نام نویسنده: حامد بنايى
Hamedbanaei – من-الو، شرکت …… ؟
منشى-بفرماييد !
من-مى خواستم قيمت خطوط پرسرعت شما را سئوال کنم ! DSL يا Wireless.
منشى-از کدام شرکت تماس مى گيريد؟
من-من براى استفاده شخصى در منزل مى خواهم. منشى-گوشى خدمتتا وصل کنم !
(بعد از موسيقى!)
منشى-بفرماييد !
من-ببخشيد، در مورد قيمت سرويس هاى DSL يا Wireless شما سئوال دارم .
منشى-شماره FAX را بفرماييد براينتان قيمت ها را مى فرستم !
من-شخصى هستم و FAX منزل ندارم!
منشى-مسئله اى نيست، سرويس Wireless حدودا تجهيزات 4 ميليون تومان.پهناى باند هم 64 کيلوبيت ، ماهى 500 هزار تومان و به بالا.
من-ببخشيد،DSL چطور؟
منشى-قيمت پهناى باند همان، فقط تجهيزات ارزانتر!!
من-ببخشيد، قيمت LeasedLine شما چنده؟
منشى-33.6 ماهى 250 هزار تومان.
من-ممنون، خداحافظ
مکالمه اى که در بالا مى بينيد، بيان کننده وقايع بى شمارى درباره اينترنت در ايران مى اشد. اينکه در ايران اينترنت هنوز به صورت ابزارى براى کسب درآمد ديده مى شود و نه بسترى براى ارتباطات سريعتر و بهتر.به راستى چرا ما اينگونه به اينترنت مى نگريم؟
چرا اينترنت در ايران به چشم محل کسب درآمد ملاحظه مى شود و اين در حالى است که همه کشورهاى دنيا اين نگاه را سالهاست که کنار گذاشته اند و سعى در ارائه بسترى مناسب به مردم مى کنند.
ممکن است پيش خود يا حداقل براى توجيه خود بگوييد اينترنت چيز جديدى در ايران هست و هر چيز جديدى محتاج زمان است تا به سطح واقعى خود برسد.من هم در اين زمينه با شما موافقم ! اما شما واقعا فکر مى کنيد زمان مشکل اينترنت در ايران را حل خواهد کرد؟
در حال حاضر اينترنت در سراسر دنيا با قيمتى پايين و کيفيت بالا عرضه مى شود چنانکه خطوط اينترنت با تلفن معمولى در اکثر کشورها به صورت مجانى در حال عرضه شدن است.
شايد پيش خود بگوييد که چطور آنها دست به چنين کارى مى زنند ! خيلى ساده ! اين شرکت هاى 90% هزينه هاى خود را از طريق تبليغات و 10% باقى مانده را از طريق مرکز مخابرات خود حصول مى کنند.
مثلا شرکت مزبور، با مخابرات محلى خود قرار دادى مبنى بر دريافت 20% پول تلفن حاصل از تماس با شرکت ارائه دهنده اينترنت را طلب مى کند. اين امر همانگونه که مى بينيد به نفع هر دو طرف است ! مرکز مخابرات درآمد بيشترى به خاطر تماسهاى بيشتر کسب مى کند و شرکت ارائه دهنده سرويس اينترنت نيز از طريق دريافت وجه ذکر شده از طريق مخابرات به اهداف خود مى رسد.
تا وقتى که فرهنگ موجود در ايران مبنى بر اينکه ارائه سرويس اينترنت محل کسب درآمد است شکسته نشود، هيچ گاه شاهد پيشرفت نخواهيم بود حتى با ورود خطوط پرسرعت فيبر نوري. شرکت هاى ارائه دهنده سرويس اينترنت در ايران به جاى اينکه به فکر کسب در آمد از طريق ارائه سرويس باشند، بايد با کارهاى جانبى از جمله تبليغات به اهداف خود برسند و با کم کردن قيمت اينترنت در ايران، کاربران بيشترى را به سوى اينترنت جذب کنند و از اين طريق کسب درآمد کنند.
به اميد ايرانى سافراز !
