سال 1969 بود و آخرین فرصت رئیس جمهور وقت آمریکا، جان اِف کِندی – برای اجرایی کردن قولش. وی قسم خورده بود که تا قبل از تمام شدن آن دهه، عملیات ورود انسان به خاک ماه و بازگشت موفقیت آمیزش را عملی کند. ناسا در این رابطه زیاد مطمئن نبود و معتقد بود که این کار فعلا عملی نیست. زمان به سرعت می‌گذشت و ضرب العجل آقای کندی نزدیک بود.
در ششم ژانویه 1969، رئیس بخش فضانوردان ناسا- Deke Slayton، با اعضای منتخب پروژه آپولو 11-Apollo 11 – نیل آرمسترانگ، ادوین( باز) آلدرین و مایکل کالینز- تماس گرفت و آنها را به دفتر خود در تگزاس دعوت کرد. آقای Slayton به تمامی این فضانوردان اعلام کرد که ماموریت جدیدی در جولای خواهند داشت و در طی این ماموریت، به روی خاک کره ماه نیز فرود خواهند امد.
تنها چند هفته قبل از این ملاقات، آپولو 8، ماموریت گردش به دور ماه را با موفقیت پشت سر گذرانده بود و هدف ماموریت آپولو 9 و 10 نیز قطعی شده بود. در طی ماموریت آپولو 9، فضاپیما باید در مدار زمین قرار گرفته و در آپولو 10هم دیگر فعالیت‌های مربوط به قرارگیری داخل مدار ماه صورت می‌پذیرفت. در هیچ کدام از این دو ماموریت، فرود روی خاک ماه انجام نمی‌شد. نام پروژه اولین فرود انسان روی خاک ماه، آپولو 11 بود.
فضانوردان انتخاب شده برای ماموریت آپولو 11، در یازدهم ژانویه در رسانه‌ها معرفی شدند و سوال بزرگی از سوی همه مطرح شد: کدام یک از این افراد قرار است اولین فردی باشد که پای خود را روی خاک ماه می‌گذارد.
از ابتدای سال 1969، باز آلدرین خود را بهترین گزینه برای انجام این ماموریت می‌دید. وی اعلام کرده بود که در این مورد بسیار فکر کرده و تصور می‌کند که بهترین گزینه برای این کار است. البته آلدرین باتجربه، حق داشت چنین فکری کند. تا پیش از آن George E Mueller، سرپرست بخش اعزام فضانوردان ناسا هم بارها گفته بود که آلدرین، بهترین گزینه است.
اما در ماه‌های بعد، نام نیل آرمسترانگ نیز بر سر زبان‌ها افتاد. آلدرین عصبانی بود: «آرمسترانگ یک فرد عادیست. چنین انتخابی توهین به این سرویس عظیم است. آرمسترانگ هنوز عضوی از نیروی هوایی محسوب می‌شود. وی حتی 10 سال هم در ناسا خدمت نکرده.» تمامی این عبارت ها، تلاش آلدرین برای منصرف کردن ناسا از انتخاب آرمسترانگ بود.
آلدرین شروع به مذاکره با دیگر همکارانش کرد. برخی، به این مذاکرات عنوان لابی بازی اطلاق کردند. Gene Cernan، آخرین فردی که پایش را روی ماه گذاشت گفت:« وی(آلدرین) با عصبانیت زیادی وارد دفتر من شد. کلی نمودار و گراف و آمار روی میز کار من گذاشت و توضیح داد که چرا تصور می‌کند که اولین فرد، باید خودش باشد. رفتار آن روز وی به نظرم مسخره و توهین آمیز بود.»
آدلرین، 40 سال بعد در کتابش Magnificent Desolation نوشت که از دوران آموزشی‌اش، وظیفه سنگینی روی دوش‌هایش حس می‌کرده است. در تمام ماموریت‌های دیگری که در آن بحث پیاده روی‌های فضایی مطرح بوده، همیشه افسر ارشد ماموریت بر دیگر کارمندان مقدم بوده و حتی فرمانده ماموریت نیز داخل فضاپیما می‌مانده است.
