گوردون مور، مدیرعامل سابق و یکی از بنیانگذاران شرکت اینتل در سال ۹۴ سالگی درگذشت.
او آخرین فرد بازمانده از سه عضو Intel Trinity بود. گروهی که اعضای آن را علاوه بر مور، رابرت نویس و اولین فرد استخدام‌شده توسط آن‌ها به نام اندر گروو تشکیل می‌دادند که البته هردو قبل از مور از دنیا رفتند.
مور و نویس در پروژه‌ای با ولییام شاکلی، مبدع ترانزیستور، همکاری داشتند که البته سابقه این همکاری به قبل از تاسیس شرکت Fairchild Semiconductor برمی‌گردد. این دو در سال ۱۹۶۸ راه خود را از شاکلی جدا و شرکت جداگانه‌ای به نام NM Electronics را تاسیس کردند که بعدها به اینتل، تغییر نام یافت.
چند سال قبل‌تر یعنی سال ۱۹۶۵، مور در مقاله‌ای به کوچک‌تر شدن رایانه‌ها تاکید کرد. او پیش‌بینی کرد که تعداد ترانزیستورهای یک مدار مجتمع هر ساله دو برابر می‌شود و منجر به ایجاد و تولید تراشه‌های کوچک‌تر و قدرتمندتر خواهد شد که به نوبه خود، پیشرفت در فناوری را به دنبال خواهد داشت.
این پیش‌بینی بعدها «قانون مور» نام گرفت و در سال‌های بعد، درستی آن به اثبات رسید. مور تا سال ۱۹۷۵، تخمین زد که دو برابر شدن ترانزیستورها هر دو سال یکبار رقم می‌خورد که البته این روزها، تولیدکنندگان برتر تراشه در مورد درستی قانون مورد در عصر حاضر، سوالاتی را مطرح کرده‌اند.
مور در سال ۱۹۷۹ به عنوان رئیس هیئت مدیره و مدیرعامل شرکت اینتل منصوب شد و در سال ۱۹۸۷ از سمت دوم خود کناره‌گیری کرد. پس از آن، به عنوان یک حلقه وصل میان نویس و گروو ایفای نقش داشت.
طولی نکشید که او و گروو به این نتیجه رسیدند که اینتل به جای تمرکز روی تجارت مموری، می‌بایست توجه خود را معطوف ریزپردازنده‌ها کند. رهبری مور در اینتل تا سال ۲۰۰۶ ادامه داشت و در این سال، شاهد کناره‌گیری کامل وی از این شرکت بودیم.
او و همسرش بنیاد گوردون و بتی مود را با سرمایه ۵ میلیارد دلاری راه‌اندازی کردند. عمده فعالیت‌های این بنیاد روی اقدامات حفاظتی از محیط زیست غالبا در منطقه خلیج سانفرانسیسکو متمرکز بود.
