نام نویسنده: شهرام شريف
بزرگراه فناوری -با نزدیک شدن به زمان انتخابات بهره‌گیری از هر وسیله و موضوعی برای جلب توجه بیشتر توسط نامزدهای انتخاباتی چندان عجیب نیست. فناوری اطلاعات و ارتباطات هرچند کم و بیش در گذشته چندین بار مورد استفاده تبلیغاتی قرار گرفته، اما هنوز هم برای یک برنامه انتخاباتی موضوع جذاب و نسبتا تازه‌ای به‌شمار می‌رود. در گذشته در موارد متعددی شاهد اشاره‌های توسعه‌ای در برنامه‌های انتخاباتی بودیم، اما از همان اشاره‌ها مشخص بود که مسیر نامزد مورد نظر حتی در صورت انتخاب شدن به سمت و سوی ICT نخواهد رفت.
از سوی دیگر البته و به‌طور طبیعی تبلیغات انتخاباتی در اینترنت هم راه یافت و نقطه اوج آن را می‌توان انتخابات ریاست جمهوری دانست که تقریبا قریب به اتفاق کاندیداها از این فضا بهره گرفتند.
طبیعتا بی استفاده ازICT برای تبلیغات انتخاباتی و قرار دادن ICT به‌عنوان یک برنامه انتخاباتی تفاوت فاحشی وجود دارد که به‌نظر می‌رسد هنوز در مورد دوم کار چندان جدی صورت نگرفته است. انتخابات شورای شهر در پیش‌روست و هیچ‌کس شکی ندارد که توسعه ابزارهای ICT بهترین روش برای کاهش مشکلات شهرنشینی و گسترش برنامه‌های اجتماعی است. هم‌اکنون کلید بسیاری از مشکلات شهری و ارتباطات روستایی در گروی بهره‌گیری از ICT است و به همه تقریبا ثابت شده که اغلب دردسرهای زندگی امروزه را می‌توان به کمک ICT کاهش داد. با این حال تا چه حد می‌توان امیدوار بود که ICT به‌عنوان یک برنامه اصلی انتخاباتی ارایه شود؟ کدام‌یک از نامزدها و یا گروه‌های شرکت‌کننده در انتخابات ICT را به‌عنوان پایه فعالیت‌های آینده خود برگزیده‌اند؟ برای پاسخ به این پرسش‌ها باید ابتدا به یک پرسش ابتدایی‌تر رجوع کرد. ICT تا چه حد قابلیت تبدیل شدن به یک شعار مقبول اجتماعی را دارد؟ پاسخ در میزان استفاده از این فناوری در جامعه نهفته است. هم‌اکنون بیش از 16 میلیون مشترک تلفن‌همراه و در حدود 12 میلیون کاربر اینترنت در کشور وجود دارد. به‌جز این ابزارهای فناوری با بیش از ده‌ها میلیون نفر از دیگر مردم کشور نیز به‌طور مستقیم و غیرمستقیم در تماس است. تاثیر قابل ملاحظه بازار ICT و قدرتمندی شرکت‌های فعا در آن را نیز می‌توان به این موارد اضافه کرد. آیا این حجم چند ده میلیون نفری از یک سو و مزیت‌های ICT در توسعه شهرهای امروزی از سوی دیگر دلیل قانع‌کننده‌ای برای ارایه یک برنامه ملی نیست؟ آیا دلایل برای یک برنامه انتخاباتی بر پایه ICT کافی نیست؟
