نام نویسنده: شبنم کهن چی
قرار است آسوده خاطر سوار ماشین‌های زردرنگ شهر شویم و هنگامی که به مقصد رسیدیم به جای اسکناس و سکه، کارت را بدهیم آقای راننده تا کرایه مان را حساب کند. نه ما نگران خرد نبودن پول‌مان باشیم، نه آقای راننده نگران اسکناس‌های کهنه و پاره باشد. بنابراین بخش اعظم بگو مگوهای بین ما و آقایان راننده به لطف پارک علم و فناوری دانشگاه تهران به عنوان مبدع سيستم جديد پرداخت الكترونيكي كرايه تاكسي و ستاد مدیریت حمل و نقل سوخت به عنوان مجري پروژه برطرف خواهد شد.
البته به شرط اينكه اين سيستم هم به سرنوشت تاكسي‌مترهايي كه چند 10 سال پيش نصب شد و امروز هميشه خاموش است دچار نشود اما وقتی کارت‌های اعتباری مترو و مسافران آسوده خاطری که به جای ایستادن در صف خرید بلیت، مستقیم به سمت ورودی ایستگاه مي‌روند و در کسری از ثانیه کارت را کشیده، اجازه ورود مي‌گیرند را مي‌بينم، امیدوار مي‌شوم كه این طرح در تاکسی‌ها نیز اجرا شده و آسایش به همراه آورد. این طرح به طرح بلیت الکترونیکی اتوبوس‌ها به خصوص BRTها هم شباهت زیادی دارد.
به BRTها که فکر مي‌کنم، یاد خانم‌ها و آقایان تازه استخدام شده سازمان اتوبوسرانی مي‌افتم که مامورند از مسافران 100 تومان بگیرند تا آنها اجازه سوار شدن بدهند. البته دستگاه پوز هم کنار آنها نصب شده. حتی داخل اتوبوس‌ها هم دو دستگاه پوز – در قسمت زنانه و مردانه – هست. اما تا جایی که به خاطرم مي‌آید پوزهای داخل اتوبوس خاموشند و عده بسیار کمی از مسافران از پوز کنار ماموران دریافت پول در ایستگاه‌ها استفاده مي‌کنند. چون اگر شارژ کارت‌شان تمام شود، باید هر جای تهران باشند خودشان را به ایستگاه‌های مترو برسانند. البته نه برای جایگزین کردن مترو به جای اتوبوس؛ برای شارژ کردن کارت‌شان که هیچ جا جز آنجا میسر نیست.
خلاصه به زودی وقتی کیف پول‌مان را باز مي‌کنیم، هم پول فراوان دارد هم کارت؛ کارت مترو،اتوبوس، تاکسی، کارت اعتباری بانک و غیره. منطقی‌تر این است که پول کمتری همراه داشته باشیم و هی کارت بکشیم اما برای شارژ کردن کارت‌های رنگارنگی که در کیف‌مان هست، باید به باجه‌های مختلف پول بدهیم. کیف‌مان را که نگاه مي‌کنیم کاملا مي‌توان احساس کرد که ما انسان‌های عصر جدید هستیم. فکر مي‌کنیم کیف پول‌مان، کیف پول الکترونیکی است. اما در حقیقت کیف پول الکترونیکی چیز دیگری است که اگر بانک شهر هر چه سریع ر آن را اجرا کند، دیگر نیازی نیست برای شارژ کارت اتوبوس یا حتی برای سایر کرایه‌هایی که در تاکسی و حتی همین مترو باید بپردازیم،سرگردان شویم.
البته که تلاش سازمان‌ها و نهادهای مختلف در راستای الکترونیکی کردن دریافت‌ها و پرداخت‌ها قابل قدرداني است، اما آیا به جای این همه پراکنده کاری، اگر ایده‌ها و بودجه‌ها و نیروهای انسانی یکی مي‌شد تا یک طرح کلی به سامان برسد، به نفع همه نبود؟ هم هزینه کمتری خرج مي‌شد، هم وقت کمتری از مسوولان گرفته مي‌شد، هم نیروی کمتری را به خود مشغول ميکرد و هم مردم از نتیجه راضی بودند و اعتمادشان به طرح‌ها و مسوولان افزایش پیدا ميکرد.
منبع : فناوران
