بزرگراه فناوری – دو هفته قبل به‌دنبال انتشار گزارشی پیرامون وضعیت عملکرد مرکز صنایع نوین وابسته به وزارت صنایع و بررسی وجود ابهاماتی در نوع عملکرد مجموعه در هفته‌نامه بزرگراه فناوری، مسؤولان این مرکز آمادگی خود را برای پاسخ‌گویی نسبت به این امر اعلام کردند.
بر این اساس نشستی با حضور سیدمجتبی هاشمی رییس مرکز صنایع نوین، رسول جلیلی رییس گروه نرم‌افزار، سهیل مظلوم یکی از اعضای گروه نرم‌افزار و بهزاد میقانی عضو دیگر این کمیته در محل مرکز صنایع نوین برگزار شد. در این نشست نمایندگان مرکز به تشریح نحوه عملکرد خود پرداخته و به ابهامات مطرح شده در گزارش مذکور پاسخ دادند. این گفت‌وگو دوساعت به طول انجامید که با تلخیص در پی می‌آید.
اگر سازمان توسعه تجارت، آمادگی خود را با همین سازگار فعلی برای برگزاری نمایشگاه خارجی اعلام کند، ما واقعا استقبال و به سرعت همکاری خود را اعلام می کنیم
مظلوم‌ـ در آغاز باید عرض کنم دوستان در بزرگراه فناوری از مدت‌ها قبل درخواست قرار ملاقات و مصاحبه‌‌ای را داشتند که به هر تقدیر تا به امروز صال نداد. سرانجام قرار شد جلسه‌ای برگزار کنیم که طی آن سؤالات و نکات مبهم موجود در گزارشی که به‌همین منظور چاپ شده بود را بررسی کنیم. بدین ترتیب از آقایان شمیرانی، شریف و یوسفی درخواست کردیم تا قراری گذاشته شود و وارد کار شویم.
از آن‌جایی که واحد مورد نظر دوستان مطبوعاتی بیشتر واحد نرم‌افزار مرکز صنایع نوین بوده است، در حضور مهندس جلیلی نیز قرار داریم.
در مرکز صنایع نوین تصمیماتی گرفته می‌شود که در نوع خود قابل دفاع و از منطق درستی نیز برخوردار است. به هرحال آماده‌ایم تا دوستان نقطه‌نظرات خود را مطرح کنند و بحث را آغاز کنیم. اجازه می‌فرمایید؟
هاشمی در ابتدا بعد از خیرمقدم، با اشاره به اینکه هر کس از راه می‌رسد، مدعی تولی‌گری ICT کشور است و موضوعاتی را مطرح می‌کند که بعد به‌صورت غیرقابل انجام رها می‌شود، ما معتقدیم بین کاری که انجام می‌شود و نتیجه‌ای که به‌دست می‌آید، زمان لازم است و هر اقدامی را باید در زمان خودش مطرح کرد. البته این موضوع به مفهوم عدم اطلاع‌رسانی نیست. بلکه نکته‌ای است که مرکز صنایع نوین سعی می‌کند آن را مدنظر داشته باشد. مورد بعدی این است که فعالیت‌هایی نظیر اقدامات مرکز احتیاج به بستر آرام دارد و اگر چنین نباشد نمی‌توان فعالیت‌های مورد نظر را جلو برد.
این موضوع را به‌عنوان بحث مقدماتی که بر ایجاد سوءتفاهم‌ها اثر گذاشته بود، مطرح کردم و امیدوارم بتوانیم آن را برطرف کنیم.
برای شروع، آقای جلیلی بفرمایید مرکز صنایع نوین در سال چه‌قدر بودجه برای پروژه‌های نرم‌افزاری دریافت می‌کند؟
جلیلی‌ـ ما محدودیت بودجه نداریم.
یعنی ده میلیارد، صد میلیارد و…
جلیلی‌ـ عدد نداریم ولی به من گفته شده هر چی پروژه بیاید و در اولویت قرار گرفته باشد، اگر کننده واقعی داشت امکان حمایت وجود دارد. ما هرگز نگفته‌ایم الان پایان سال است و اعتبار نداریم. مشکل این است که مرکز در سال‌های اول به‌دنبال تعیین خط‌مشی، اولویت، سند توسعه و غیره بو. حداقل از سال گذشته (84) به‌دنبال حمایت قطعی پروژه‌ها رفتیم و این باعث شد هیچ‌وقت به سقف نرسیم.
