نام نویسنده: امیر عباس تقی پور*
در دو دهه اخیر، وسایل و ابزارآلات ارتباطی، متأثر از تغییرات سریع تکنولوژیکی، متنوع‌تر و پرتعدادتر شدهاند. اگر در دهه 60 اجاره 24 ساعته ویدئو آنهم به شکل قاچاق، یک شب خاطره‌انگیز را برای درصدی از خانواده‌ها و بویژه جوانان رقم می‌زد، امروز انواع وسایل الکترونیکی از ماهواره و شبکه‌های مختلف آن گرفته تا اینترنت و رایانه‌ها قادر خواهند بود به نیازهای صوتی و تصویری آن بخشی از مردم که به هر دلیلی برنامه‌های رسانه‌های رسمی را دنبال نمی‌کنند، پاسخ دهند؛ نیازی که برآورده کردنش از راه‌های قانونی میسر نیست. یعنی طبق قوانین موجود فقط اقشار معدود و محدودی می‌توانند با کسب مجوزهای لازم بر بام خانه یا محل کار خود دیش ماهواره نصب کنند یا به لحاظ قانونی هیچ‌کس حق استفاده از فیلترشکن برای ورود به سایت‌هایی که به هر دلیلی فیلتر شدهاند، را ندارد. اما واقعیت چیست؟
پشت بام‌ها گویای واقعیت ماهواره و جستجوی فیلتر شکن در اینترنت گویای تلاش برای دست یافتن به جدیدترین نسخه‌های فیلترشکن توسط بخشی از کاربران است. پیشنهاد نگارنده به هیچ وجه آزادسازی مطلق ماهواره یا حذف فیلترینگ از سایت‌های فیلتر شده (بویژه سایت‌های مستهجن که بدون تردید باید دسترسی به آنها ممکن نباشد) نیست. رسانه‌های جدید یک ظرفیت فوق‌العاده محوب می‌شوند؛ ظرفیتی برای دریافت، تولید و توزیع انبوه اطلاعات و محتوا. با روش‌هایی که اصطلاحاً «دور زدن» تلقی می‌شوند، لزوماً از دسترسی به اطلاعات و محتوایی که بر ضد سیاست‌ها و هنجارهای مورد پذیرش قوانین رسمی کشور تولید می‌شود، محروم نمی‌شویم اما از قریب صد درصد ظرفیتی که برای تولید محتوای مورد نظرمان وجود دارد، محروم می‌شویم. به تجارب دوران ممنوعیت ویدئو و سپس آزادسازی آن رجوع کنیم.
حالا شاهد هستیم شبکه ویدئویی بخشی از نیازهای فرهنگی و هنری را پاسخ می‌دهد و هنرمندانمان مختص این شبکه فیلم و سریال و نمایش تولید می‌کنند. شاید بشود چاره‌ای اندیشید.
*بیر ششمین همایش روابط عمومی الکترونیک
مدیرمسئول ماهنامه مدیریت ارتباطات
