دنیای‌اقتصاد : جمعه گذشته مجلس نمایندگان آمریکا بودجه تاریخی ۲/ ۱تریلیون دلاری زیرساخت این کشور را تصویب کرد که ۶۵میلیارد دلار آن به توسعه زیرساخت‌های اینترنتی اختصاص دارد. انتظار می‌رود دوشنبه بایدن این لایحه را با امضای خود به قانون تبدیل کند. در مقایسه با بودجه سایر بخش‌ها در این طرح حجم سرمایه‌گذاری دیده‌شده در این بخش بسیار قابل‌توجه است؛ به‌ویژه اگر آن را با میزان سرمایه‌گذاری در بخش آب (۵۵میلیارد دلار)، صنعت برق (۶۵میلیارد دلار) یا فرودگاه‌ها (۲۵میلیارد دلار) مقایسه کنیم.
هرچند توسعه پهنای باند اینترنت یک‌بار در دهه 70 میلادی در سطح گسترده در آمریکا صورت گرفت و دسترسی سریع و گسترده‌‌ای از طریق توسعه فیبر در این کشور ایجاد شد و بعدا توسعه نسلهای جدید موبایل این دسترسی را گسترده‌تر کرد، اما هنوز بیش از 30میلیون آمریکایی در مناطق بدون زیرساخت اینترنت پرسرعت زندگی می‌کنند.
توسعه پهنای باند اینترنت پرسرعت در میان مقامات سیاسی آمریکا مخالفت چندانی نداشت و هر دو حزب اصلی سیاسی آمریکا طرفدار آن هستند به‌ویژه در دوران پاندمی نیاز به اینترنت پرسرعت و ضعف‌‌های زیرساختی آن بیش از پیش احساس شد به‌ویژه که در این دوره کارمندان از خانه کار می‌کردند و کودکان از راه دور در کلاس‌ها شرکت می‌کردند.
کوین دی‌گود (Kevin DeGood)مدیر سیاست زیرساخت در مرکز توسعه آمریکا معتقد است که پهنای باند چیزی است که هر دو جناح سیاسی آمریکا مدت‌هاست درباره آن حرف می‌زنند و اتفاق‌نظر دارند. هدف این لایحه فراهم‌کردن اینترنت پرسرعت در سراسر آمریکاست. دولت با اختصاص 4/ 42میلیارد دلار از این بودجه به توسعه دسترسی به مناطقی که دسترسی کمتری به اینترنت پرسرعت دارند به‌دنبال توسعه در این بخش است و این‌کار را با ایجاد مزایده برای بخش‌خصوصی انجام می‌دهد.
پرداخت یارانه برای خرید اینترنت
بر اساس تحلیل‌‌های انجام‌گرفته توسط مرکز تحقیقاتی Pew گران‌بودن اینترنت مهم‌ترین مانع برای پذیرش وسیع اینترنت پرسرعت در ایالات‌متحده است. دولت در کنار توسعه زیرساخت می‌خواهد 2/ 14میلیارد دلار از بودجه را از طریق ارائه 30 دلار یارانه ماهانه به خانواده‌هایی که بضاعت اشتراک اینترنت را ندارند، کمک کند. دولت پیش از این و در دوران پاندمی 2/ 3میلیارد دلار برای توسعه دسترسی به اینترنت پرسرعت برای اقشار با درآمد پایین اختصاص داد تا آنها بتوانند آنلاین شوند.
این طرح EBBP (Emergency Broadband Benefit Program) نام داشت و در آن به افراد واجد شرایط ماهانه 50 دلار برای خرید اشتراک اینترنت پرسرعت یارانه پرداخت می‌شد ولی در بودجه فعلی حالا این مبلغ به 30 دلار در ماه کاهش پیدا می‌کند، بااین‌حال از آنجا که طرح قبلی در حال کنار گذاشته شدن است، عملا یارانه 30 دلاری هم مشوق خوبی برای بسیاری از خانواده‌های نیازمند محسوب می‌شود.
2میلیارد دلار هم از این بودجه صرف اطمینان از دسترسی اقلیت‌‌های بومی به اینترنت خواهد شد و 75/ 2میلیارد دلار نیز به دیجیتالی‌کردن کتابخانه‌های محلی اختصاص می‌‌یابد.
تجاس نارتچانیاس (Tejas Narechania)، رئیس هیات‌‌علمی مرکز تکنولوژی برکلی می‌گوید: «پاندمی قطعا نقش مهمی در پیشبرد این لایحه داشته‌‌است. از دورکاری گرفته تا رفتن به مدرسه‌مجازی، سفارش آنلاین و استفاده از سرگرمی‌‌های دیجیتالی نشانگر نیاز به اینترنت با‌ثبات و پرسرعت است.» به‌رغم این اختصاص بودجه استثنایی به توسعه اینترنت پرسرعت کارشناسان معتقدند به دلیل ماهیت تکنولوژی به‌طور دقیق نمی‌‌توان تعیین‌کرد گپ دیجیتالی در آمریکا کجاست.