البته درآوردن این عدد از طریق سازمان مدیریت و برنامه‌ریزی کاری ندارد. به‌طور مشخص کمیته نرم‌افزار را می‌خواستم که…
جلیلی‌ـ کمیته نرم‌افزار عدد ندارد. به ما گفته‌اند نامحدودید.
این سؤال خیلی مهم است و ممکن است برای خیلی‌ها پیش بیاید. بر چه اساسی تصمیم می‌گیرید یک پروژه تحقیقاتی را به شرکتی بدهید یا ندهید؟ این موضوع را شما اعلام می‌کنید یا شرکت پیشنهادش را می‌دهد؟
جلیلی‌ـ هر دو شکل را داریم. پیش از این مرکز پروژه‌ای تحت عنوان «تعیین اولویت‌های نرم‌افزار» داشت. در این پروژه از میان 273 زمینه کاری نرم‌افزار به 14 زمینه رسیدیم. در میان 14 زمینه، با توجه به بازار داخلی کشور، نداشتن کپی‌رایت، فرار مغزها، تغییرات موجود در دولت و وضعیت صادرات سرانجام به پنج مورد رسیدیم. در این پنج مورد فکر می‌کنیم هر کس پروژه ارایه دهد، آن را بررسی می‌کنیم. اگر هم کسی پروژه نیاورد آن را فراخوان می‌زنیم. اولویت‌های نرم‌افزاری ما شامل مواردی نظیر امنیت، انرژی، مواد نو، سرگرمی، بیوتکنولوژی و مدیریت دانش است. به این ترتیب تصمیم داریم در زمینه‌هایی که ذکر شد صنعت نرم‌افزار را ایجاد کنیم.
در کجا فراخوان می‌زنید و چگونه؟
جلیلی‌ـ به نظام صنفی می‌گوییم به شرکت‌ها فکس کند و در صفحه اصلی خودمان هم قرار می‌دهیم. این‌ها حداقل اقداماتی است که می‌کنیم. به نظام صنفی گفته‌ایم محدوده‌ای برخورد نکند. ما آگهی نمی‌زنیم.
پس آن‌هایی که عضو نظام صنفی نیستند، چی؟
جلیلی‌ـ صفحه اصلی مرکز که هست. بالاخره خبر را پخش می‌کنیم.
آنچه بر روی سایت است به کاتالوگ الکترونیکی شبیه است. در فهرست پایگاه مرکز، تیتر پروژه‌ها هست، اما نحوه ارجاع کار، میزان بودجه، شیوه انتخاب و چگونگی بررسی فنی آن مشخص نیست. پروژه‌هایی که خودتان واگذار کرده‌اید و آن‌هایی که شرکت‌ها آورده‌اند از هم تفکیک نشده. واگذاری پروژه‌ها چگونه است؟ مزایده، مناقصه یا روش‌های دیگر؟
جلیلی‌ـ ما در مرکز محدودیت مناقصه و مزایده نداریم. اعتقادی هم به آن نداریم چون کار تحقیقاتی را نمی‌توان به مناقصه گذاشت.
اعتقاد شما جای خود دارد. بند قانونی آن را می‌فرمایید؟
جلیلی‌ـ من قانون‌دان نیستم. قانونی که در مرکز صنایع نوین حاکم است را می‌دانم. بخش اداری مرکز ما را محدود نکرده که…
یعنی قانون این‌جا، شما را از مزایده و مناقصه مستثنا می‌کند؟
مظلوم‌ـ مراکز پژوهشی که قانون تعیین می‌کند، کجاست، الزامی در برگزاری مزایده و مناقصه ندارند.
هر پروژه‌ای که بالا 40 میلیون تومان باشد، برای برون‌سپاری مناقصه و مزایده می‌خواهد.
جلیلی‌ـ همه قوانینی که در بیرون وجود دارد، این‌جا هم به‌عنوان ارجاع کار حاکم است. سال‌هاست که مراکز تحقیقاتی پروژه‌هایشان را به مناقصه نمی‌گذارند. تیپ کار ما مناقصه‌ای نیست. گاهی پروژه‌ای برای خودش انجام می‌شود، گاهی هم برای حمایت از صنعت.
