سوئيس قلب ذخيره اطلاعات جهان شد

یکی از خبرسازترین اتفاقات سال 2013، انتشار اسنادی محرمانه و طبقه بندی شده در روزنامه گاردین توسط ادوارد اسنودن كارمند سابق آژانس امنيت ملي امريكا بود که در سراسر جهان نگرانی هایی را برانگیخت؛ اطلاعاتی که نشان می داد دولت امریکا بر حجم بالايي از اطلاعات تلفن هاي همراه و فعاليت مردم در اينترنت نظارت داشته و البته این ماجرا با ادامه افشاگری های اسنودن دامنه دارتر شد. همین موضوع کافی بود تا مردم، شرکت های تجاری، بانک ها و… هریک به دنبال راهی برای حفاظت از اطلاعات محرمانه خود بگردند و دیگر اعتماد چندانی به غول های دنیای تکنولوژی مانند گوگل و یاهو نداشته باشند؛ نیازی که به نظر می رسد کشور سوئیس به آن پاسخ داده است و حالا دیگر همه می دانند که این کشور با 55 مرکز ذخیره اطلاعات می تواند مکانی امن برای حفاظت از اطلاعات آنها در مقابل هر عمل جاسوسی قلمداد شود.  سوئیس که در قرن بیستم محلی امن برای نگهداری پول و سرمایه در جهان محسوب می شد این بار در قرن 21 کانون توجه کسانی قرار گرفته است که نگران اطلاعاتشان هستند. حالا دیگر کوه های آلپ به یکی از امن ترین مراکز اطلاعاتی جهان تبدیل شده است و بسیاری از شرکت های بزرگ ترجیح می دهند برای حفاظت از این اطلاعات که برای آنها حکم طلا را دارد به نزدیک روستای آتینگهاوزن در ایالت اوری سوئیس بروند.

دلتالیس، جایی برای ذخیره اطلاعات

دلتالیس( Deltalis)  یکی از مراکز اطلاعاتی مخفی و سری سوئیس است که در دوران جنگ سرد با مساحت 15 هزارمترمربع از جنس سنگ در دل کوه ساخته شده و درواقع مقر نیروی هوایی این کشور بوده است. این مرکز که البته محل دقیق آن به صورت یک راز باقی مانده است، هزار متر زیر قله قرار دارد و در مقابل انفجار 20 هزار مگاتنی نیز مقاوم است. دلتالیس توسط درهای فولادی 4 تنی محافظت می شود و مشتریان این مرکز برای ورود باید کارت هویتی ویژه ای داشته باشند. ازسوی دیگر این افراد تنها با اسکن بیومتریک می توانند از یک درگاه امنیتی فوق حساس و درهای آماده مقابله با تهدید هسته ای عبور کنند و مطمئن باشند که اطلاعات آنها در مقابل هرگونه حادثه طبیعی یا جاسوسی و هسته ای حفاظت می شود. این مرکز تا سال 2007 تحت نظارت ارتش سوئیس بود ولی وقتی برای فروش به مزایده گذاشته شد، شرکت سوئیسی دلتالیس آن را خریداری کرد. هرچند به گفته مایکل ایمفلد مسئول فروش این مرکز اطلاعاتی ابتدا قرار بود این محل برای نگهداری و ذخیره طلا و سایر سرمایه های ارزشمند استفاده شود ولی سرانجام این شرکت تصمیمش را عوض کرد و به مرکز نگهداری اطلاعات تبدیل شد.

 ایمفلد می گوید: این مرکز در محلی نسبتا دورافتاده قرار دارد وازآنجا که برای انتقال اطلاعات به سایر نقاط سوئیس به حدود یک یا دو میلی ثانیه و برای رسیدن به فرانکفورت به 3/5 میلی ثانیه زمان نیاز دارد پس مناسب اطلاعات بانکی که نیاز به سرعت بالایی دارند نیست ولی برای سایر اطلاعات، شاهکار است.  قرار گرفتن این مرکز در دل صخره های کوه یکی دیگر از مزایای آن محسوب می شود چون می تواند به خنک ماندن سرورها کمک کند پس میزان انرژی و هزینه ای هم که باید به کار برود نیز کمتر می شود؛ موضوعی که در آب و هوای گرم یک معضل بزرگ محسوب می شود.

وی معتقد است افراد حقیقی و حقوقی به محلی احتیاج دارند که علاوه بر امنیت، قوانین محکم و قطعی نیز برای حراست از اطلاعات داشته باشند که این قوانین در سوئیس حکمفرماست. به موجب قوانین این کشور، اطلاعات شخصی به منزله کالاهایی باارزش محسوب می شوند که تحت هیچ شرایطی به آژانس های جاسوسی یا دولت ها ارائه نمی شود مگر اینکه درخواست چنین اطلاعاتی از مراکز ذخیره اطلاعات، با حکم قضایی باشد. درحالی که در سایر کشورها همه موسسات به چنین اطلاعاتی می توانند دسترسی داشته باشند پس این امر مزیتی فوق العاده برای سوئیس محسوب می شود و درحال حاضر بسیاری این کشور را به عنوان محلی امن در اروپا درنظر می گیرند تا اطلاعات خود را از دست دولت ها، جاسوسان و آژانس های امنیتی در امان نگه دارند.

