این فضاپیما و ماهواره‌هایش نمایش می‌دهد.

بر اساس اعلام شرکت، تعداد ماهواره‌های مخابره کننده اینترنت قرار است در آینده، به هزاران عدد برسد.

هر کدام از این ماهواره ها، قسمت متفاوتی از کره زمین را پوشش خواهند داد. فعلا مشخص نیست که کدام ماهواره قرار است کدام قسمت زمین را تحت پوشش قرار دهد.

همچنین، از میزان تاخیر در ارسال امواج این ماهواره‌ها نیز اطلاعاتی منتشر نشده است. اما تصاویر منتشر شده، ایده‌‌ای کلی از این ماهواره‌ها ارائه می‌دهد.

دریافت و ارسال سیگنال‌ها، قرار است از 4 آنتن رادیویی تعبیه شده روی این ماهواره‌ها انجام شود.

این آنتن‌ها که به صورت فشرده و روی سطحی صاف تعبیه شده‌اند، می‌توانند امواج را با فرکانس‌های مختلف، به جهت‌های مختلف ارسال و دریافت کنند.

این آنتن‌ها برای دریافت و ارسال امواج، حرکت نمی‌کنند، کاری که دیش‌های راداری انجام می‌دهند. هزینه نگهداری این ماهواره‌های کوچک با وجود فعالیت معمولی، چندان بالا گزارش نشده است.

اعلام شده که تنها یک آنتن نیز به عنوان آنتن خورشیدی فعالیت خواهد کرد. سیستم جلوگیری از برخورد نیز به روی این ماهواره نصب شده است.

اسپیس ایکس اطلاعات زیادی درباره این قابلیت ارائه نداده و تنها از روی عکس‌ها می‌توان حد‌س‌هایی زد. قابلیتی به نام Strat Tracker نیز وجود دارد که به هرکدام از ماهواره دستور می‌دهد که در کدام جهت قرار گیرند. برای این جهت گیری، از جایگاه ستاره‌ها در آسمان استفاده می‌شود و دلیل این نام گذاری هم احتمالا همین موضوع است.

سیستم جلوگیری از برخورد نیز از مرکز داده‌های دولتی برای جلوگیری از برخورد ماهواره با مانع استفاده می‌کند. هنوز مشخص نیست که مقر زمینی سیستم استارلینک چگونه است.

ظاهرا، مردم با استفاده از گوشی‌های هوشمند به صورت مستقیم نمی‌توانند سیگنال‌های این ماهواره‌ها را دریافت کنند. این یعنی به یک دریافت کننده یا ریسیور نیاز است.

طبق گفته ماسک، ریسیورهای این ماهواره‌ها اندازه یک جعبه پیتزا هستند. علاوه بر همه این‌ها، حرقی از قیمت این سرویس‌ها هم زده نشده است.

این 60 ماهواره، در اولین مرحله پروژه استارلینک به فضا ارسال شدند. میزان کارایی و جرئیات بیشتر درباره این پروژه با گذشت زمان مشخص خواهد شد.