این موضوع باعث می‌شود پروژه‌ها در اختیار عده افراد خاصی قرار بگیرد و مسئله دچار ابهام شود.
جلیلی‌ـ خوب، امکان این موضوع نیز هست.
چون وقتی مرکز تشخیص می‌دهد شرکتی کننده کار است، ممکن است تا سال‌ها بعد شرکتی به‌پای شرکت مورد نظر نرسد و مرکز بگوید من باز هم کار را به این شرکت واگذار می‌کنم. به این ترتیب پس از مدتی چند شرکت به جیره‌خوار مرکز تبدیل می‌شوند.
جلیلی‌ـ در پروژه‌های مادر نظیر تعیین اولویت‌های نرم‌افزار، مناقصه محدود برگزار می‌کنیم و به شناسایی شرکت‌ها می‌پردازیم، به‌گونه‌ای که مطمئن شویم کارها را می‌تواند انجام دهد.
مظلوم ـ اجازه بدهید توضیحی بدهم. شما میگویید آیا امکان ایجاد ابهام هست؟ می‌گوییم بله! این امکان همیشه هست. اما کسانی که در این کمیسیون قرار دارند و پرونده‌ها را بررسی می‌کنند، برای اینکه گرفتار مشکل خاصی نشوند، برای ارجاع پرونده‌ها مدل تعریف می‌کنند و همه براساس آن مدل جلو می‌برند. به این ترتیب درخواست شرکت مذکور قبل از اینکه وارد فاز اجرایی شود، وارد کمیته می‌شود و اگر تشخیص داده شد قابل بررسی است، در سطح کمیته بررسی می‌شود. هنگامی که پذیرفته شد، مجری پس از تکمیل فرم‌های مربوطه و تامین اعتبار کار خود را آغاز می‌کند. البته در مواردی هم که پتانسیل محدود است، اصلا این اتفاق نمی‌افتد. در محورهای تحقیقاتی اصلا الزام مناقصه و مزایده نداریم.
ایراد دیگری که شما می‌گیرید، این است که میگویید در کمیته مورد نظر کسانی هستند که خودشان هم درخواست ارایه کرده‌اند…
این ایراد را من نمی‌گیرم، عرف می‌گیرد.
مظلوم‌ـ در هر حال ایراد است، دیگر. آن را حل می‌کنیم. در این زمینه مکانیزم خاصی داریم. در جلسه‌ای که درخواست فرد عضو کمیته مطرح می‌شود، او در جلسه حضور ندارد. موارد متعددی داشته‌ایم که اعضای کمیته پروژه آورده‌اند، اما توسط اعضای موجود رد شده است.
اگر به‌عنوان فردی که خارج از مجموعه به قضیه نگاه می‌کند بنگریم، سؤال برای هر کسی ایجاد می‌شود. چطور اعضای کمیته خودشان پروژه می‌گیرند؟
مظلوم‌ـ شما فکر می‌کنید کسی که خودش شرکت ندارد و تا به‌حال یک بار در عمرش پروژه اجرا نکرده، می‌تواند مشکلی را حل کند؟
مثلا یک مدیر بازنشسته باشد.
مظلوم‌ـ اتفاقا وقتی می‌توانیم بگوییم کمیته ما، کمیته کارایی است که از همه دست‌اندرکاران نظیر استادان دانشگاه، شرکت‌داران، اعضای صنفی و افراد اداری در آن قرار گرفته باشند. شما می‌توانید از ترکیب فعلی ایراد بگیرید، اما نمی‌توانید بگویید چرا وقتی عضو کمیته هستید، خودتان پروژه می‌گیرید.
وقتی آدمی برای اجرای پروژه سواد لازم را دارد، چرا حقی را از بین ببریم و او را محدود کنیم. مضافا بر اینکه ما در مرکز محدودیت بودجه نداریم.
با توجه به منع مداخله کارمندان دولت در امور واگذاری کارهای دولتی، آیا تاکنون پروژه‌های مرکز به کسانی که به‌عنوان مامور دولت حضور دارند ارایه شه است؟
مظلوم و جلیلی (به اتفاق یکدیگر)ـ نه نشده است.
