شرکت DJI که نام آن مخففی برای عنوان بلندبالای Da-Jiang Innovations است، شرکتی در ابعاد متوسط است که در شنژن چین احداث شده و در زمینه تولید هواپیماهای بدون سرنشین کوچک، شهرتی جهانی دارد. طرفداران این برند از آن با عنوان “اپل دنیای پهپادها” یاد می‌کنند و این در حالی است که این شرکت 70 درصد از سهم بازار را در اختیار دارد و در ماه مارس، ارزش آن 8 میلیارد دلار برآورد شده است. بسیاری معتقدند DJI اولین شرکت چینی است که تولید و پس از آن تسلط بر بازار کلاس جدیدی از دستگاه‌های الکترونیکی مصرفی را در دستورکار قرار داده است.
شنژن شهری با جمعیت 7 میلیون نفری در مجاورت هنگ‌کنگ است که مجموعه‌ای گسترده از شرکت‌های مختلف در آن مشغول به فعالیت هستند. از همین رو عنوان “سیلیکون‌ولیِ سخت‌افزارها” یا “سیل کارخانه‌های جهان” برای آن درنظر گرفته شده است. برخی تحلیلگران و متخصصان معتقدند پیاده‌سازی چنین تحول عظیمی در تولید هواپیماهای بدون سرنشین در هیچ منطقه جغرافیایی دیگری در جهان عملی نیست.
DJI مالکیت سه شرکت را در شنژن در اختیار دارد که فاصله کمی تا مقر اصلی آن دارند. مایکل پری، مسئول همکاری‌های استراتژیک DJI در این خصوص می‌گوید:
” به‌نظر من DJI تنها در شنژن می‌توانست پا به عرصه حیات بگذارد. این شهر، تلاقی ویژه‌ای از استعدادها، منابع و ارتباطات را مهیا کرده و همین امر DJI را قادر ساخته تا طراحی و تولید تجهیزات را سریع‌تر از هر شرکت دیگری در جهان امکان‌پذیر سازد.”
به عقیده پری، این شرکت توسعه دوربین‌ها، مکانیسم‌های لرزش‌گیر، موتورها، سیستم‌های کنترل پرواز و حتی نرم‌افزار مورد نیاز برای ویرایش و انتشار آنلاین ویدئوها را شخصا انجام داده است.
با این اوصاف، کارکنان DJI همچنان این نگرانی را دارند که مزایای رقابتی خود را در مقابل دیگر شرکت‌ها از دست بدهند. این نگرانی از آنجا سرچشمه می‌گیرد که در حال حاضر Parrot شرکت فرانسوی تولیدکننده هواپیماهای بدون سرنشین و دیگر شرکت ها چینی مانند Yuneec و EHang نیز به جمع رقبای قدرتمند DJI اضافه شده‌اند و در ماه می، شیائومی غول دنیای تجهیزات الکترونیکی نیز پهپاد خود را به‌طور رسمی و با عنوان Mi Drone به بازار معرفی کرد. پهپادی که با قیمت 460 دلار یعنی هزینه‌ای به مراتب کم‌تر از قیمت پایه مدل فانتوم 3 شرکت DJI به بازار عرضه خواهد شد. علاوه بر این، GoPro نیز کوادکوپتر تولیدی خود با عنوان Karma را در سال جاری میلادی روانه بازار خواهد کرد. از سوی دیگر ده‌ها شرکت چینی، با مهندسی معکوس دست به تولید نمونه‌های مشابه با پهپادهای DJI (و البته با قیمت پایین‌تر) زده‌اند.
علی‌رغم تلاش‌های گسترده این شرکت و گشایش دفاتر بازاریابی در لس‌آنجلس و فرانکفورت یا راه‌اندازی دفاتر توسعه در Palo Alto، ژاپن و هنگ‌کنگ، این شرکت هنوز نتوانسته خود را به برندی نام‌آشنا برای دوستداران محصولات الکترونیکی مبدل سازد.
Adam Najberg، مدیر ارتباطات بین‌الملل DJI در این خصوص می‌گوید:
” چالش موجود برای ما آن است که تعداد زیادی از مشتریان این سطح از بازار، هنوز تفاوت میان پهپادهای سطح متوسط، خوب و عالی را نمی‌دانند. از همین رو این افراد، قضاوت را بر اساس پهپادی که در اختیار دارند انجام داده و اینچنین نتیجه می‌گیرند که هیچ‌یک از هواپیماهای بدون سرنشین به مرحله‌ای از پیشرفت که باب میل آن‌ها باشد نرسیده‌اند.”
