نام نویسنده: دکتر مرتضی یوسفی
هفته بزرگراه فناوری – نمایشگاه بین‌المللی الکترونیک و کامپیوتر امسال دوازدهمین سالگرد برگزاری خود را جشن می‌گیرد و به‌رغم مباحثات و درگیری‌های فراوان به‌نظر می‌رسد که با توافق برخی طرفین به‌سمت تعادل پیش می‌رود.
هر چند طی سال‌های اخیر الکامپ به‌خاطر این مناقشات عملا هدف و ماموریت خود را فراموش کرده بود اما تصور می‌شود مهم‌ترین چیزی که در میانه این مناقشات و بحث‌ها مغفول مانده فلسفه وجودی چنین رویدادهایی است.
براساس یک تعریف معمول کارکرد نمایشگاه‌ها معفی و تحلیل تازه‌ترین فناوری‌ها و محصولات و محیط قابل تعاملی برای فعالان اقتصادی، صنعتی و بازرگانی است. چنین رویدادهایی با توجه به نوع برنامه‌ریزی و جهت‌گیری در نقاط مختلف جهان دارای هدف‌گیری مشخص و دقیقی هستند که حتی اجرای یک رویداد درون برنامه را از ماه‌ها و حتی سال‌ها قبل نیز پیش‌بینی می‌کنند. در نمایشگاه‌هایی مثل سبیت و جی‌تکس که نمونه‌های موفقی در جهان و منطقه محسوب می‌شوند، رویدادها و سمینارهای جانبی از یک سال قبل برنامه‌ریزی و اعلام می‌شوند و تقریبا ثبت‌نام غرفه‌ها از یک سال قبل انجام می‌شود، اما در این‌جا از یک ماه قبل تازه موضوع ثبت‌نام غرفه‌ها و موارد مرتبط با آن شروع می‌شود و حتی تا روزهای برگزاری – و در بسیاری از مواقع در روزهای برگزاری – همچنان مشکلات فنی و پشتیبانی و هماهنگی آن ادامه دارد.
نکته دیگر در برگزاری رویدادی که عنوان بین المللی را یدک می کشد هماهنگی‌ها با آژانس‌های مسافرتی، بازاریابی‌های بین‌المللی و شناسایی شرکت‌های خارجی است که در چنین رویدادهایی از منافعی برخوردارند. واقعیت آن است که در نمایشگاه‌هایی از آن دست ضمن مشخص بودن متولی هر سازمان و شرکت دولتی و خصوصی از نفع این جریان به شکل ویژه منتفع می‌شود و در واقع شائبه‌هایی چون نفع یک گروه، یک صنف و یا یک دسته وجود ندارد، چنین است که نگاه به چنان رویدادهایی در آن سوی آب‌ها تنها مختص به اخذ اجاره غرفه نمی‌شود و در واقع درآمدهای جانبی ناشی از برگزاری چنین رویدادهایی عملا آن‌قدر بالاست که اجاره غرفه تنها بخش کوچکی از آن را شامل می‌شود. در این‌جا اما استفاده نکردن از فضا و قابلیت‌های گسترده چنین رویدادی به تمرکز روی یک بخش خاص و افزایش قیمت تسهیلات آن منجر می‌شود.
عدم استفاده از تجارب و تخصص در برگزاری نمایشگاه‌هایی از این دست در کشور ما همچنین باعث نوعی بی‌اعتمادی و کم‌توجهی عمومی به این‌گونه رویدادها شده به‌طوری که به‌نظر می‌رسد توجه به بازدیدکنندگان و خواست آنان در آخرین مرحله توجه قرار می‌گیرد.