موضوع بعدی، علت مشخص نبودن مجری پروژه‌ها و بودجه در نظر گرفته شده برای هر پروژه است. این مسئله را چگونه ارزیابی می‌کنید؟
جلیلی‌ـ مشخص است، ولی سیاست مرکز این نبوده که مجری اعلام شود.
بودجه را چه میگویید؟
جلیلی‌ـ سیاست این نبوده. به‌غیر از تکفا، قبل و بعد از آن هم هرگز چنین رسمی متداول نبوده است.
خروجی پروژه‌های شما به کجا می‌رود؟ آقای جلیلی!
جلیلی‌ـ خروجی پروژه‌ها سه دسته است. یک دسته، پروژه‌هایی که مرکز برای سیاست‌گذاری خودش تعریف می‌کند، مانند تعیین اولویت‌های نرم‌افزار. در این پروژه‌ها کارفرما و مجری خود مرکز است.
شرکتی بوده که از شما وام گرفته و پروژه‌ای را به انجام رسانده است ولی در هیچ کجا نتیجه آن منتشر نشده است؟
جلیلی‌ـ البته سؤال انتشار خیلی شده است. هفت پروژه زیر چاپ است که…
خوب، بعضی پروژه‌ها وقتی از زمان خاصی می‌گذرد، نتیجه آن دیگر قابل استفاده نیست!
جلیلی‌ـ بله، در معرض این ابهام هم هستیم. پروژه‌های قدیمی معمولا این مشکل را دارند. از اول سال جاری (85) تصمیم به چاپ پروژه‌های مرکز نهایی شده است و قرار شده پروژه‌های ارزشمند برای صنعت چاپ بشود، اما دسته دوم. این دسته پروژه‌هایی هستند که به آن‌ها ام ریسک‌پذیر می‌دهیم. در این نوع وام، شرکت برای خودش محصول تولید می‌کند. دسته سوم، مواردی است که نوع کارش جدید است و کسی حاضر نیست برای آن وام بگیرد، چون ریسک جدی بازار را به‌دنبال دارد. در این‌گونه موارد، وام بلاعوض می‌دهیم. در این وام از نظر حقوقی و قانونی مایملک پروژه مال مرکز است، ولی چون مرکز امکان بازاریابی ندارد و اصلا کارش این نیست، خود شرکت موظف است بازاریابی و محصول را به بازار معرفی کند.
در قسمت دوم و سوم شرکتی که باید پروژه را به سرانجام برساند، خود کسی است که پروژه را ارایه می‌کند.
البته من عناوین پروژه‌ها را ندارم ولی از شرکتی شنیده‌ام که می‌گوید نتیجه پروژه‌های ما را منتشر نمی‌کنند. حتی به آقای (…) مراجعه کرده‌ایم که می‌گوید ما مطمئن نیستیم نتیجه این پروژه‌ها مثبت باشد. می‌گوییم پس چرا پول دادید و وقتی پروژه انجام شده به این نتیجه رسیده‌اید. آن وقت جواب ندارند.
مثلا مرکز پروژه‌ای را درباره تحریم‌های آمریکا انجام داده است. نتیجه آن حداقل می‌توانست به‌عنوان یک مقاله منتشر شود، چیز بدی هم که نبود.
مظلوم‌ـ سمینار گذاشتند.
ضمن اینکه وقتی به شما مراجعه می‌کنند خروجی‌ها را نمی‌دهید. بالاخره علت عدم انتشار چیه؟
جلیلی‌ـ منتشر کنیم که کی بیاید بخرد؟!
از این موضوع بگذریم. ر مورد پروژه سفرهای خارجی، چگونه به این نتیجه رسیدید که کنسرسیوم ثنارای محق است هر سال این کار را انجام بدهد، با توجه به اینکه تجربه این کار را پیش از این نداشت؟ با توجه به اینکه در لابه‌لای صحبت‌هایتان گفتید که ما کار را به شرکتی می‌دهیم که می‌دانیم کننده است. ظاهرا مرکز، هزینه‌ای برای آموزش نمی‌کند و ترجیح می‌دهد به‌گونه‌ای هزینه کند که کارش جلو رود.
