تاريخ نه چندان سابقه مبارزه با ويروس‌ها يا اسپم‌ها – كه همواره به ايميلهاى بازرگانى ناخواسته تعريف مى‌شود – دارد تقريبا وارد دوره سوم خود مى‌شود.
در اولين دوره، كمپانى‌هاى بزرگ بودند كه با استفاده از سلاح هاى تكنيكى مثل فيلتر كردن ايميل‌ها، در مقابل اسپم‌ها مقاومت كردند.
در دوره دوم، سياستمداران پرشورى كه مشتاق بودند تا نام‌شان در قانونگذارى در اين باره در ايالات متحده ذكر شود به فرآيند مبارزه عليه اسپم پيوستند، براى مثال 36 ايالت و كنگره ايالات متحده قوانين مختلفى را عليه اسپم‌ها تصويب كردند. حالا و در دوره سوم اقتصاد‌دان‌ها وارد معركه شده‌اند.
براى اقتصاد دانان، فعال نگهداشتن بازار، مهم است. به نظر مى‌رسد هم كمپانى‌هاى بزرگ و به اصطلاح صاحب حق و هم سياستمداران به طرز فلاكت‌بارى شكست خوردند. فيلتر كردن ايميل‌ها، اگرچه به هر حال سودمند و مفيد بود، اما اغلب اوقات ايميلهاى اصلى و واقعى را هم بر مى‌گرداند، اين در حالى بود كه گاهى برخى اسپم‌ها اجازه ورود به ايميل‌ها را دريافت مى‌كردند. از طرف ديگر قانونگذاران و قانونگذارى به نظر مى‌رسيد در كل هيچگونه تاثيرى را در بر نداشت و منجر شد توليدكنندگان و فرستندگان اسپم به خارج از مرزها حركت كنند، براى اينكه از محدوديت‌هاى قانونى فرار كنند. حالا ديگر بيش از نيمى از ايميل‌ها اسپم هستند و همچنان سهم آنها در حال افزايش است.
براى يك اقتصاددان دليل اين آشفتگى آشكار است. بنجامين هرمالين، اقتصاددانى كه استاد دانشگاه برلكى در اين باره معتقد است در حال حاضر تصور مى‌شود، هر دو فرستنده و گيرنده اسپم هزينه و قيمت حاشيه‌اى «صفر» را براى اين اسپم‌ها مى‌پردازند، كه البته اين يك اشتباه است زيرا براى ايميل‌ها و به اصطلاح دريافت كنندگان، هر اسپم هزينه‌هاى حاشيه‌اى مثل برق، شبكه اينترنت و انبار و يا محل ذخيره ايميل‌ها دارد. براى فرستندگان، اين يك استراتژى سودمند و مطمئن ايجاد مى‌كند؛ هر چقدر كه مى‌توانيد نام بفرستيد، زيرا حتى اگر يك نفر از يك ميليون نفر روى آن كليك كنند، اين كار را نهايتا سودمند مى‌سازد.
يك راه حل روشن و واضح اين است كه براى ايميل‌ها پول گرفته شود يا حداقل براى بخشى از فرستندگان اسپم‌ها اين كار صورت گيرد.
اين ايده بيل گيتس مدير و صاحب كمپانى مايكروسافت است، او پيش‌بينى مى‌كند كه تكنولوژى فيلترينگ ممتاز و درجه يك و نيز سيستم پرداخت با همديگر مى‌تواند ظرف دو سال اسپم را شكست دهد. (بدبينان معتقدند كه مايكروسافت مى‌تواند به اين موضع با برطرف كردن نقايص امنيتى محصولات خود، كمك نمايد تا ديگر سازندگان اسپم از اين نقايص سو استفاده نكنند.
برا آنهايى كه سخت طرفدار آزادى هستند، اين تفكر كه ايميل بايد تحت كنترل و يا پولى باشد در حد كفر تلقى مى‌شود، آنها با اين موضوع كه براى ايميل از مردم عادى پول گرفته شود سخت مخالف هستند. از طرف ديگر هر سيستمى كه بدين‌گونه باشد، يعنى ميليون‌ها نفر كاربر با سيستم پرداخت حداقل داشته باشد، يقينا به لحاظ ادارى و اجرايى يك كابوس آشفته خواهدبود. خلاصه آنكه يك سيستم خوب بايد بتواند انگيزه‌ها و محرك‌هايى كه توليدكنندگان اسپم را جذب مى‌كند خنثى سازد.
سيستم‌هاى گود ميل (Good Mail) در سيليكون والى تازه شروع به كار كرده است، يك راه‌حل جديد است كه به نظر هم خوب مى‌رسد.
