نام نویسنده: كيوان باقري
دو شركت اصلي توليدكننده پردازنده‌هاي رايانه‌هاي شخصي با معرفي نخستين پردازنده‌هاي چهار هسته‌اي خود، رقابت جديدي را آغاز كرده‌اند.
درحالي كه تا پيش از اين دو غول بزرگ توليدكننده پردازنده‌هاي مورد استفاده در رايانه‌هاي شخصي يعني “اينتل” و “اي ام دي”، در زمينه‌هايي نظير سرعت محاسباتي(كلاك اسپيد) محصولات خود با يكديگر رقابت مي‌كردند، هم‌اكنون ارائه پردازنده‌هايي با تعداد هسته‌هاي پردازشگر بيشتر به مهمترين زمينه رقابت اين دو شركت تبديل شده‌است.
پردازنده‌هاي چند هسته‌اي به گونه‌اي طراحي مي‌شوند كه در آنها چند هسته پردازشگر مجزا روي يك صفحه سيليكوني قرار گرفته كه به به رغم داشتن ارتباط با يكديگر، هر يك به صورت جداگانه فعاليت كرده و بدين‌ترتيب كارايي كلي رايانه را به ويژه در هنگام انجام همزمان چند كار مختلف، به ميزان قابل توجهي بالا مي‌برند.
با اين وجود، استفاده از هسته‌هاي متعدد در پردازنده‌ها هم داراي مشكلات خاص خود است كه آينده اين فن‌آوري را دچار ترديد مي‌كند. يكي از مشكلات مهم در اين زمينه، نياز به برنامه‌نويساني است كه نرم‌افزارهاي جديدي را جهت بهره‌برداري از قابليتهاي پردازنده‌هاي ند هسته‌اي طراحي كنند.
به گفته كارشناسان، در آينده نزديك پردازنده‌هاي چهار هسته‌اي يا بيشتر از آن در رايانه‌هاي شخصي و با “لپ تاپ”ها كارايي نداشته و بيشتر در رايانه‌هاي “سرور” ميزبان وب سايتهاي اينترنتي كاربرد خواهند داشت.
در اين ميان، شركت “اينتل” هفته گذشته اعلام كرد كه نخستين پردازنده مجهز به چهار هسته پردازشگر مجزاي خود را اوايل سال آينده ميلادي معرفي خواهد كرد.
پردازنده جديد “اينتل” با نام “كلاورتاون” ( (Clovertownويژه استفاده در رايانه‌هاي “سرور” طراحي شده است.
اين درحالي است كه شركت “اي ام دي”، دومين توليدكننده بزرگ پردازنده‌هاي رايانه‌اي، موفق شده‌است با ارائه پردازنده‌هاي دو هسته‌اي كارامد بخش قابل توجهي از بازار پردازنده‌هاي ويژه “سرور”ها را از شركت “اينتل” گرفته و به خود اختصاص دهد و به تازگي مشخصات نخستين پردازنده چهار هسته‌اي خود را نيز كه در سال ۲۰۰۷به بازار خواهد داد، معرفي كرده‌است.
به گفته كارشناسان، درحالي كه در گذشته براي طراحي پردازنده‌هاي جديد تلاش مي‌شد با كوچكتر و فشرده تر كردن ترانزيستورها تعداد زيادي از آنها را درون يك تراشه جاي دهند، هم اكنون تلاش مي‌شود هسته‌هاي پردازنده مجزا را درون يك تراشه قرار داده و تولد پردازنده‌هاي داراي دهها و يا حتي صدها هته مجزا در سالهاي آينده، دور از ذهن نخواهد بود.
با اين وجود، طراحي كارامد پردازنده‌هاي داراي هسته‌هاي پردازشگر بيشتر، به ويژه بيشتر از هشت هسته مجزا، در عمل بسيار پيچيده بوده و مسائلي نظير چگونگي ارتباط اين هسته‌هاي پردازشگر با يكديگر و يا تامين حافظه لازم براي اين هسته‌هاي مجزا از مشكلات اصلي پيش روي توليدكنندگان پردازنده هاست.