جلیلی‌ـ تا پیش از انتخاب ثنارای، نحوه شرکت ایران در نمایشگاه‌های خارجی شایسته نبود. تا اینکه در سال 2003 به این فکر افتادند برای حضور در خارج باید شرکت معرفی کنند. اگر شرکت دولتی معرفی می‌کردند در صورتی که می‌توانست محصولی را بفروشد می‌گفت درصد من را بدهید، به‌همین دلیل ثنارای انتخاب شد.
ثنارای کنسرسیومی بود که با حمایت وزارت صنایع و شورای عالی انفورماتیک برای صادرات نرم‌افزار تشکیل شده بود.
اگر قرار بود لیستی از شرکت‌های دارای شرایط تهیه کنیم، قطعا ثنارای در آن حضور داشت. ثنارای، بار اول که به خارج رفته بود، خودش برگزارکننده نبود ولی برای بار دوم، تجربه بار اول را داشت.
آیا این فرصت را در اختیار سایرین هم قرار می‌دهید؟ از طرفی میگویید به کسی که کننده نباشد کار نمی‌دهیم و از طرف دیگر میگویید یک بار واگذار کردیم، یاد گرفت. این جور درنمی‌آید؟
مظلوم‌ـ وقتی تصمیمی گرفته می‌شود، چند راه وجود دارد. یک راه، این است که، کسی که تصمیم گرفته خودش اجرا کند. راه دیگر اینکه پروژه را برون‌سپاری کنیم. در برون‌سپاری یا آگهی مناقصه و مزایده می‌دهند یا از تشکل‌های مربوطه استفاده می‌کنند. تشکل موجود در این حوزه ثنارای بود که 54 شرکت نرم‌افزاری در آن سهام دارند. ثنارای برای بسترسازی صادرات نرم‌افزار درست شده است. اگر به ثنارای واگذار نمی‌شد، جای سؤال داشت!
وقتی نهادهایی نظیر «سازمان توسعه تجارت» وجود دارند که فقط وظیفه‌شان توسعه صادرات است، وارد شدن مرکز صنایع نوین به این کار قدری سؤال‌برانگیز ست. ارزیابی شما چیست؟
جلیلی‌ـ اگر سازمان توسعه تجارت، آمادگی خود را با همین سازوکار فعلی برای برگزاری نمایشگاه خارجی اعلام کند، ما واقعا استقبال و به‌سرعت همکاری خود را اعلام می‌کنیم.
سؤالی که مطرح می‌شود، این است که وقتی مشکلات فراوانی هنوز در عرصه تولید و عرضه وجود دارد، چگونه مرکز صنایع نوین به‌سراغ صادرات رفته است، ضمن اینکه مرور اسامی نشان می‌دهد یک سری اسامی در جی‌تکس و سبیت مرتب تکرار می‌شود.
جلیلی‌ـ از زمانی که شورای عالی انفورماتیک در تبصره سه پول گرفت که به صادرات نرم‌افزار کمک کند، این فرآیند آغاز شد. این باری بود که زمین گذاشته شده بود و نمی‌توانستیم نسبت به آن بی‌تفاوت باشیم.
می‌شود بگویید هزینه سفرهای خارجی سالانه چه‌قدر است؟
جلیلی‌ـ هزینه سفرهای خارجی که نمی‌دهیم، هزینه برگزاری نمایشگاه است.
ما ژورنالیستیم! هزینه حضور شما در نمایشگاه‌های بین‌المللی چه‌قدر می‌شود؟ عدد کلی را بفرمایید.
جلیلی‌ـ عدد کلی 150 میلیون تومان است.
هم سبیت و هم جی‌تکس؟
مظلوم‌ـ جی‌تکس و سبیت 150 میلیون تومان بود و…
جلیلی‌ـ بله، روی هم این‌قدر شده.
چگونه است وقتی شرکت‌های نرم‌افزاری در شرف ورشکستگی در ایران قرار دارند و قانون کپی‌رایت رعایت نمی‌شود، مرکز صنایع نین به فکر صادرات افتاده است؟
جلیلی‌ـ تا همین میزان که پیش رفته‌ایم، موفق بوده‌ایم و عایدات هم داشته‌ایم.
