نام نویسنده: مينو مومنى
شرق – مصطفى محمدى را معمولاً به عنوان دبير و سپس رئيس هيات مديره انجمن صنفى آى اس پى ها به خاطر مى آوريم چه زمانى كه در روزهاى آغازين اين انجمن با مصوبه شوراى عالى انقلاب فرهنگى در مورد خدمات دهى اينترنت نظراتش را به مطبوعات آورد و چه بعد از آن با لحن انتقادى همواره در مقابل سياست هاى مخابراتى كشور موضع گيرى مى كرد. دو ماه قبل اما به دنبال كنارگذاشته شدن از رياست هيات مديره انجمن صنى آى اس پى ها بيشتر به عنوان فعال در حوزه اينترنت پرسرعت مطرح شد و البته به رغم مشكلاتى كه كم و بيش در اين زمينه براى اين شركت ها نيز به وجود آمد چندان سكوت خود را به انتقاد نشكست.
چند روز قبل شركت او و ده شركت ديگر سرويس هاى اينترنت پرسرعت را پس از گذشت يك سال از اعطاى مجوز افتتاح كردند. هر چند در مراسم افتتاح فقط كامپيوترهاى دو شركت به اينترنت پرسرعت متصل بود و با وجود اين كه گفته شد تعداد كمى از پورت هاى افتتاح شده ( ۹۰ هزار پورت يا خط دسترسى ) در تهران واگذار مى شود اما به هر حال به عقيده كارشناسان آغاز همين سرويس نيز تحولى در زمينه سرويس دهى اينترنت در ايران محسوب مى شود.
•••
•آقاى محمدى شما را در ابتدا به عنوان دبير و بعد رئيس هيات مديره انجمن ISP ها مى شناختيم اما هم اكنون مشاغل صنفى را كنار گذاشته ايد و در يك شركت PAP (اينترنت پرسرعت) مشغول به فعاليت هستيد چرا؟
از همان ابتدا كه من به عنوان دبير و رئيس انجمن مشغول به فعاليت شدم اين سمت ها برايم به عنوان شغلى كه بتوان از آن منبع درآمدى داشت محسوب نمى شد به همين علت براى كسب درآمد به عنوان مديرعامل در يك شركت كامپيوترى و اينترنتى مشغول به فعاليت شدم و از ابتداى سال ۸۳ نيز مسئوليت و مديريت يكى از شركت هاى دارنده مجوز PAP را بر عهده گرفتم و در اين شركت سعى كردم در مرد مشكلات شركت هاى PAP جلسات هفتگى برگزار كنم كه ايده اين جلسات زمانى كه به عنوان دبير انجمن مشغول به فعاليت بودم ارائه شد، خوشبختانه در حال حاضر اين جلسات به طور مرتب با مديران شركت هاى PAP برگزار مى شود.
•مزيت استفاده از ADSL نسبت به سيستم DIAL UP در چيست؟
تفاوت اصلى سرويس ADSL كه توسط شركت هاى PAP ارائه مى شود با سرويس هاى DIAL UP در چند مورد عمده است اولين مورد مربوط به سرعت بالا است كه در بهترين شرايط ايده آل توسط DIAL UP و مودم هاى معمولى بيشتر از ۵۶K نيست و به طور دقيق هم اگر توجه كنيد همين سرعت ۵۶K هم هميشه در دسترسى نيست چه از طرف كاربر و چه از طرف سرويس دهنده به اين ليل كه مثلاً اگر كاربر بخواهد از تلفن خودش استفاده كند به همين دليل نمى تواند به اينترنت وصل شود و از طرف Isp ها نيز به اين صورت كه كاربر تماس مى گيرد ولى Isp شماره هايش مشغول است پس در هر لحظه كه كاربر بخواهد ارتباط با اينترنت را برقرار كند اين كار امكان پذير نيست اما در سيستم ADSL علاوه بر اينكه محدوديت سرعت ۵۶K قبلى وجود ندارد، كاربر مى تواند از سرعت بالا برخوردار باشد اما اين نكته لازم به ياد آورى است كه سرعت براى همه كاربر ها يكسان نيست چرا كه هر سرويس ADSL يك نوع سرعت را ارائه مى دهد.
