نام نویسنده: شهرام شریف
”سیگنال ” نام عکسی است که امسال عنوان برترین عکس ورلد پرس فوتو ( یکی از معتبرترین جوایز عکاسی) را از آن خود کرده است.
در این عکس مهاجران آفریقایی در ساحل شهر جیبوتی در شب موبایل‌های خود را به امید دریافت سیگنال از کشور همسایه سومالی بالا گرفته‌اند. جیبوتی در واقع شهری است که مهاجرانی که قصد رفتن به اروپا یا خاورمیانه را از سومالی، اریتره، اتیوپبی یا دیگر کشورهای آفریقایی را دارند در آن توقف می‌کنند.
عکس اول جایزه ورلد پرس فوتوی امسال را جان اشتان‌مایر عکاس اهل آمریکا گرفته است. او عضو آژآنس عکس VII است و در طی ده سال اخیر پروژه‌های اختصاصی زیادی را برای نشنال جغرافی انجام داده است.
بین سالهای ۱۹۹۸ تا ۲۰۰۸ او برای مجله تایم عکاسی می‌کرد و عکسهایی از جنگ افغانستان و نبردهای تیمور شرقی یا ناآرامی‌های اندونزی گرفت.
اشتان مایر این عکس را با دوربین کانن EOS 5D MarkIII و یک لنز ۳۵ میلی‌متری گرفت. در هنگام ثبت این عکس سرعت شاتر دوربین او ۱/۴۱ ثانیه و ISO روی ۱۰۰۰۰ و دیافراگم ۱.۴ بوده است.
اما به راستی چه چیزی این عکس را برای داوران بسیار سخت گیر ورلد پرس فوتو چنین جذاب کرده است که مهمترین جایزه را به آن داده‌اند؟
به نظر من ایهامی که در عکس وجود دارد آن را چنین جذاب کرده است. تلفن همراه همچون چراغ کوچک امیدی بالای سر مهاجران قرار گرفته و اشاره به ارتباط در دوردست دارد، این نورهای اندک یادآور اشتیاقی است که این مهاجران به کورسویی در آینده‌ای تاریک و مبهم زندگی به آن دل‌بسته‌اند.
بدون لحظه‌ای تاخیر بعد از این دیدن این عکس یاد صحنه‌های فراموش نشدنی از فیلمهای کارگردان محبوبم تئو‌آنجلوپولوس افتادم. فیلمسازی که در چیدمان اینچنینی آدم‌ها در کادر استاد بود و از قضا تم اصلی فیلمهای او هم مهاجرت بود.
صحنه‌ای از فیلم گام معلق لک لک ( تئو آنجلوپولوس ۱۹۹۱ )
