نام نویسنده: شهرام شریف
هفته نامه بزرگراه فناوری – طی سال‌های اخیر مالزی همواره به‌عنوان یک الگوی موفق مورد توجه مدیریت کشور قرار داشته است. این موضوع خصوصا با توجه به سفر مقامات بلند پایه دو طرف و همچنین زمینه‌های مشترک همکاری و رشد در عرصه‌های مختلف طی سال‌های اخیر رشد شتاب‌دهنده‌ای به‌خود گرفته است.
نقطه اوج این تماس‌ها سفر رییس‌جمهور قبلی ایران به این کشور و آشنایی با پیشرفت‌های سریع این کشور شرق آسیایی بود. طی سال‌های اخیر رشد فناوری اطلاعات در این کشور باعث توجه مدیریت کلان آی‌تی ایران به این کشور شده و طی سفرهای متعددی موضوع همکاری‌های دوجانبه مورد بحث قرار گرفته است، اما به‌رغم تعدد این سفرها و اخبار و اطلاعات مربوط به امضای توافق‌نامه‌های گوناگون عملا تاکنون هیچ نتیجه ملموسی نصیب کشور نشده است. حتی در زمینه الگوبرداری از نمونه‌های موفق مراکز توسعه ICT در این کشور نیز شاهد موردی که به‌طور کامل پیاده‌سازی شده باشد، نبودیم. در این مدت عملا همه چیز به دید و بازدیدی از چند مرکز و یا امضای برخی توافق‌نامه‌های نه‌چندان موثر ختم می‌شد و هیچ نتیجه خاصی از این سفرهای متعدد به‌دست نمی‌آمد.
با ارایه چنین مقدمه‌ای در مورد مالزی و زمین‌های همکاری دو طرف سفر دبیر شورای عالی IT به این کشور این پرسش را مطرح می‌کند که موضوع سفرهای خارجی نمایندگان ایران در دوره دولت جدید نیز دچار همین وضعیت می‌شود یا خیر؟ واقعیت این است که دولت جدید با شعارهای عدالت‌خواهانه و صرفه‌جویانه عمدتا منتقد چنین شکل رفتارهایی بوده و در مواردی حتی این نگرانی وجود داشته که آیا این نگاه سخت‌گیرانه به روابط بین‌الملل ایران آسیبی نمی‌رساند.
در جریان نشست پیشین موسسه آیکان در نیوزلند نمایندگان ایران توانستند پس از جلب نظر مقامات دیگر کشورها زمینه را برای برگزاری یک سمینار منطقه‌ای در داخل کشور مهیا کنند. این نخستین باری بود که این موسسه حضور ایران را به شکلی جدی در عرصه راهبری اینترنت می‌پذیرفت و با توجه به سکوت مقامات کشورهای منطقه در این زمینه عملا فرصت مناسبی برای تحمیل نقش محوری ایران بر کشورهای منطقه و توسعه و رشد ابزارهای مدیریتی ایران در این زمینه بود. با این حال وقتی نمایندگان ایران موضوع برگزاری این همایش منطقه‌ای را به مقامات وزارت ICT ارایه دادند به‌دلیل خرج اضافه و تحمیل هزینه‌های سنگین حاضر به پذیرش این میزبانی نشدند، فارغ از اینکه چنین اقدامی عملا اعتبار یک حضور و پیشنهاد بین‌المللی ایران را زیر سوال برد و فرصت مناسبی را نیز برای پررنگ‌تر کردن نقش ایران د فضای همکاری‌های منطقه‌ای از دست داد.
حال با در کنار هم قرار دادن این دو رویداد این پرسش مطرح می‌شود که چگونه فرصت‌های آماده بهره‌برداری را در منطقه خود از دست می‌دهیم و باز به‌دنبال روش‌هایی تجربه شده و نه‌چندان پرفایده در دوردست می‌رویم؟
