همیشه صحبت از سرعت بالای پیشرفت فناوری؛ به‌ویژه فناوری اطلاعات و ارتباطات است. با اطمینان می‌توان گفت این پیشرفت در دوران پاندمی کووید-۱۹ سریع‌ترین تغییرات را تجربه کرده است. پیش از این، فناوری معمولا یک توانمندساز، پشتیبان یا یک تسهیلگر بوده است، اما در سال‌های اخیر و به‌شکل مشخص، پس از بحران کووید، فناوری به اصلی‌ترین مزیت رقابتی کسب‌و‌کارها و اکوسیستم‌های کاری تبدیل شده است؛ به‌شکلی که می‌توان گفت صنعت فناوری اطلاعات، یک‌شبه ره صدساله را پیموده است.
بسیاری از فناوری‌هایی که ما کم و بیش از آنها استفاده می‌کردیم، ظرف چند ماه، تبدیل به حیاتی‌ترین ابزارهای زندگی ما شدند؛ به‌شکلی که زندگی بدون آنها قابل‌تصور نبود. نفوذ بسیاری از فناوری‌ها ظرف یکی دو ماه در جوامع چند‌برابر شد و نوع تفکر ما را نسبت به شیوه‌های کار و زندگی تغییر داد.
این تغییرات دروازه‌های جدیدی را به روی صنعت فناوری، خصوصا فناوری اطلاعات و ارتباطات گشوده و فرصت‌های فراوانی ایجاد کرده است. شرکت‌ها و جوامعی که این فرصت‌ها را درک کنند؛ می‌توانند موفقیت‌های بزرگی ایجاد کنند. بنابراین ارائه‌دهندگان فناوری در دوران حاضر وقتی به آینده فکر می‌کنند، بهتر است به‌جای طرح این پرسش که چگونه باید کسب‌وکار را مدیریت و با سرعت مناسبی رشد کرد، به این مساله فکر کنند که چگونه می‌توانند از تغییراتی که در فضای بازار ایجاد شده و فناوری را قدرتمندتر کرده است، بهره ببرند. فضایی‌که شاید زمینه پیشبرد اهداف و سیاست‌هایی را که ارائه‌دهندگان فناوری از گذشته نیز دنبال می‌کردند فراهم‌تر کرده و به‌نظر می‌رسد در این مقطع در جایگاه خوبی برای پیاده‌سازی آن هستند.
فضای جدید، اولویت‌های رهبران فناوری را در بازار تغییر می‌دهد. این اولویت‌ها در سه بخش سرمایه‌گذاری، طراحی محصول و نیروی کار تعریف می‌شود. در بخش سرمایه‌گذاری، خرید یا ادغام با سایر کسب‌و‌کارها می‌تواند به روندها سرعت ببخشد؛ ایده‌های جدید ایجاد کند یا زمینه تولید و عرضه محصولاتی یکپارچه‌تر را فراهم کند. در بخش طراحی محصول، تمرکز بر رابط کاربری و انسان‌محور کردن (Human-centric) آن اهمیت ویژه‌ای دارد. ما نگاه صرفا دیجیتال به مخاطبان نداریم؛ باید به شکلی محصولات را در اختیارشان قرار دهیم که پاسخگوی سبک زندگی و نیازهایشان باشد و در آنها حس وفاداری ایجاد کند. پس موضوع طراحی رابط کاربری در صنعت فناوری بیش از گذشته مورد‌توجه قرار گرفته و عمده خواهد شد. بحث مهم دیگر، نیروی کار است که مهم‌ترین سرمایه در صنعت فناوری اطلاعات است. گسترش سبک دورکاری این امکان را به شرکت‌ها می‌دهد که با انعطاف و اختیار بیشتری به استفاده از نیروهای متخصص در سراسر جهان، بدون توجه به موقعیت مکانی آنها فکر کنند. شرکت‌ها می‌توانند بدون‌اینکه نیازی به تغییر موقعیت جغرافیایی باشد به گنجینه‌ای از نیروهای متخصص دسترسی داشته باشند. بنابراین می‌توانیم با استفاده از تجربه دوران دورکاری، به‌دنبال منابع جدیدی از تخصص باشیم.
صاحبان صنایع هم‌اکنون که از مزیت‌های فناوری در کسب‌و‌کارشان بیش‌تر آگاه هستند، لازم است روی فناوری‌ها؛ به‌ویژه آنهایی که به زیرساخت مرتبط است، تمرکز کنند و قابلیت اطمینان، مقیاس‌پذیری و انعطاف‌پذیری آنها را درنظر بگیرند. رایانش‌ابری یکی از این فناوری‌هاست که باید محل توجه تمام کسب‌و‌کارها باشد. در شرایط کنونی به‌نظر می‌رسد اتخاذ رویکرد مهاجرت مدیریت‌شده به کلاد، امنیت اطلاعات و انعطاف‌پذیری عملیاتی بیش از هر زمان دیگری ضروری خواهد بود.
در مجموع باید پذیرفت که شرایط نرمال بعدی، با شرایط نرمالی که قبلا داشته‌ایم، متفاوت است و فرصت‌های آینده در همین تفاوت‌ها نهفته است. نقش فناوری، به‌ویژه فناوری اطلاعات و ارتباطات، در آینده پیش‌رو، اهمیت زیادی دارد و لازم است شرکت‌ها استراتژی‌های خود را برمبنای تغییرات جدید بازنگری کنند.