او در ادامه می‌افزاید:
“شرکت‌های دیگر چیزی در حدود 100 یا 200 مهندس در مجموعه خود دارند اما این رقم برای DJI به 1500 مهندس می‌رسد. از همین رو، پیشرفت سریع و همه‌جانبه نظیر آنچه در دستورکار ما قرارگرفته، برای دیگر شرکت‌ها سخت و طاقت‌فرسا خواهد بود. این مزیتی است که در حال حاضر در اختیار داریم و باید آن‌را حفظ کنیم.”
پس از این مرحله، به موانع قانونی می‌رسیم. پهپادها، تکنولوژی کاملا جدیدی به حساب می‌آیند و اکثر کشورها هنوز قوانینی را برای به‌کارگیری آن‌ها به تصویب نرسانده‌اند. از سوی دیگر، استفاده داعش از پهپادهای فانتوم این شرکت در عملیات‌های خود و یا بروز حوادثی مانند سقوط یک پهپاد این شرکت در چمن‌های کاخ سفید یا حتی پشت بام دفتر نخست‌وزیری ژاپن نیز جبهه‌گیری خاصی را در تصویب قوانین ایجاد کرده است.
این در حالی است که بر اساس قوانین جدید اداره هوانوردی فدرال ایالات متحده آمریکا، اپراتورهای تجاری پهپادها دیگر به گواهینامه خلبانی نیاز ندارند و تنها به گواهی مدیریت از راه دور پرواز نیاز خواهند داشت.
سخنگوی DJI در واکنش به تصویب این قوانین، ساده‌سازی بیش از پیش فرایندهای موجود در به‌کارگیری پهپادها توسط شرکت‌ها، کشاورزان و حتی آژانس‌های دولتی و غیرانتفاعی آمریکایی را نوید داده است.
Frank Wang مدیرعامل 35 ساله DJI، فرزند یک معلم و فارغ‌التحصیل رشته مهندسی است. پس از اخراج از MIT و استنفورد، Wang تحصیلات خود را در رشته مهندسی الکترونیک در دانشکده علوم و فناوری دانشگاه هنگ‌کنگ آغاز کرد و راه‌اندازی DJI را از محیط خوابگاهی دانشگاه خود در سال 2006 میلادی رقم زد.
پس از فارغ‌التحصیلی، او به همراه دو همکلاسی خود به شنژن نقل مکان کرد و کار خود را از یک آپارتمان و در قالب استفاده از سرمایه‌ای که در پرتو بورس‌تحصیلی دانشگاهی مهیا شده بود آغاز کرد.
DJI در ژانویه سال 2013 میلادی، کوادکوپتر فانتوم را روانه بازار کرد که 679 دلار قیمت داشت. با گذشت سه سال از عرضه اولین محصول، حالا و بر اساس گزارش Forbes، Wang به مدیرعاملی با سرمایه 3.6 میلیارد دلاری تبدیل شده است.
Paul Pan مدیر ارشد محصولات DJI که از سال 2013 میلادی فعالیت در این شرکت را آغاز کرده معتقد است Wang محیط کاری ویژه‌ای را برپایه شایسته سالاری راه‌اندازی کرده است. او در این خصوص می‌گوید:
” به هیچ وجه به‌نظر نمی‌رسد که سکان هدایت DJI نظیر آنچه در خصوص اپل (و استیوجابز) شاهد بودیم در دست یک نفر باشد. Wang از ما می‌خواهد تا با مناظره و بحث و گفتگو نقاط ضعف و ایده‌های نامناسب را به او یادآوری کنیم و البته باید نظر مخالف خود را به اثبات برسانیم.”
DJI برای حفظ مزایای رقابتی خود ناچار بوده تا به بازارهای پرسود مانند علوم، کشاورزی، تحقیقات، نظارت و حتی نجات افراد ورود کند. این شرکت با سرمایه‌گذاری روی بسته توسعه نرم‌افزاری، به افراد و شرکت‌ها این امکان را داده تا پهپادهای DJI را به‌منظور برآورده کردن نیازهای خود برنامه‌ریزی و بهینه‌سازی کنند.
پری در این خصوص می‌گوید:
“پهپادها در واقع گره‌ای استراتژیک در سه بُعد متفاوت هستند که می‌توانند ارسال و دریافت اطلاعات را امکان‌پذیر سازند. با این تفاسیر می‌توان از این هواپیماهای بدون سرنشین کوچک در هر شرایطی که جمع‌آوری اطلاعات وقت‌گیر، با هزینه بالا و خطرناک است استفاده کرد.”
منبع : آی تی ایران
