نام نویسنده: پریسا سجادی
اخیرا بنگاه‌های خبری ایرانی با ذوق و شوق از هک وب سایت‌های غیر ایرانی به دست هکرهایی با هویت مجهول که ادعای ایرانی بودن دارند، خبر می‌دهند و با آب و تاب درباره توان گروه هکر ناشناخته موسوم به «ارتش مجازی ایران» که توانسته و موتور جست و جوی چینی «بایدو» را هک کند، قلم فرسایی می‌کنند.
اینکه کشورها تلاش می‌کنند در فضای مجازی عرض اندام کنند، طبیعی است و مطلوب؛ اما نه به روش اخلال آفرینی، بلکه با تولید محتوا، خلاقیت و حضور فعالانه. اقدامات یاد شده نشانگر آن است که هنوز این باور در ما پدید نیامده که فضای مجازی در دنیای توسعه یافته بخشی تثبیت شده از دنیای واقعی است و بسیاری از قوانین و قواعد جاری کشورها در این حیطه هم روال شده است. به عبارت دیگر، تجاوز به حریم مجازی کشورها، مصداق دست درازی به حریم یک کشور در فضای حقیقی است. با این اوصاف اگر هکر رسما از سوی یک دولت به حریم مجازی کشوری دیگر تعدی کند به معنای آغاز جنگ الکترونیکی است و اگر این اقدام تسط هکرهای غیر رسمی موسوم به «کلاه سیاه» انجام شود، دولت باید درصدد مواجهه با این اخلال آفرینی مذموم برآید و از آنجا که انتساب این گروه به هیچ سازمان رسمی ایران سندیت ندارد، ناگزیر ارتش سایبری ایران را صرفا گروهی کلاه سیاه فرض می‌کنیم که برای اقدامات اخلالگرانه شان صرفا از احساسات مذهبی یا ضد استکباری پیروی می‌کنند.
اقدامات گروه هک موسوم به «ارتش مجازی ایران» بیانگر آن است که گویا دوستان هکر از توان بالقوه سایر کشورها در زمینه جنگ الکترونیکی بی اطلاعند و تصور می‌کنند که آرامش حاکم بر این فضا ناشی از ناتوانی سایر هکرهاست، نه رعایت قواعد وب، یا اینکه اصلا امنیت حریم مجازی ایران برای آنان موضوع مهمی نیست. در واقع اگر کشورهای مورد تجاوز واقع شده از سوی هکرهای ایرانی در صدد مقابله برآیند، با امنیت نداشته فضای مجازی ایرانی تار و پودی بر آن باقی نخواهد ماند.
جای شکرش باقی است که در ایران همچنان دنیای مجازی کمترین رابطه را با دنیای حقیقی برقرار کرده و اخلال در آن جز به خلل در اطلاع رسانی وب سایت‌های خبری که اتفاقا نیمی از آن هم فیلتر شده است، نتیجه تلخ دیگری در پی نخواهد داشت.
منبع : فناوران
