بیش از 7 میلیارد نفر روی کره خاکی زندگی می‌کنند و در حالی که هر لحظه هزاران نفر در سراسر جهان جان خود را از دست می‌دهند، به صورت همزمان تعداد بیشتری پا به دنیای خاکی ما می‌گذارند. گوگل به تازگی در سرویس Google Drive قابلیتی ارایه کرده است که روی یک نقشه آنلاین از جهان به صورت لحظه به‌لحظه نشان می‌دهد که در هر نقطه از این کره خاکی چند نفر چشم به جهان می‌گشایند و چند نفر جان خود را از دست می‌دهند. بررسی اجمالی این نقشه دیجیتالی و آنلاین نشان می‌دهد که دو کشور چین و هند به واسطه جمعیت زیاد خود بیشترین تعداد تلفات و تولد را دارند و اگر روی این نقشه سری به ایران بزنیم مشاهده می‌کنیم که تعداد جمعیت کشور ما را 79.8 میلیون نفر اعلام کرده است که به طور میانگین هر 21.5 ثانیه یک نفر در ایران متولد می‌شود و 1.1 دقیقه نیز یک نفر در خاک ایران جان خود را از دست می‌دهد. این نقشه دیجیتالی با نقاط سبز و قرمز خود که هر لحظه روی صفحه روشن می‌شوند و خبر تولد و مرگ یک انسان روی کره زمین را نشان می‌دهند ما را به فکر فرو می‌برد. اما آیا در شرایط کنونی که همه ما خواسته و ناخواسته هویت مجازی پیدا کرده‌ایم آیا تاکنون فکر کرده‌اید که با رفتن از این دنیا چه اتفاقی برای حساب‌های کاربری و اطلاعات دیجیتالی ما می‌افتد؟
شما در حالت عادی می‌توانید تعیین کنید که پس از مرگ اموال شخصی از جمله خانه، مغازه، اتومبیل یا دارایی‌هایتان به چه کسی برسد. اما در مورد پست الکترونیکی، حساب‌های کاربری، عکس‌های ذخیره شده روی دنیای مجازی و هویت الکترونیکی خود چطور؟ شاید در حالت عادی این مسئله چندان مهم به نظر نرسد. اما آیا شما دوست دارید هر اطلاعات خصوصی که داشتید پس از مرگ‌تان به دست اطرافیان بیفتد؟
«کمیسیون حقوق یکپارچه آمریکا» که اعضای آن به صورت مستقیم توسط دولت انتخاب می‌شوند به استانداردسازی در زمینه‌های مختلف کمک می‌کنند جلسه ویژه‌ای برگزار کرده است تا تکلیف این مسئله را مشخص کند. این مرکز در تلاش است قانونی را به ثبت برساند که به موجب آن نزدیک‌ترین فرد پس از مرگ هر شخص بتواند به اطلاعات مجازی او دسترسی داشته باشد. اگر بندهای مختلف این قانون تعیین شود و پارلمان آمریکا آن را به تصویب برساند، زندگی آنلاین هر فرد می‌تواند حکم متصرفات فیزیکی او را داشته باشد تا بر این اساس اشخاص بتوانند در وصیتنامه خود در مورد اموال و اطلاعات مجازی هم تعیین تکلیف کنند.
«کارن ویلیامز» که در سال 2005 میلادی پسر 22 ساله خود را در جریان یک سانحه موتورسوازی از دست داد، از شبکه اجتماعی فیس‌بوک خواسته بود امکان دسترسی به حساب کاربری فرزندش را فراهم کند و زمانی با مخالفت مدیران فیس‌بوک مواجه شد، از آن‌ها شکایت کرد و البته این شکایت راه به‌جایی نبرد. او می‌گوید، تا با این مسئله مواجه نشوید چنین چیزی برایتان اهمیت پیدا نمی‌کند.
اما باید گفت که تکلیف “سرمایه‌های دیجیتالی” پس از مرگ مسئله‌ای است که به نوعی همه مردم جهان با آن درگیر هستند و به همین خاطر یک دغدغه جهانی محسوب می‌شود. در این جریان همه نوشته‌ها، گفت‌وگوهای شخصی، عکس‌ها، ویدیو‌ها و … می‌توانند دارایی‌های مجازی یک فرد را تشکیل دهند و برای بازماندگان اهمیت زیادی داشته باشند.