ريچار گينگراس رييس گودميل مى‌گويد، اين ايده، ايميلهاى مطمئن و جديد را از طرف فرستندگان به دريافت‌كنندگان مى‌رساند. براى مثال، آمازون نسبت به اين موضوع كه مبادا ايميلهاى تجارى آن توسط فيلترها به عنوان اسپم و به اشتباه، برگشت خورده و يا حذف شود، به ويژه ايميلهاى تأييد كننده سفارش‌هاى آن، حدود يك ميليون تمبر براى ايميل‌هايش از سيستم گودميل خريد و آن را با ISPها وشركت‌هاى ارائه دهنده خدمات اينترنتى تقسيم مى‌كند. اين تمبرها براى ISPها شناخته شده هستند و در نتيجه هر ايميلى كه از آمازون براى كاربران فرستاده مى‌شود از فيلتر اين ISP عبور كرده و به Inbox دريافت كنندگان م‌تواند وارد شود.
البته بر اساس سيستم برابرى گودميل اسپم‌ها هم مى‌توانند از اين تمبرها خريدارى كنند، همانطور كه فرستندگان و توليد كنندگان ايميلهاى آشغال يا Junk مى‌توانند از اين سيستم استفاده كنند.
با اين وجود از اين موضوع به عنوان موازنه عادى بازاريابى اقتصادى ياد مى‌شود.
يعنى هر نوع شغل و تجارتى به سادگى نمى‌تواند از طريق اسپم‌ها تبليغ و معرفى شود و به اصطلاح قواعد و امكانات بازار آن را محدود مى‌كند و به همين دليل بسيارى از اينگونه اسپم‌ها را كه به ويژه با قواعد عرفى و فرهنگى جامعه هم تعارض پيدا مى‌كند را به راحتى مى‌توان فيلتر كرده و مانع از ورود آنها به Inboxها گرديد. آقاى گينگراس رييس گودميل مى‌گويد كه ما مى‌توانيم با اسپم‌ها مبارزه و ورود آنها را به Inboxها محدود كنيم، اگر چه نمى‌توان گفت كه مى‌شود آنها را كاملا حذف و نابود ساخت.
يك سيستم ديگر، پول دريافت نكردن از فرستندگان اسپم به ازاى هر ايميل است مگر ايميل‌هايى كه دريافت‌كنندگان از آنها شكايت داشته و ناراضى مى‌باشند. اين راهى است كه توسط Iron Port System، يك كمپانى ديگر در سيليكون والى پيشنهاد شده است. در حدود يك سال قبل، اين موضوع پيشنهاد شد كه فرستندگان و توليدكنندگان bulk ها در صورتى پول پرداخت كنند كه دريافت‌كنندگان از ايميلى كه توسط آنها دريافت مى‌كنند ناراضى باشند و شكايت كنند. بر اساس اين سيستم، اينگونه ايميل‌ها به طور مجانى وارد Inbox مى‌شود به طور جهانى و فقط سازندگان و فرستندگان اين نامه‌ها براى آن تعداد ايميل‌هايى كه دريافت‌كنندگان شاكى باشند، پول پرداخت خواهند كرد. كريگ اسپروست يكى از مقامات و طراحان اين سيستم معتقد است كه ما محرك‌هاى اقتصادى طراحى كرديم كه براى توليدكنندگان اسپم اين كار را غير اقتصادى توجيه كنيم.
اين ايده همينطورى كارى كه گودميل انجام مى‌دهد، باعث خواهد شد كه ليست سفيد توليدكنندگان اسپم آنقدر رشد و توسعه پيدا كند كه قرنطينه آنها را و نيز قرار دادن آنها در ليست سياه ي به اصطلاح بدشهرتى آنها را بى‌اثر سازد. در حال حاضر حدود 18000 ISP به اين سيستم پيوسته‌اند و بيش از 200 فرستنده اسپم از جمله موتور جستجوگر گوگل از اين سيستم استفاده مى‌كنند.
برخى ديگر مى‌خواهند از اين موضوع هم فراتر روند، كريشنا مورتى يك محقق در آزمايشگاه‌ها و كتابخانه‌هاى AT&T ، بازوى تحقيقاتى كمپانى تلفن سيستمى را پيشنهاد كرده است كه ISP ها يك كنسرسيوم تشكيل دهند شبيه بانك‌هايى كه ويزا توليد مى‌كنند كه مانند يك مركز شفاف‌سازى عمل مى‌كند. بدين ترتيب ISPها به همه مشتركان خود، اعتبارات محدودى بودند، بدين ترتيب هر گاه كه يك دريافت‌كننده اعلام كند، ايميل ناخواسته و نامطلوبى دريافت كرده است، فرستنده بايد پول پرداخت كند، براى هر بار يك دلار. وقتى اعتبار آن محدود باشد – مثلا حدود 200 دلار باشد – و اين اعتبار تمام شود، ISP ، account آن را خاموش و غير فعال سازد.
