سخا روش – امروزه از شبکه هاى بدون کابل ( Wireless ) در ابعاد متفاوت و با اهداف مختلف، استفاده مى شود . برقرارى يک تماس از طريق دستگاه موبايل ، دريافت يک پيام بر روى دستگاه pager و دريافت نامه هاى الکترونيکى از طريق يک دستگاه PDA ، نمونه هائى از کاربرد اين نوع از شبکه ها مى باشند .
در تمامى موارد فوق ، داده و يا صوت از طريق يک شبکه بدون کابل در اختيار سرويس گيرندگان قرار مى گيرد. در صورتى که يک کاربر ، برنامه و يا سازمان تمايل به ايجاد پتاسيل قابليـت حمل داده را داشته باشد، مى تواند از شبکه هاى بدون کابل استفاده نمايد . يک شبکه بدون کابل علاوه بر صرفه جوئى در زمان و هزينه کابل کشى ، امکان بروز مسائل مرتبط با يک شبکه کابلى را نخواهد داشت .
از شبکه هاى بدون کابل مى توان در مکان عمومى ، کتابخانه ها ، هتل ها ، رستوران ها و مدارس استفاده نمود . در تمامى مکان هاى فوق ، مى توان امکان دستيابى به اينترنت را نيز فراهم نمود . يکى از چالش هاى اصلى اينترنت بدون کابل ، به کيفيت سرويس ( QoS ) ارائه شده برمى گردد . در صورتى که به هر دليلى بر روى خط پارازيت ايجاد گردد ، ممکن است ارتباط ايجاد شد ه قطع و يا امکان استفاده مطلوب از آن وجود نداشته باشد .
انواع شبکه هاى wireless
WLANS: Wireless Local Area Networks . شبکه هاى فوق ، امکان دستيابى کاربران ساکن در يک منطقه محدود نظير محوطه يک دانشگاه و يا کتابخانه را به شبکه و يا اينترنت ، فراهم مى نمايد .
WPANS: Wireless Personal Area Networks . در شبکه هاى فوق ، امکان ارتباط بين دستگاههاى شخصى ( نظير laptop ) در يک ناحيه محدود ( حدود 914 سانتى متر ) فراهم مى گردد . در اين نوع شبکه ها از دو تکنولوژى متداول Infra Red ) IR) و ( Bluetooth ( IEEE 802.15 ، استفاده مى گردد .
WMANS: Wireless Metropolitan Area Networks . در شبکه هاى فوق ، امکان ارتباط بين چندين شبکه موجود در يک شهر بزرگ فراهم مى گردد . از شبکه هاى فوق، اغلب به عنوان شبکه هاى backup کابلى ( مسى ،فيبر نورى ) استفاده مى گردد .
WWANS: Wireless Wide Area Networks . در شبکه هاى فوق ، امکان ارتباط بين شهرها و يا حتى کشورها و از طريق سيستم هاى ماهواره اى متفاوت فراهم مى گردد . شبکه هاى فوق به سيستم هاى 2G ( نسل دوم ) معروف شده اند .
امنيت
براى پياده سزى امنيـت در شبکه هاى بدون کابل از سه روش متفاوت استفاده مى شود :
WEP : Wired Equivalent Privacy . در روش فوق ، هدف توقف ره گيرى سيگنال هاى فرکانس راديوئى توسط کاربران غير مجاز بوده و براى شبکه هاى کوچک مناسب است . علت اين امر به عدم وجود پروتکل خاصى به منظور مديريت “کليد ” بر مى گردد. هر “کليد ” مى بايست به صورت دستى براى سرويس گيرندگان تعريف گردد. بديهى است در صورت بزرگ بودن شبکه ، فرآيند فوق از جمله عمليات وقت گير براى هر مدير شبکه خواهد بود . WEP ، مبتنى بر الگوريتم رمزنگارى RC4 است که توسط RSA Data System ارائه شده است . در اين رابطه تمامى سرويس گيرندگان و Aceess Point ها بگونه اى پيکربند مى گردند که از يک کليد مشابه براى رمزنگارى و رمزگشائى استفاده نمايند .
SSID: Service Set Identifier. روش فوق به منزله يک “رمزعبور” بوده که امکان تقسيم يک شبکه WLAN به چندين شبکه متفاوت ديگر که هر يک داراى يک شناسه منحصر بفرد مى باشند را فراهم مى نمايد . شناسه هاى فوق، مى بايست براى هر access point تعريف گردند. يک کامپيوتر سرويس گيرنده به منظور دستيابى به هر شبکه ، مى بايست بگونه اى پکربندى گردد که داراى شناسه SSID مربوط به شبکه مورد نظر باشد . در صورتى که شناسه کامپيوتر سرويس گيرنده با شناسه شبکه مورد نظر مطابقت نمايد ، امکان دستيابى به شبکه براى سرويس گيرنده فراهم مى گردد .
فيترينگ آدرس هاى ( MAC ( Media Access Control : در روش فوق ، ليستى از آدرس هاى MAC مربوط به کامپيوترهاى سرويس گيرنده، براى يک Access Point تعريف مى گردد . بدين ترتيب ، صرفا” به کامپيوترهاى فوق امکان دستيابى داده مى شود . زمانى که يک کامپيوتر درخواستى را ايجاد مى نمايد ، آدرس MAC آن با آدرس MAC موجود در Access Point مقايسه شده و در صورت مطابقت آنان با يکديگر ، امکان دستيابى فراهم مى گردد . اين روش از لحاظ امنيتى شرايط مناسبى را ارائه مى نمايد ، ولى با توجه به اين که مى بايست هر يک از آدرس هاى MAC را براى هر Access point تعريف نمود ، زمان زيادى صرف خواهد شد . استفاده از روش فوق، صرفا” در شبکه هاى کوچک بدون کابل پيشنهاد مى گردد .
