هرچیزی را که می‌خواهید وارد این اتاق کنید از گوشی گرفته تا کیفتان باید همگی قبل از ورود توسط یک پارچه غیر کتان کاملا تمیز شود. ضمنا برای ورود باید یک لباس مخصوص یک تکه هم بپوشید. اگر دستکش‌هایتان را اشتباه بپوشید، بایستی آنها را در بیاورید و یک جفت دستکش جدید بپوشید و به هیچ وجه با این دستکش‌ها نباید مستقیما به پوست بدنتان دست بکشید چراکه ممکن است چربی یا سلول‌های مرده به دستکش‌ها بچسبند و مشکل ایجاد کنند. می‌توان گفت پوشیدن لباس و تجهیزات به اندازه زمان بازدیدمان از این اتاق طول کشید و این مسئله به این خاطر بود که نمی‌توانستیم دستکش‌ها را به درستی بپوشیم.
این همه تلاش اما برای بازدید از یک ابر دوربین دیجیتال 3.2 گیگاپیکسلی است که بزرگترین دوربین دیجیتال ساخته شده در دنیا نیز محسوب می‌شود. اندازه این دوربین تقریبا مشابه یک خودروی کوچک است و سایز لنز فوکال آن هم چیزی مشابه یک میز ناهارخوری متوسط است. این دوربین دیجیتالی در اصل درون یک تلسکوپ غول پیکر در حال ساخت قرار دارد. این تلسکوپ در دامنه کوه‌های «آندین» کشور شیلی در حال ساخت است. این تلسکوپ به دانشمندان امکان انجام کارهایی به بزرگی سایز تلسکوپ را می‌دهد: عکسبرداری هر شب از ستاره‌ها به منظور خلق نمایی کلی از آسمان نیم‌کره جنوبی در پایان هر هفته. دانشمندان دخیل در این پروژه مایل به کسب دانش و اطلاعات بیشتر در زمینه ماده تاریک، انرژی تاریک و دیگر رمز و رازهای نجومی و کشف نشده هستند.
تصاویر این تلسکوپ پیشرفته‌ترین و دقیق‌ترین اطلاعات را از آسمان شب کسب می‌کنند. برخلاف تلسکوپ «هابل» که تکه‌های جدا از آسمان را در کنار هم قرار داده و یک تصویر کلی را نشان می‌دهد، این تلسکوپ قادر است یک فیلم ویدیویی از آسمان شب تهیه کند.
شاید با خودتان بگویید چه دلیلی داشته که نام این تلسکوپ را دوربین دیجیتال غول پیکر بگذارند. به این دلیل که در این تلسکوپ اجزای متعددی از یک دوربین به‌کارگرفته شده است. برای مثال آیفون شما لنزی در حدود 7 تا 12 مگاپیکسلی دارد و دوربین‌های DSLR هم لنزی در حدود 18 تا 50 مگلپیکسل دارند. حال این تلسکوپ به 189 چیپ 16 مگاپیکسلی مجهز شده که همگی با دقت و ظرافت بالا روی یک صفحه صاف چیده شده‌اند. لنزهای دوربین عادی عموما به سنسورهای CMOS مجهز هستند اما در این تلسکوپ از سنسورهای CCD استفاده شده است. در اینجا یک تفاوت جزئی وجود دارد: سنسورهای CMOS برای ارسال الکترون به پیکسل‌ها از اتصال سیمی استفاده می‌کنند در حالی که سنسورهای CCD قادرند الکترون‌ها را در هر قسمتی از چیپ بدون محدودیت ارسال کنند. لنزهای CCD در مقایسه با سنسورهای CMOS از قیمت و مصرف انرژی خیلی بالاتری برخوردار هستند اما در عین حال نویز خیلی کمتری هم دارند.
سنسورها درون یک سرماسنج با دمای منفی 100 درجه سلسیوس و در حالت وکیوم نگهداری می‌شوند. این نوع نگهداری از ایجاد نویز و گرد و خاک به درون سنسورها جلوگیری می‌کند و به همین دلیل بود برای ورود به این قسمت لباس‌ها و دستکش‌های مخصوصی پوشیدیم. سپس آینه‌های بزرگی به منظور جذب نور قرار داده شده‌اند که همان لنزهای تلسکوپ هستند. بزرگترین لنز این تلسکوپ 1.55 متر قطر دارد.
تولید دیتای این تلسکوپ هم همانند سایزش بسیار بالا است. این تلسکوپ در طول هر شب بیش از 15 ترابایت دیتا تولید می‌کند. کامپیوترها نیز دیتا را در لحظه پردازش کرده و به ایالات متحده ارسال می‌کنند. اطلاعات نهایی این تلسکوپ در پایان برای تمامی افراد قابل دسترس خواهند بود، حتی برای مردم عادی.
البته این تلسکوپ قرار نیست همه‌ی کارها را به تنهایی انجام دهد. زمانی که تلسکوپ چیز جالبی را کشف می‌کند، دیگر تلسکوپ‌ها مانند آنهایی که نورهای مادون قرمز و فرابنفش را ثبت می‌کنند قادر خواهند بود روی نقطه کشف شده تمرکز کنند و اطلاعات خیلی بیشتری از آنجا به دست بیاورند.
این هم یک دوربین دیجیتال مشابه دوربین‌هایی امروزی است، البته با این تفاوت که با این دروبین نمی‌توانید برای اینستاگرامتان عکس بگیرید.