صحبت است که یک سری اسامی هر سال تکرار می‌شود؟
جلیلی‌ـ عده‌ای می‌آیند. از میان آن‌ها کسانی که محصولاتشان بهتر است در خارج کشور حضور پیدا می‌کنند، حدود 35 شرکت.
اگر تعداد تا این اندازه محدود است، پس چرا این‌قدر بودجه برایش در نظر گرفته می‌شود؟
مظلوم‌ـ اگر قرار است در نمایشگاه خارجی حضور داشته باشیم و در زمینه صادرات فناوری حرفی برای گفتن داشته باشیم، باید هزینه آن را پرداخت کنیم.
میقانی‌ـ ببخشید، ولی در استراتژی توسعه صنعت نرم‌افزار پنج هدف ذکر شده، یکی از آن‌ها توسط صادرات است، پس باید به اجزای این هدف کمک کنیم. در ضمن فقط هم به چند شرکت محدود کمک نکرده‌ایم. بیش از 30 شرکت در نمایشگاه حضور یافته‌اند. درست است که توان صادراتی ما کم است، ولی باید این توان را افزایش داد.
آقای میقانی! عملیات قبل و بعد از نمایشگاه چیست؟
میقانی‌ـ قبل از حضور در نمایشگاه فرآیند آشنایی و انتخاب شرکت‌ها صورت می‌گیرد، در طول نمایشگاه هم که هیچی. در بعد از نمایشگاه هم از شرکت‌ها گزارش حضورشان را می‌خواهیم. به‌علاوه اینکه چه فعالیت‌هایی کرده‌اند و در آینده نیز چه تصمیماتی دارند.
ترکیه برای حضر در سبیت برنامه ده ساله دارد؟ درحالی که این‌جا مقدمات حضور در نمایشگاه طی مدت‌زمان کوتاهی صورت می‌گیرد.
میقانی‌ـ ما این‌جا حالا دیگه ایرانی هستیم!
مظلوم- اجازه دهید پرانتزی را باز کنم. ترکیه چندین بار حضور در سبیت را تجربه کرده تا به این نتیجه رسیده است.
سازوکار انتخاب محصولات حضور یافته در نمایشگاه چیست؟
مظلوم- برایش مدل داریم. اگر شرایط مدل را داشته باشد، انتخاب می‌شود.
بهتر است بپرسیم کسانی که نوع محصول را انتخاب می‌کنند، چگونه برگزیده می‌شوند؟
میقانی- یک نفر از کمیته نرم‌افزار، یک نفر از نظام صنفی و…
آنچه مسلم است این اس که نرم‌افزارهای داخلی توان رقابت در بازار خارجی را ندارند، درست مثل تیم فوتبالمان، پس چطور در عرصه بین‌المللی حضور پیدا می‌کنند؟
جلیلی- ولی اعداد و ارقام این را نمی‌گوید. اعدادی که در سبیت به‌دست آمده بهتر از جی‌تکس است.
حتما نرم‌افزار نبوده؟
مظلوم- شاید نرم‌افزار را در لحظه نخرند اما متوجه می‌شوند که شرکت مذکور توان انجام کار را دارد و آن وقت است که سفارش می‌دهند، چون بازار نمایشگاه جهانی، شانس بهتری را ایجاد می‌کند.
در خروجی نمایشگاه، میزان هزینه و فایده منطقی است؟
جلیلی- در درازمدت و با رویکرد ترکیه، بله، اما با رویکرد سالانه و به تنهایی، خیر.
مظلوم- از زاویه دیگری این موضوع را نگاه کنیم. ایران، کشوری است که حضورش در نمایشگاه‌های IT که در هر منطقه برگزار شود مثبت است. وقتی پرچم ایران را می‌توان بلند کرد، هزینه‌های موضوع، قابل دفاع می‌شود. در ضمن آن‌هایی که نمایشگاه رفته‌اند و آن را دیده‌اند، روند حضور ایران را مثبت ارزیابی می‌کنند.
پس هنوز اولویت‌های صنعت نرم‌افزار تعیین نشده است؟
مظلوم- صادرات نرم‌افزار به دو گونه صورت می‌گیرد. یکی از طریق کانال‌های غیررسمی و دیگری زمانی که می‌خواهیم فرآیندی تحت عنوان صادرات انجام دهیم که حضور در نمایشگاه یکی از راه‌های تحقق مورد وم است.