در تاریخ چهاردهم آوریل، بالاخره حدس و گمان‌ها به پایان رسید. ناسا در یک کنفرانس مطبوعاتی اعلام کرد که آرمسترانگ، به عنوان اولین مامور برای ورود به خاک ماه انتخاب شده است و بعد از او، کولونل آلدرین نیز فرود خواهد آمد.
آلدرین بعدا گفت که فکر می‌کند جایگاه نشستن آرمسترانگ در داخل کابین فضاپیما، دلیل انتخاب او به عنوان اولین فرد بوده است. البته واقعیت اینطور نبود. وضعیت جای آلدرین در کابین هم به گونه‌ای بود که بتواند ابتدا پیاده شود. مسئله چیز دیگری بود.
دلیل انتخاب ناسا، بعدا توضیح داده شد. به گفته Chris Kraft، اولین شخصی که پایش را روی خاک ماه می‌گذاشت، قرار بود به عنوان یک نماد به دنیای مدرن معرفی شود. آرمسترانگ مردی آرام و متین و با اعتماد به نفس بالا بود. هیچ ردپایی از غرور در شخصیت وی دیده نمی‌شد. اما آلدرین از شهرت بدش نمی‌آمد و جاه طلب بود. البته در این زمینه ایرادی به آلدرین وارد نیست اما «مامور معرفی بشریت» باید شخص مناسب‌تری می‌شد.
به گفته ناسا در اوایل سال 1969، همه چیز طبق برنامه پیش نرفت. بعد از اینکه ماموریت آپولو 10 انجام شد، آرمسترانگ و آلدرین 14 ساعت در شبانه روز را در شبیه ساز فضاپیما می‌گذراندند و تنها آخر هفته‌ها می‌توانستند پیش خانواده‌هایشان بروند. نزدیکان آنها نگران بودند که این ماموریت سنگین، آنها را ضعیف کرده و از پا بیندازد. جَنت آرمسترانگ گفت که همسرش گه گاهی با صورت رنگ پریده به خانه می‌آید.
در ماه ژوئن، به وضوح مشخص بود که این دو فضانورد تا چه اندازه خسته‌اند.
رئیس جدید ناسا، Thomas Paine نیز نگران بود. وی قبل از اینکه برای شرکت در نمایشگاه هوایی Paris Air Show به پاریس برود، نگرانی‌های خود را با مدیر ماموریت آپولو Sam Phillips در میان گذاشت. چیزی نگذشت که جلسه‌ای ترتیب داده شد تا وضعیت فضانوردان بررسی شود و مشخص شود که آیا این دو، تحت فشار بالایی هستند یا خیر. فیلیپس گفته بود:« اگر هر مشکلی وجود دارد، تعویق انداختن ماموریت هیچ مشکلی ندارد.»
بعد از برگزاری جلسات متعدد و مشورت‌ها، بالاخره تاریخ اعزام تایید و به عموم اعلام شد. قطعی شدن تاریخ اعزام، روحیه فضانوردان را بالا برد.
در تاریخ بیستم جولای، اعضای پروژه آپولو در مدار ماه بودند. آلدرین و آرمسترانگ در ماژول سطح نشین(لَندر) قرار گرفتند که Eagle(عقاب) نام داشت. مرحله آخر ماموریت این دو ، یعنی فرود روی خاک ماه آغاز شد. بعد از انجام مانورهای مخصوص فرود، خاک ماه زیر پای آنها نمایان شد. مسیری که سطح نشین برای فرود می‌پیمود، توسط هیچ شبیه سازی تاکنون برای این دو فضانورد به تصویر کشیده نشده بود.
و بالاخره فرود.
و حالا لحظه موعد برای آرمسترانگ بود. بزرگ‌ترین آزمایش زندگی‌اش که صد البته به ظرافت و زیبایی خاصی از پس آن برآمد.