اين هم البته مشكلات ديگرى در بر دارد. موذيانه‌ترين راه گسترش و توسعه اسپم‌ها اين روزها از راه نوشتن نرم‌افزارهاى ويروس است كه كامپيوترهاى مصرف‌كنندگان مظلوم خود را به روى اسپم‌ها مى‌گشايد، مانند اتفاقى كه هفته گذشته درباره Mydoom افتاد. در سيستم پيشنهادى كريشنا مورتى اعتبارات محدود كاربران آلوده به ويروس براى جلوگيرى از انتشار مجدد ويروس قطع شود. احتمالا ISPها به تدريج خواهند فهميد كه مادربزرگ يك قربانى است و هكر نيست و اعتبار محدود او را مجددا راه خواهند انداخت.
هتل‌هاى اينترنتى
همانطور كه اين روزها، كانال‌هاى تلويزيون و سيستم تهويه هوا جزو لوازم يك هتل خوب مى‌باشد، تاجران و بازرگانانى كه همواره در حال سفر مى‌باشند، كم كم نياز به دسترسى اينترنت در اتاق هتل را دارند. در حدود 500000 اتاق هتل‌ها تا پايان سال جارى از اينترنت پرسرعت برخوردار خواهند شد، اين مساله را امى كراونز مسوول تحقيقات بازاريابى يك كمپانى پيش‌بينى كرده است.
عليرغم ارائه اينترنت در كافى‌شاپ‌ها و فرودگاه‌ها با استفاده از سيستم Wi-Fi، تعداد ين‌گونه كافى‌شاپ‌ها يا مراكزى كه اينترنت ارائه مى‌دهند، بسيار اندك است: بسيارى از مسافران، به ويژه مسافرانى كه براى تجارت سفر مى‌كنند، بيشتر احتياج دارند كه از اتاق هتلى كه در آن به سر مى‌برند به اينترنت وصل باشند. حالا اگر اتصال به اينترنت از اتاق‌هاى هتل‌ها، متداول و رايج شود، پس چه چيز متفاوتى در اين مساله است كه آن را بدين‌گونه جذاب براى مصرف‌كنندگان كرده است.
دستيابى به اينترنت از اتاق هتل از يك مدل مجانى به سمت يك وسيله ضرورى و رفاهى تغيير پيدا كرده است، يعنى اينترنت ديگر همان اندازه ضرورى است كه شامپو و صابون در حمام‌هاى اتاق هتل. در ايالات متحده جايى كه همه چيز با سرعت بيشترى از ديگر كشورها پيشرفت كرده است، هتل‌ها به سيستم اينترنت از چند سال قبل مجهز بودند و مسافران براى هر روز 10 دلار و يا براى هر ساعت 3 دلار پول پرداخت مى‌كردند. اما حالا ديگر هتل‌ها كم‌كم دارند از سيستم اينترنت Brood Band استفاده مى‌كنند. سال گذشته ماريوت اعلام كرده 200/1 هتل به اينترنت مجانى دسترسى پيدا كردند و شركت Fair Field اين كار را براى حدود 500 هتل ديگر انجام داده است، در هفته‌هاى اخير اين خبر از طرف هاليدى اين، هاليدى اكسپرس و بسبت وسترن چاين هم شنيده شده است، آنها مى‌گويند به اين دليل اينترنت مجانى را در اختيار مسافران قرار مى‌دهد چراه مسافران ديگر نبايد براى چيزى كه جزو خدمات ضرورى براى آنها به شمار مى‌رود پول پرداخت كنند.
بسيارى از هتل‌هاى زنجيره‌اى در حال حاضر اميدوار هستند كه ارائه خدمات اينترنتى مجانى، وفادارى مسافران را تضمين كنند و مسافران را وادار مى‌نمايد كه همواره آن هتل را براى اقامت برگزينند.
استفاده از اينترنت در اين هتل‌ها، محدود به لب‌تاب نمى‌شود، مى‌توان از طريق تلويزيون و يك كى‌برد هم به ايميل دسترسى داشت، پس نيازى هم به لب‌تاب نيست.