شرکت‌هایی که در نمایشگاه خارجی حضور پیدا می‌کنند، نمونه واقعی صنعت نرم‌افزار هستند یا استثناها؟
مظلوم- اگر می‌خواهید بگوییم استثنا، بله… استثنا هستند.
ما در کشوری زندگی می‌کنیم که بسیاری از شرکت‌ها هنوز بلد نیستند قرارداد بین‌المللی ببندند، آن‌وقت به نمایشگاه خارجی می‌روند و قرض بالا می‌آورند؟!
جلیلی(باخنده)- کسی که می‌خواهد شنا یاد بگیرد، باید شنا کند. نمی‌تواند بگوید چون ممکن است غرق شوم، شنا نمی‌کنم.
مظلوم- البته جواب سؤال این است که همه شرکت‌های حاضر در نمایشگاه‌های خارجی حداقل در دوره قبلی با این کار آشنا شده‌اند و برای برخی از آن‌ها جلسات توجیهی برگزار شده است. البته یادآوری می‌کنم، ما انتظار نداریم فقط از این راه به صادرات برسیم.
زمان پاسخ‌دهی به پروژه‌هایی که به مرکز ارجاع داده می‌شود، به‌طور متوسط چه‌قدر است؟
جلیلی- از یک ماه تا سه ماه. براساس اینکه پروژه را فراخوان بزنیم و یا مستقیم دریافت کنیم متفاوت است. پروژه مورد نظر به گروه ارجاع داده می‌شود. در صورتی که اطلاعات آن تکمیل بود، در زمینه ارایه نهایی پروژه اظهارنظر می‌کنیم.
از نظر شما آقای جلیلی، آیا می‌شود یک نفر هم پیمانکار باشد و هم ناظر؟
جلیلی- خیر.
پس چرا در مرکز صنایع نوین این اتفاق میافتد؟ ناظر را چگونه انتخاب می‌کنید؟
جلیلی- ناظر را از میان اشخاص حقیقی انتخاب می‌کنیم. تاکنون ناظر حقوقی نداشته‌ایم. در مرکز صنایع نوین، بسیاری از اعضای کمیته نرم‌افزار کارمندان مرکز نیستند، لذا ناظر و پیمانکار می‌تواند در یک لحظه هم از گروه و هم از خارج گروه باشد.
هیچ محدودیتی نداریم که اگر عضو لایقی داشتیم و قادر بود پروژه‌ای را نظارت کند به آن ندهیم.
علت اینکه پنج نفر از کنسرسیوم ثنارای در کمیته نرم‌افزار حضور دارند، چیست؟
جلیلی- این اعضا به‌عنوان عضو کنسرسیوم نیامده بودند. چون کارشناس و لایق بودند انتخاب شدند و سپس متوجه شدیم عضو ثنارای هستند. کاملا اتفاقی صورت گرفته است.
پس اتفاقی بوده؟
جلیلی- بررسی شد، ببینیم چه کسانی می‌توانند در کنار هم قرار بگیرند تا مشکل را حل کنند. بعد که آمدند، دیدیم همگی عضو ثنارای هستند.
مظلوم- ثنارای 54 عضو دارد. اگر بخواهیم ثنارای، را به‌عنوان محور کنار بگذاریم نمی‌توانیم کسی را پیدا کنیم، پس پارامتری به‌عنوان اعضای ثنارای در انتخاب اعضای گروه وجود نداشت.
اولویت‌های سال 84 را اعلام کردید، ولی زمانیکه هنوز خروجی‌های آن معلوم نیست. چطور اولویت‌های جدید خود نظیر افتا را اعلام کرده‌اید؟!
جلیلی- کار مرکز، گزارش‌دهی نیست. مرکز صنایع نوین قرار است به ایجاد صنایع جدید کمک کند و در همین راستا نیز بر آن شدیم تا به حوزه پر اهمیت افتا وارد شویم.
از وقتی که در اختیار ما گذاشتید، سپاسگزاری می‌کنم.
جلیلی‌ـ موفق باشید.
