نام نویسنده: ساحره چمنی
چند سالی است که شغل کاذبی به نام دستفروشی موبایل جلوی پاساژ علاءالدین ایجاد شده که با اعتراض بسیاری از فروشندگان داخل پاساژ روبه‌رو شد. البته شنیده‌ها حاکی از آن است که بسیاری از این افراد با فروشگاه‌های داخل پاساژ مرتبط‌ند. با این حال تعدادی هم به شکل خودسر به این کار می‌پرداختند. با این اوصاف بالاخره نیروی انتظامی وارد عمل شد و دخالت کرد تا امروز صحنه دیگری از پاساژ را ببینیم؛ دستفروشان از جلوی در اصلی پاساژ به سمت خیابان حافظ کوچ کرده‌اند و هم‌اکنون رفت و آمد به سمت بازار موبایل را با مشکل مواجه کرده‌اند.
با این حرکت هم‌اکنون خیابان حافظ مملو از کابانی است که بخشی از پیاده‌رو را به خود اختصاص داده‌اند و ظاهرا توسط فرد یا افرادی ساماندهی می‌شوند.
به دستفروشان خیابان حافظ سری زدم و با تعدادی از آنها گفت‌وگو کردم.
جلوی در اصلی پاساژ علاءالدین از تاکسی پیاده می‌شوم و برخلاف همیشه که مستقیم وارد پاساژ می‌شوم به سمت خیابان حافظ پیاده به راه می‌افتم.
دقیقا از جلوی در ورودی علاءالدین داخل خیابان حافظ، بساط موبایل‌فروش‌ها، شارژر فروش‌ها، گوشی‌های دست دوم و یکی در میان بساط سمبوسه و بامیه و ساندویچ‌های آماده برپاست و چهره خاصی به این خیایان بخشیده است.
از اولین فروشنده سوال می‌کنم «همیه اینجا بساط می‌کنید؟» می‌گوید: جایم اینجاست، اگر خریدار هستی، اگر گوشی فروخته شده مشکلی داشته باشد، اینجا هستم و تعویض می‌کنم.
دوباره می‌پرسم که «گوشی‌‌های‌تان را از کجا می‌خرید؟» با لحنی تند پاسخ می‌دهد: اصل است، با گارانتی و بدون گارانتی هم داریم. به کارت‌ها نگاهی می‌اندازم. درست است؛ کارت گارانتی دارند. حتی روی بسیاری هم برچسب شبنم نصب شده، اما نمی‌گذارد کارت‌های گارانتی را بررسی کنم.
سراغ فروشنده بعدی می‌روم و با گوشی‌هایی از نام‌های ناشناس روبه رو می‌شوم که خود فروشنده هم درست نمی‌تواند اسم‌شان را تلفظ کند. می‌پرسم «گوشی چینی است؟» می‌گوید: تایوانی یا کره‌ای است. ما گوشی چینی نداریم!
جالب است، همه گوشی‌ها داخل جعبه‌های نو و شکیل بسته‌بندی شده‌اند. می‌خواهم که بسته را باز کند. می‌گوید: اگر خریداری باز و تست کنم.
دوباره به راهم ادامه می‌دهم تا ببینم فروشندگان دیگر در بساط‌شان چه دارند.
یکی از منظره‌هایی که سخت متعجبم می‌کند، بساطی از گوشی‌های شکسته و خراب و شارژرهایی با سیم پاره است. این طرف بازار از همه جا شلوغ‌تر است. وقتی جلوتر می‌روم، می‌بینم که مردم به دنبال پیدا کردن قطعاتی از گوشی‌های قدیمی‌شان هستند.
از فروشنده سوال می‌کنم «فروش هم دارید؟» پاسخ می‌دهد: به حتی گوشی نو هم داریم، هر مدل گوشی بخواهید، سفارش بدهید بلافاصله برای‌تان تهیه می‌کنیم.
مثل بقیه کنار بساط گوشی‌های شکسته می‌نشینم تا بیشتر دستگیرم شود.
گوشی‌های قدیمی نوکیا که دیگر تولید نمی‌شود، گوشی‌های کشویی سونی اریکسون، مدل‌های تاشو سامسونگ. اما همه بدنه‌ای کثیف و در هم شکسته دارند.
به سمت دیگری می‌روم؛ بساط‌هایی که گوشی دست دوم در حد نو دارند و اگر خوش‌شانس باشید، می‌توانید یک گوشی اصل با قیمتی اندک تهیه کنید.
زیاد شنیده بودم که بعضی از دستفروش‌ها گوشی‌های دست دوم دزدی می‌فروشند؛ آن‌هم به بهایی کم. اما خودم ندیده بودم.اما این بار خوش‌شانس بودم و فرصت دیدن چنین گوشی‌هایی نصیبم شد.
از فروشنده یک دستگاه گوشی گلکسی S4 می‌گیرم و بررسی می‌کنم، باتری و قاب، صفحه نمایش، همه چیز اصل است و نمی‌توان برچسب چینی بودن به آن زد.
قیمت 350 هزار تومان.
از فروشنده می‌پرسم «گوشی که اصل است، سالم هم که هست، قیمت نو آن حدود یک میلیون و 300 هزار تومان است. چرا این‌قدر ارزان؟» می‌گوید: ارزان می‌فروشیم که مشتری جذب کنیم!
در میان گوشی‌هایش می‌توان مدل‌های دیگری از سامسونگ، هوواوی، اچ‌تی‌سی و سایر برندها را یافت.
این وضعیت فروش گوشی‌های دزدی است. از یک سو افرادی این گوشی‌ها را می‌خرند و خوشحالند که گوشی نو با قیمتی بسیار کم خریده‌اند، اما از سوی دیگر نباید به این نکته بی‌توجه بود که این گوشی‌ها از کجا آمده است.
منبع : فناوران