شرکت‌های اطلاعاتی سوئیس به دنبال درآمدزايي

دلتالیس تنها مرکز ذخیره اطلاعات سری و موفق سوئیس نیست و با توجه به مسائل جاسوسی اخیر، تعداد این شرکت ها در این کشور رو به رشد است. تحقیقات شرکت مشاوره ای و تحقیقاتی Broadgroup  نشان می دهد سوئیس از نظر میزان مراکز ذخیره اطلاعات، به ازای جمعیت در اروپا پس از ایرلند در جایگاه دوم قرار دارد که البته این نرخ در حال رشد است. این شرکت همچنین پیش بینی می کند در فاصله سال های 2011 تا 2016 میزان این مراکز در سوئیس 63 درصد افزایش می یابد. پیتر گروتر رئیس مجمع ارتباطات راه دور سوئیس می گوید: با توجه به مشکلات اخیر و فاش شدن اسرار محرمانه، میزان درآمد شرکت های ذخیره اطلاعات در سوئیس چندین برابر شده است چون مشتریان پروپاقرصی به این مراکز مراجعه می کنند؛ افراد حقیقی و حقوقی که به خوبی می دانند پول قابل جایگزین شدن است ولی گاه اطلاعات اینگونه نیست. ازسوی دیگر با انتشار اسناد محرمانه، انگشت اتهام به سوی سرویس های ابر هم رفت. در حال حاضر برای نگهداری اطلاعات، از سرویس های ابر همچون AWS  و  Azure استفاده می شود که  تحت کنترل دولت امریکا قرار دارد. در گوشه و کنار جهان، مردم از سرویس هایی همچون Dropbox و  Office 365 استفاده می کنند که بر پایه به اشتراک گذاشتن فایل توسط ابرها فعالیت می کند و همین موضوع، مردم را نگران دسترسی این کشور و سایر آژانس های جاسوسی به اطلاعات آنها کرد. اما این مشکل نیز در سوئیس حل شده است چون تمام اطلاعات در مرکز ذخیره می شود نه ابرهایی تجاری شبیه iCloud که امکان دسترسی دیگران به آن وجود داشته باشد. در این مراکز ذخیره اطلاعات ایمیل ها نیز به صورت کدگذاری شده حفاظت می شود تا هرگونه راه دسترسی به آن مسدود شود.

داده های موسسه تحقیقاتی Forrester  نیز نشان می دهد با توجه به اتفاقات اخیر و بی اعتمادی مردم به فضای مجازی، غول های تکنولوژی تا سال 2016 حدود 25 درصد از درآمد سالیانه خود را از دست می دهند که رقمی معادل حدود 180 میلیارد دلار می شود. شاید به همین خاطر باشد که گوگل، مایکروسافت، اپل، یاهو، فیس بوک و توئیتر، AOL و LinkedIn 8 شرکت بزرگ و فعال در این عرصه در نامه ای سرگشاده به باراک اوباما و کنگره خواستار تغییر در میزان نظارت دولت بر اطلاعات و اینترنت و اعتمادسازی دوباره مردم به این شرکت ها شدند.

 افزایش میزان اطلاعات در جهان

بخشی از احساس نیاز بیشتر به ذخیره اطلاعات در مکان هایی امن به افزایش سرسام آور میزان اطلاعات در گوشه و کنار جهان بازمی گردد طوری که گفته می شود در 5 تا 10 سال آینده به دلیل رشد سریع اطلاعات در دنیا، نیاز به مراکزی امن برای نگهداری آنها نیز بیش از پیش به چشم می آید.

شاید یکی از دلایل اصلی افزایش میزان اطلاعات نیز ابداع ابرها و تعدد وسایل الکترونیکی همچون گوشی های تلفن همراه هوشمند و تبلت باشد که باعث رشد فوق العاده این اطلاعات شده است. تحقیقات IDC نشان می دهد ذخیره اطلاعات جهان از 130 اگزابایت( 130 میلیارد گیگابایت) در سال 2005 به 1800 اگزابایت در 2011 رسیده است و میزان این اطلاعات تا سال 2015 به حدود 8 هزار اگزابایت می رسد. اما این انفجار میزان اطلاعات به دنبال اطلاع از دسترسی دولت امریکا به اطلاعات محرمانه شهروندان، نگرانی ها را روز به روز در سراسر جهان افزایش می دهد. البته موضوع شنود و دسترسی به اطلاعات شخصی فقط به ایالات متحده امریکا ختم نمی شود و تاکنون در کشورهایی همچون بریتانیا، فرانسه، اسرائیل ، روسیه و چین هم مواردی از جمع آوری غیرقانونی اطلاعات شهروندان برملا شده است. حتی در پاریس چندی پیش در نشریه لوموند گفته شد که در قالب طرحی با عنوان نقشه «چه کسی با چه کسی حرف می زند» سیگنال های تلفن ها و رایانه ها در فرانسه و همچنین بین فرانسه و سایر کشورها ردگیری می شد. هرچند در این طرح مکالمات شنود نمی شد ولی به هرحال زندگی شخصی مردم زیر ذره بین بوده و همین موضوع هم اعتراضاتی را در پی داشت. پس وجود مراکزی که امنیت اطلاعات افراد حقیقی و حقوقی را تضمین کند بیش از پیش ضروری است و مطمئنا این مراکز درآمدی مناسب خواهند داشت.

منبع : ايران