نام نویسنده: سيد محمدرضا رشتى
جام جم آنلاِين – 30سال پيش اينترنت با مفهوم فعلى وجود خارجى نداشت و تنها شبکه آرپانت براى اتصال چند دانشگاه و مراکز نظامى امريکا به کار گرفته مى شد ، و لذا تبادل اطلاعات به اين اندازه نبود که نيازى به شاهراه اطلاعاتى احساس شود. پيغامهاى الکترونيکى در حال تبادل روى مسيرهاى ارتباطى با هم تصادم مى کردند و از ميان مى رفتند. حل اين مشکل و ارائه راه حل مناسبى براى اتصال رايانه ها به يکديگر و امکان تبادل پيغام روى شبکه هاى شلوغ و پرترافيک ، به شرکت زيراکس و يکى از محققان آن يعنى باب متکالف سپرده شد. نتيجه اين تحقيقات پروتکل اترنت بود. اترنت يک استاندارد ارتباطى شبکه است که با استفاده از کابل کواکسيال يا يک زوج سيم ارتباط برقرار مى کند. اترنت که در حال حاضر بيشتر براى شبکه هاى داخلى مورد استفاده قرار مى گيرد، نرخ تبادل داده اى معادل 10گابيت در ثانيه دارد که در سيستم هاى جديد به 100Mbps و حتى سرعت گيگابيتى ارتقا پيدا کرده است . شما هم اگر در دانشگاه ، کافى نت ، کتابخانه و… به اينترنت متصل مى شويد و از سرعت آن لذت مى بريد و آن را قابل مقايسه با سرعت مودم خود نمى دانيد، اين امکان را مديون متکالف هستيد. به مناسبت 30ساله شدن اترنت مجلات رايانه اى Computer World , CNET مصاحبه هايى با پدر اين پروتکل انجام داده اند که با هم مى خوانيم :
در ابتدا نظرت را درباره تغييرات انجام گرفته روى اترنت طى 30سال گذشته بگو
اين تغييرات شگفت انگيز است . در واقع چيزى که امروز اترنت ناميده مى شود، شباهت بسيار کمى به ساختارى که من و ديويد باگز ساختيم ، دارد. سرعت آن افزايش يافته است ، سوئيچ و هاب به اين ساختار اضافه شده است و ميزان تصادم بسته هاى اطلاعاتى در آن بسيار کاهش يافته است . درواقع تنها نام اترنت روى آن باقى مانده است و اين چيزى است که متعلق به من است.
اين نام در آن زمان براى تو چه معنايى داشت؟
درحقيقت شانس من اين بود که مساله اى براى حل به من داده شد که پيش از آن به هيچ کس داده نشده بود. چگونه چند رايانه را که هر يک روى يک ميز قرار دارند، به هم متصل کنيم؟ من اولين و يا يکى از اولين نفراتى بودم که سعى کردم اين مساله را حل کنم . ما در همان زمان اولين پرينترليزرى را در زيراکس مى ساختيم . درواقع مى خواستيم بدانيم که چگونه رايانه ها را به هم متصل کنيم و آنها را به اين پرينتر وصل کنيم و بعد همگى با اينترنت اوليه يعنى آرپانت ارتباط برقرار کنند. اترنت مبتنى بر بسته هاى اطلاعاتى بود. داده بايد به شکل اين بسته ها تبادل و تحويل مى شد و اترنت بايد غيرمتمرکز بود تا چيزى در ميان براى قطع شدن و شکستن وجود نداشته باشد و بسط و گسترش اندازه اترنت مشکل ساز نباشد. امروزه بيشتر بسته هاى اطلاعاتى اينترنت ، يعنى 99/99درصد آنها روى اترنت تبادل مى شوند.
