از زمان آغاز تولید و استفاده از پلاستیکها در 1950، تا به‌امروز انسان‌ها بیش از 9.1 میلیارد تن زباله پلاستیکی تولید کرده‌اند که بیش از نیمی از آن در 13 ساله اخیر تولید شده است. اکثر این زباله‌ها معمولا بدون استفاده دور ریخته می‌شوند و خبر بد اینکه به‌هیچ وجه قابل تجزیه در طبیعت نیستند.
طبق مطالعات انجام شده توسط پروفسور “Roland Geyer” و تیم تحقیقاتی او، اگر زباله‌ی پلاستیکی تولید شده از ابتدا تا کنون را در یک نقطه جمع کنیم، حجم به‌دست آمده می‌تواند کل سطح کشور آرژانتین را تا ارتفاع تقریبا 10 سانتی‌متر بپوشاند. یعنی با غلظتی حدود 23 کیلوگرم زباله در هر متر مکعب. پروفسور Geyer در اینباره می‌گوید: “این حجم از زباله بسیار نگران‌کننده است و مسئله‌ی بدتر اینکه زباله‌های پلاستیکی به شکل درست و کارآمدی تجزیه نمیشوند. پلاستیکها تا صدها هزار سال در طبیعت باقی می‌مانند و اگر زمانی تجزیه شوند، در اصل به قطعات پلاستیکی ریزتر تجزیه می‌شوند. از آنجایی که پلاستیکها به مواد طبیعی و یا ارگانیک تبدیل نمیشوند، در آینده چه تاثیری بر اکوسیستم و محیط زیست می‌توانند داشته باشند؟”
در طول چند دهه اخیر، بشر همواره پلاستیکها را در مصارف مختلفی به‌کارگرفته است و علیرغم هشدارهای متعدد درباره خطرات استفاده از پلاستیک، بسیاری از صنایع هنوز به استفاده و تولید محصولات پلاستیکی ادامه می‌دهند. با این وجود، سهم اعظمی از پلاستیکها، در حدود 40 درصد، در بخش بسته‌بندی محصولات استفاده می‌شود. طبق گفته‌های تیم تحقیقاتی Geyer، پلاستیک‌هایی که در بسته‌بندی‌ها به‌کار می‌روند، کمترین عمر استفاده را دارند و زودتر از سایر مواد پلاستیکی دور ریخته می‌شوند. اگر تولید زباله‌های پلاستیکی به همین رویه ادامه پیدا کند، تا سال 2050 انسان بیش از 28 میلیارد تن زباله پلاستیکی تولید خواهد کرد که بدون شک تهدیدی جدی برای اکوسیستم زمین خواهد بود. از نظر Geyer بهترین راه برای مدیریت این حجم از پسماندهای پلاستیکی، بهره‌گیری از تمامی متدهای در دسترس امروزی است. او در اینباره می‌گوید: “در حال حاضر یک راه کلیدی برای حل معضل پسماندهای پلاستیکی وجود ندارد و به‌نظرم بایستی از تمامی راه‌های ممکن برای مقابله با این مسئله استفاده کنیم. برای مثال در اروپا اپسماندهای پلاستیکی برای تولید الکتریسیته سوزانده می‌شوند. این روش نسبتا خوبی است اما باید از اینکه برای هوا آلودگی ایجاد نمی‌کند نیز اطمینان کافی حاصل کنیم. ضمنا پروسه تبدیل پلاستیک به مایع و سپس تبدیل آن به الکتریسیته در مقیاس وسیع، تقریبا غیرممکن است.
طبق گزارش‌های متعدد منتشر شده از محققان سراسر دنیا، بازیافت مواد پلاستیکی هم خیلی نتوانسته در کاهش تولید ضایعات پلاستیکی نقش داشته باشد. چراکه محصولاتی که از پلاستیک بازیافت شده تولید شده‌اند عموما نسبت به محصولات تولید شده از پلاستیک دسته‌اول قیمت بالاتری دارند. به‌همین دلیل مصرف‌کنندگان محصولات پلاستیکی دسته‌اول را به بازیافتی‌ها ترجیح می‌دهند.
حال باتوجه به افزایش روزافزون زباله‌های پلاستیکی این سوال مطرح می‌شود که آیا راه‌های دیگری برای کاهش مصرف پلاستیک و افزایش عمر مصرفی آنها وجود دارد؟ با توجه به تلاش و تحقیقات دانشمندان و سرمایه‌گذاری‌های گسترده در قرن جدید، به‌نظر می‌رسد به‌زودی راه‌های جدیدی برای حل این مشکل مطرح می‌شود.
منبع : آی‌تی‌ایران