پست الکترونیکی این روزها حکم یک گاوصندوق شخصی را دارد که هر یک از ماه حجم وسیعی از اطلاعات شخصی را در آن نگهداری می‌کنیم و حتی سابقه گفت‌وگوهای شخصی با اطرافیان را هم به آن می‌سپاریم. «سوزان براون والش» وکیل مرکز Cummings & Lockwood از جمله کسانی است که تاکید بر تصویب قانون رسمی در این زمینه دارد و معتقد است که سرمایه‌های دیجیتالی به اندازه سرمایه‌های فیزیکی افراد اهمیت دارد و می‌بایست تکلیف آن‌ها پس از فوت هر شخص مشخص شود. «گینگر مک‌کال» مدیر مرکز اطلاعات شخصی الکترونیکی در واشنگتن نیز بر این مسئله تاکید دارد که در شرایط حیاتی باید قاضی دادگاه تحت قوانین ویژه بتواند به اطلاعات مجازی افراد دسترسی داشته باشد تا حکم دقیق‌تری بدهد. او می‌گوید: «دنیای دیجیتال یک دنیای کاملا متفاوت است. هیچ کس بیش از 10 سال سابقه گفت‌وگوها و ارتباطات خود را در این فضا نگه نمی‌دارد و اطلاعات مربوط به ده‌ها و چه‌بسا صدها نفر از دوستان و آشنایان خود را روی یک حافظه کوچک ذخیره می‌کند».
بسیاری از مردم معتقدند که پس از مرگ یک فرد قابل اعتماد از جمله همسر یا اعضای خانواده می‌بایست رمز عبور او را داشته باشند و به عبارت دیگر، افراد باید رمز عبور را به عنوان بخشی از وصیتنامه اعلام کنند. با این وجود قوانین امنیتی وضدهک اصرار دارد که رمز عبور یک مسئله کاملا شخصی است و بر اساس قوانین اعلام شده مربوط به هر سایت اینترنتی، هیچ کس نباید چنین اطلاعات ارزشمند و مهمی را با دیگران درمیان بگذارد.
با همه این توضیحات و پیش از تصویب این قوانین، گوگل سال گذشته سرویسی ارایه کرد که به کاربران امکان می‌داد در زمان حیات خود برای اطلاعات شخصی دیجیتالی تعیین تکلیف کنند تا به طور واضح مشخص شود که پس از مرگ آن‌ها چه شخص یا اشخاصی می‌توانند به اطلاعات مذکور دسترسی داشته باشند. ابزاری که گوگل در این زمینه ارایه کرد Inactive Account Manager نام دارد و به مشترکان آن امکان می‌داد برای حساب کاربری خود تعیین تکلیف کنند. بر این اساس کاربر مشخص می‌کند که اگر برای دوره‌های زمانی 3، 6 یا 12 ماه کسی سراغ حساب کاربری او نرفت به منزله این است که وی جان خود را از دست داده است. گوگل نیز با اتمام این دوره زمانی به عنوان آخرین اخطار و پیش از اعلام رمز عبور به بازماندگان یک ایمیل و پیامک به شخص ارسال می‌کند و اگر پاسخی در این زمینه دریافت نکند، رمز عبور را به دست شخصی می‌رساند که از پیش اعلام شده است. در این سرویس همچنین گزینه‌ای وجود دارد که با فعال کردن آن همه اطلاعات دیجیتالی برای همیشه از روی اینترنت حذف می‌شود و به این وسیله هیچ کس نمی‌تواند هیچ استفاده‌ای از این سرمایه مجازی بکند.
«آندرآس توئرک» از مدیران ارشد گوگل بر این باور است که خوب یا بد، هیچ کس دوست ندارد به مردن و مهم‌تر از آن، به مرگ خود فکر کند و به همین خاطر این سرویس‌ها چندان مورد توجه قرار نمی‌گیرد. اما به هر حال باید به این نتیجه رسید که هر یک از ما برای سرمایه‌های دیجیتالی که از خود به‌جا گذاشته‌ایم چه تصمیمی خواهیم گرفت.
منبع : ایران