اما اينترنت و آرپانت پيش از توصيف اترنت به وسيله تو ارائه شده بودند. در واقع پياده سازى اترنت چند سال پس از راه اندازى آرپانت صورت گرفت . پس پيش از ابداع اترنت ، پيغامها چگونه روى آرپانت رد و بدل شدند؟
اينترنت پيش از آن هم پروتکل هايى براى ارتباطو تبادل پيام داشت که براى شبکه هاى بسيار کوچکتر طراحى شده بودند. شبکه هايى که شايد گستره جهانى داشت اما تعداد رايانه هاى موجود روى اين شبکه بسيار کم بود، همچنين اين شبکه ها براى اتصال به يکديگر و کار با شبکه هاى مشابه طراحى نشده بودند؛ اما با ابداع اترنت و توصيف پروتکل کنترل انتقال / پروتکل اينترنت که در همان سال صورت گرفت ، زمينه براى ايجاد شبکه اى از شبکه ها و اتصال شبکه هاى داخلى به يکديگر و ايجاد شبکه هاى گسترده به وجود آمد.
به نظر تو چه کسانى تاثير بيشترى در رشد و گسترش اترنت طى 30سال گذشته داشته اند؟
اين پرسش سخت است . در 30سال اخير ، بسيارى از شرکتها در اين پروژه سهيم شده اند ؛ سيسکو ، 3com، اينتل ، National Semiconductor ، DEC، HP ، کامپک ، زيراکس و اين فهرست ادامه دارد. در واقع نمى توان به اين پرسش پاسخ صريحى داد.
آينده اترنت را چگونه مى بينى؟
اترنت در حال حاضر هم بيش از آنچه انتظار آنرا داشتم پيشرفت کرده است . ما در ابتدا با سرعت 94/2 مگابيت در ثانيه شروع کرديم و آن را سرعت بسيار بالايى براى تبادل اطلاعات مى دانستيم و در حال حاضر روى سرعت 40گيگا بيت در ثانيه کارى مى کنند؛ همچنين اين پروتکل در ارتباطات بى سيم هم مورد استفاده قرار مى گيرد و شبکه داخلى بى سيم هم همين نام را دارد. در آينده اترنت با سرعت 10 ، 40 و 100گيگابيت در ثانيه ، ما را از کانالهاى فيبر بى نياز خواهد کرد و حتى تلفن همراه از شبکه اترنت بى سيم استفاده خواهد کرد. اينها پيش بينى هايى است که ممکن است اتفاق بيفتند.
ما در حال حاضر اترنت 10گيگابيتى داريم ، اما به دليل قيمت بالاى آن به کندى رواج پيدا مى کند. پذيرش اترنت 10مگابيتى هم به دليل قيمت بالايش کند بود. قيمتها پايين مى آيند و کارايى بالا مى رود.
فکر مى کنى در 10سال آينده ما اترنت 40گيگابيتى را در همه جا خواهيم داشت؟
در حال حاضر ما اترنت با سرعت 10گيگابتى را داريم و اترنت در بعضى مکانها مورد استفاده قرار مى گيرد و اين سرعت حدود 3000برابر سرعت اوليه اترنت در 30سال پيش است ، بنابراين اگر محاسبات من درست باشد هر 10سال سرعت اترنت ده برابر مى شود . در حال حاضر سرعت 10گيگا بيت است ، پس بايد در 10سال آينده ، اترنت ارزان و با آن سرعت را داشته باشيم.
واقعا فکر مى کنى اين اتفاق بيفتد و محدوديت فيزيکى وجود ندارد؟
(با خنده) تنها محدوديت فيزيکى سرعت نور است . و به عنوان پرسش آخر به ما بگو که چگونه به اترنت رسيدى و چرا اين نام را انتخاب کردى؟ هنگامى که تاريخ فيزيک را مطالعه مى کنيم ، مى بينيم که در قرن 19فيزيکدانان مى خواستند به شکلى توضيح دهند که چگونه نور از خورشيد به زمين مى رسد؛ بنابراين يک نظريه مطرح کردند که رسانه اى وجود دارد که تمام فضاى خارج را پر کرده است و امواج الکترومغناطيسى از آن طريق منتشر مى شوند. اين رسانه را اتر مى دانستند. بعدها مايکلسون ، مورلى و انيشتن اثبات کردند که اتر وجود ندارد. در سال 1973 من به کلمه اى نياز داشتم که مستقل از وسيله ارتباطى و بسته هاى ارتباطى داخل کابل ، به عنوان رسانه اى براى انتشار امواج الکترومغناطيسى در بسته ها ارتباط به کار رود، پس همان کلمه را بکار گرفتم و Ether Network يا Ether net را برگزيدم .