یکی از مفاد این لایحه این است که دولت به تامین‌‌کنندگان اینترنت در بخش‌خصوصی اختیارات بیشتری برای استفاده از داده‌ها بدهد، برخلاف نقشه‌های جاده‌‌ای که در آن متخصصان می‌توانند با نگاه‌کردن به نقشه ببینند کجا جاده وجود دارد در اینترنت متخصصان صرفا می‌توانند ببینند در کجا فیبر نوری کار گذاشته شده اما نمی‌‌دانند چه کسی به آن کابل دسترسی دارد. کارشناسان بر همین اساس برآوردها را عمدتا بر اساس حدس و گمان انجام می‌دهند. به اعتقاد آنها به صرف اینکه فیبر نوری از نزدیکی منزل یک نفر رد شده به این معنا نیست که آنها به‌طور خودکار به اینترنت متصلند. با این حال تحلیلگران خوش‌‌بین هستند که 65میلیارد دلار بتواند بخش بزرگی از گپ بزرگ دیجیتالی آمریکا را کاهش دهد؛ هرچند این احتمال وجود دارد که با الحاق لایحه جدیدی به بودجه مبالغ بیشتری برای توسعه در این بخش اختصاص داده شود.
دسترسی به پهنای باند؛ حق شهروندی
در سال 2016 مجمع عمومی سازمان ملل دسترسی به اینترنت را به‌عنوان یک حق شهروندی برشمرد اما آنچه در عمل دیده شده، اینترنت پرسرعت یک انتخاب افزودنی به امکانات زندگی بوده تا یک ضرورت، بااین‌حال به اعتقاد کوین دی‌گود، مدیر سیاست زیرساخت در مرکز توسعه آمریکا معتقد است این می‌تواند سرآغاز تغییر در روشی باشد که ما به اینترنت نگاه می‌کنیم؛ چیزی مشابه برق و آب و نه یک کالای لوکس.
آدی تومر (Adie Tomer)، عضو ارشد برنامه سیاست متروپولیتن در موسسه بروکینگز، معتقد است که اینترنت در حال‌حاضر می‌تواند در مقایسه با ابزاری مانند برق مقایسه شود. او می‌گوید: «هیچ‌‌کس در یک اقتصاد مدرن نمی‌‌تواند یک روز را بدون برق تصور کند و در سال۲۰۲۰، دسترسی به اینترنت به یک ابزار ضروری تبدیل شده است، بااین‌حال برخلاف برق، پهنای باند نوعی خدمات رفاهی خصوصی است که به‌طور خاص (مشابه آب و برق) مقررات‌‌گذاری نشده و از این‌رو فقدان یک قانون برای ارائه خدمات ارزان و در دسترس آن احساس می‌شود. تومر می‌گوید: «دسترسی باند وسیع یکی از مهم‌ترین مسائل جامعه ما است و بیشترین گپ زیرساختی را در حوزه دسترسی به اینترنت می‌توان مشاهده کرد.»
توسعه اینترنت توسط بخش‌خصوصی
به‌جز طرح‌‌های مربوط به لایحه جدید زیرساخت ایالات‌متحده باید به رقابت بخش‌خصوصی در توسعه اینترنت پرسرعت نیز اشاره کرد. هرچند روی زمین رقابت بین اپراتورها برای توسعه نسلهای جدید موبایل در جریان است، اما شرکت‌های خصوصی برای عرضه اینترنت فضایی نیز آماده می‌شوند. اسپیس‌ایکس که به‌نظر می‌رسد از دیگر بازیگران اینترنت فضایی زودتر عرضه عمومی خدماتش را شروع کند، تاکید کرده که تمرکز اصلی سرویس‌های این شرکت روی مناطقی است که دسترسی به اینترنت پرسرعت در آن محدود است.
با این حال مشخص است که طرح‌‌های فضایی قیمت اشتراک قابل‌توجهی دارند و کاربرانی که زیر خط فقر قرار دارند، قادر نخواهند بود ازاین طرح‌ها بهره بگیرند. طرح فعلی توسعه اینترنت پرسرعت بایدن به‌جز ایجاد زیرساخت‌های اینترنت پرسرعت روی دسترسی طبقه محرومی تاکید دارد که قادر به پرداخت هزینه اشتراک اینترنت نیستند.
