مدتی است که شیوه و تعرفه جدید ارائه اینترنت توسط سرویس دهندگان اینترنت در کشور را تجربه میکنیم. آنچه قبل از هر چیز جای سوال دارد ورود دولت در بحث قیمت گذاری(حتی تعیین کف قیمت) یا شیوه های ارائه مثل ترافیک رایگان شبانه و … است که از چندی پیش شروع شده است و به نظر میرسد این شیوه جدید ارائه اینترنت نیز توسط دولت طراحی شده است و عجیب است که دولت حتی ارائه شیوه قبلی (سرویس حجمی) و خرید ترافیک را در مورد سرویس های اینترنت ثابت را در کنار شیوه جدید را مدنظر قرار نداده و کاربران علاقمند به شیوه قدیم را دعوت به استفاده از اینترنت موبایلی کرده است.
در نهایت کاربر اینترنت ایرانی از سرویس حجمی به سرویس نامحدود با سقف ترافیک رسید! اما یک مورد نسبتاً جدید در این تعرفه ها، قیمت گذاری متفاوت برای ترافیک داخلی است. اگرچه چنین شیوه ای برای قیمت گذاری اینترنت در کشورهای دیگر رایج نیست اما با توجه به کیفیت پایین و قیمت بالای اینترنت برای کاربر ایرانی عادلانه به نظر میرسید که تفاوتی بین ترافیکی که از دو قاره آنسوتر و احتمالا با هزینه دلاری وارد می شود با ترافیک سروری از داخل کشور باشد اما گویا در همین امتیاز ساده هم عدم درک مشترک و پیچیدگی وجود دارد. شرکتهای سرویس دهنده قیمت های سرویس خود را با سقف ترافیک اعلام کردند اما برخی آن سقف را براساس ترافیک بین الملل و برخی آنرا براساس ترافیک داخلی در نظر گرفته اند و باز عجیب تر آنکه برخی شرکتها مصرف کاربران (ترافیک بین الملل) را دو برابر از سقف ترافیک کم می کنند و در بسیاری از موارد این مسئله شفاف اعلام نشده است. اما مورد قابل بحث دیگر این است که آنچه به عنوان ترافیک داخلی عنوان شد با مفهوم کلی ترافیک داخلی متفاوت و صرفاً ترافیک مصرفی از چند سایت منتخب داخلی است! و در واقع کاربر ایرانی یا از چند سایت منتخب ایرانی بازدید میکند و یا هزینه اینترنت بین الملل که شاید از دو قاره آنسوتر می آید را پرداخت میکند حتی اگر سرور سایت در همسایگی یا چند خیابان آنطرف تر ایشان باشد!
پس از مدتی مسئولان در پاسخ به این مسئله صحبت از سامانه ثبت سایتها کردند که اخیراً راه اندازی شده است و سامانه جدیدی به مجموع سامانه هایی که مدیران سایتها بایستی در آن ثبت نام کنند اضافه شد! اما سوال این است که چرا اصولاً چند سایت منتخب یا چرا سامانه برای ثبت سایتهای داخلی؟ چه فرقی بین هزینه انتقال اطلاعات از یک سایت در یک دیتاسنتر داخلی با سایت دیگری در همان دیتاسنتر و صرفاً با آی پی متفاوت یا چند متر فاصله وجود دارد؟ جالب است بدانید که کل رنج و محدوده آی پی ها ایران که بصورت آزاد و در دسترس همگان است کمتر از 1200 مورد است و در عمل وارد کردن و مدیریت این فهرست 1200 موردی از وارد کردن نام سایت یا آی پی هر سایت (که ممکن است در طول سال نیز بارها عوض شوند یا هر سایتی چندین آی پی داشته باشد) در روترها و شبکه داخلی ساده تر است. همچنین سوال پیش می آید که چرا کاربران (حتی کاربران یک سرویس دهنده اینترنت یکسان) مثلاً برای انتقال اطلاعات بصورت Peer-to-peer بین خودشان بایستی از سقف اینترنت بین الملل خود هزینه کنند؟ چرا آنچه که زمانی کاغذبازی سنتی بود امروز تبدیل به بروکراسی دیجیتال و سامانه های متعدد آنلاینی شده است که مدیران سایتها بایستی در آن ثبت نام کنند؟ چرا بازدید یا دریافت اطلاعات از سروری داخل کشور (جز سایتهای منتخب و ثبت نامی) بایستی به مشابه بازدید از سایتهای از خارج از کشور از سقف ترافیک کاربر ایرانی بکاهد؟
مطالبی که فرمودید کاملا درسته حالا یه وجه دیگه موضوع اینه که شنیدید که کشورهای کمونیستی دسترسی مردمشون رو به بخش زیادی از اینترنت مسدود کردند خوب از اسمش پیداست //کمونیست// اما ما ایرانیان که مبنای برابری و مصاوات رو بر مبنای احکام اسلام برقراری و برخورداری مردم از همه چیز میدونیم با تلاش مسئولین مظلوم و رعیتمدار و متفکر در امر چپاول و سرقت سرمایه های مردمی در عصر رسانه از این بروکراسی دیجیتالی و شیوه جدید ارائه اینترنت با تعرفه دو نرخی و بی صاحب الی ماشاا… پله های دانش را با تدبیر آق ریز جمبول و مدیر شرکت پخابرات تی خواهیم کشید به برکت گفتن علی برکت ال..
چون اینجا جمهوری اسلامی ایرانه! عقل تو پارکینگ پارکه!
یا یه چبزی رو توی یه کتابی هزاران سال پیش فلانی نوشته همون درسته امکان نداره غلط باشه یا عقلی در کار نیست که تصمیم درست اتخاذ بشه !!!
خیلی میشنویم و میبینیم که فلان سرویس به شما ارایه نمیشه چون ایران تحریمه ! مثلا سرورای آمازون و شرکت گل و بلبل اپل (چرا میخرید آخه)
چطور اونا تشخیص میدن ما ایرانیم اما خودمون نمیتونیم تشخیص بدیم ایرانیم !!!!!!!! تا ترافیک داخلی حساب بشه ! خوب ملت رو دراز گوش فرض کردن (متاسفانه عده زیادی هستن)