10 ماه قبل از اینکه استیو جابز به اپل بازگردد، این شرکت با همکاری شرکت ژاپنی سازنده اسباب بازی و بازی Bandai، کنسول بازی Pippin را تولید کرد که با شکست مفتضحانه‌ای روبرو شد. اپل از زمان معرفی این دستگاه به بازار(سال 1996) تا زمان اعلام توقف تولید آن در سال بعد، تنها 42 هزار دستگاه کنسول Pippin را به فروش رساند.
شرکت Nintendo نیز در سال 1996 کنسول بازی N64 را تولید کرد که بین 350 تا 500 هزار دستگاه از این محصول تنها در سه روز اول بعد از عرضه به بازار به فروش رسید. در ادامه مشخصات کنسول بازی Pippin را بخوانید:
ظاهر اپل پین پین کاملا طراحی محصولات دهه 90 میلادی را دارد اما طراحی ناینتندو ان 64 و اولین نسخه پلی استیشن، طراحی به روز تری از پین پین دارند.
قیمت پیپین هنگام عرضه، 600 دلار بود. جالب است بدانید قیمت اولین نسل از کنسول بازی پلی استیشن 300 دلار و N64 200 دلار بوده است.
دسته بازی پیپین، “Apple Jack” نام داشت که یک توپک موس در وسط آن قرار داشت. برای استفاده از منوی بازی، کاربر می‌بایست حتما از توپک موس اپل جک استفاده می‌کرد زیرا بازی‌ها به صورت مستقیم از نسخه‌های قابل اجرا در کامپیوترهای مک برگرفته شده بود و نسخه‌های مک بازی‌ها، با استفاده از توپک یا موس هدایت می‌شدند.
اپل همچنین نسخه بی‌سیم این دسته کنترلی را عرضه کرد که در زمان خود تکنولوژی پیشرفته‌ای محسوب می‌شد. این دسته با استفاده از تکنولوژی infrared به کنسول متصل می‌شد.
در دستگاه پیپین، هیچ ظرفیتی به عنوان حافظه برای سیستم عامل یا بازی‌ها در نظر گرفته نشده بود و تنها میزان 128 کیلوبایت فضا برای ذخیره سازی بازی‌ها اعمال شده بود.
همه چیزی که این دستگاه نیاز داشت به علاوه سیستم عامل، به روی سی دی‌های بازی قرار داشت.
این مورد البته برای برنامه سازان مفید بود زیرا مجبور نبودند بازی خود را با توجه به محدودیت یک نسخه از سیستم عامل ارائه کنند.
سیستم عامل پیپین، مک او اس 7 ، سیستم عامل کامپیوترهای اپل مک بود و در آن زمان بیشتر بر مبنای کامپیوترهای مک قابل اجرا بود
یکی از ویژگی‌هایی که پیپین را از دیگر رقبا متمایز می‌کرد این بود که دیسک‌های بازی برای منطقه ویژه‌ای طراحی نشده بود. مثلا می‌توانستید یک بازی در ژاپن بخرید و در آمریکا با دستگاه پیپین خود اجرا کنید که در آن زمان، قابلیت خوبی حساب می‌شد. این قابلیت برای N64 وجود نداشت و نسخه‌های نقاط مخالف با هم سازگار نبود. پیپین همچنین با استانداردهای تلویزیونی PAL و NTSC سازگار بود و قابلیت اتصال با تقریبا هر تلویزیونی در دنیا را داشت. این دستگاه همچنین به خروجی VGA برای اتصال به مانیتور نیز مجهز بود.
عملکرد فوق العاده بد پیپین، کنترل‌های ضعیف اجرای بی کیفیت بازی‌ها، منجر به شکست این دستگاه شد. بسیاری از منتقدان، آن زمان از اجرای ضعیف بازی‌های با گرافیک بالا توسط پیپین را نقطه ضعف بزرگ این دستگاه می‌دانستند. برخی از بازی‌ها مانند “Marathon” آنقدر بی کیفیت اجرا می‌شدند که بازی عملا غیر قابل انجام بود مگر اینکه کاربر در قسمت تنظیمات، کیفیت تصویر را پایین می‌آورد.
یکی از معروف ترین بازی‌های پیپین،”Power Rangers Zeo” بود.
این بازی از محبوب‌ترین بازی‌های کنسول پیپین بود که با کیفیت بسیار پایینی اجرا می‌شد.
در کل، دستگاه پیپین یک شکست اساسی برای اپل در پی داشت که حتی از شکست دستگاه Virtual Boy شرکت ناینتندو نیز سنگین‌تر بود.
کنسول Virtual Boy نیز یکی از مفتضحانه‌ترین شکست‌های تاریخ شرکت نایتندو است اما با این وجود، کنسول Virtual Boy 1.25 میلیون دستگاه فروش داشت ولی اپل تنها توانست 42 هزار دستگاه از پیپین را به فروش برساند.
منبع : آی تی ایران