اما به هر حال تكنولوژى ADSL اين اجازه را به كاربر مى دهد كه تا سرعت هاى يك مگابيت ارال و ۸ مگابيت دريافت در ثانيه را روى همين سيم هاى مسى خطوط تلفن داشته باشد پس اولين مزيت خطوط ADSL سرعت بسيار بالاى آن است تا آن جا كه مى توان يك يا چند فيلم را به طور همزمان مشاهده كرد. مزيت دوم اين نكته است كه خط تلفن به هيچ وجه اشغال نمى شود يعنى همزمان كه با تلفن كار معمولى را انجام مى دهيم مى توانيم با استفاده از تكنولوژى ADSL دسترسى به اينترنت پرسرعت داشته باشيم و به هيچ وجه دچار محدوديت نشويم كه اين بهترين مزيت براى كسانى است كه در منزل و محيط كار يك خط تلفن بيشتر ندارند. مزيت سوم آن است كه در بعضى از نرم افزارها به آن لاين بودن كاربر احتياج هست و اين آن لاين بودن به نحوى براى كاربر ضرورى محسوب مى شود كه در سيستم DIAL UP اين امر امكان پذير نيست و تا زمانى كه كاربر به Isp وصل نباشد ارتباط برقرار نمى شود ولى در سرويس ADSL به طور ۲۴ ساعته بدون اينكه هزينه مجدد تلفنى پرداخته شود مى توان به اينترنت وصل بود.
•با تمام مزيت هايى كه شما از سيستم ADSL برشمرديد مى بينيم امروزه در تمام دنيا و حتى در كشورهاى در حال توسعه و فقير از نظر ارتباطات اينترنتى تكنولوژى اينترنت بى سيم در حال گسترش است، با توجه به محدوديت فضا و هزينه بهتر نبود ما نيز به سراغ گسترش اينترنت بى سيم مى رفتم؟
اين نكته را من از نظر فنى قبول ندارم، هر چند درست است كه در تمام دنيا بحث اينترنت بى سيم به طور جدى دنبال مى شود اما اين بدين معنا نيست كه ما نبايد از ADSL استفاده كنيم. قبول كنيد اين يك بحث فنى نياز دارد كه در قالب اين مصاحبه نمى گنجد و من نمى توانم در اين جا به تمام ريز نكات آن بپردازم اما همين قدر بدانيد كه خود اينترنت بى سيم در مقابل ADSL ضعف هاى بسيارى دارد البته اين نكته قابل چشم پوشى نيست كه اينترنت بى سيم از نظر راه اندازى بسيار ساده تر از ADSL است و مشكلات عديده اى كه هم اكنون سرويس دهندگان PAP با مخابرات دارند در سرويس اينترنت بى سيم وجود ندارد ولى با تمام اين معايب و مزايا من قبول ندارم كه سرويس اينترنت بى سيم به عنوان يك تكنولوژى جديد مى تواند جايگزين ADSL باشد اما در عين حال اين مسئله را نيز رد نمى كنم كه اينترنت بى سيم در بعضى مواقع مى تواند مكمل سرويس ADSL باشد مثلاً در بعضى از شهرها و نقاط دسترسى به ADSL مقرون به صرفه يا اينكه امكان پذير نيست بنابراين در اين حالت ما مى توانيم از اينترنت بى سيم استفاده كنيم. به هر حال بايد قبول كنيم كه در حال حاضر مردم كشور ما پذيراى سرويس اينترنت بى سيم نيستند و اين امر خيلى طبيعى است چون يك مسئله فرهنگى است. كسانى الان در كشورهاى ديگر با مسئله اينترنت بى سيم كنار آمدند و از آن استفاده مى كنند كه قبلاً چندين سال از ADSL استفاده كرده اند.
•از صحبت هاى شما ين نتيجه را مى توان گرفت كه فضاى فعلى كشور ما پذيراى تكنولوژى ADSL است نه اينترنت بى سيم؟
صددرصد. چرا كه اول بايد از طريق همين ADSL بتوانيم در فرهنگ مردم استفاده از اينترنت پرسرعت را ايجاد كنيم بعد از آن به مرور زمان بتوانيم به فكر يك مكمل نه جايگزين باشيم.
•قيمت اينترنت پرسرعت در مقايسه با اينترنت معمولى چگونه است، آيا مقرون به صرفه است يك كاربر معمولى از آن استفاده كند يا اينكه خاص كاربرانى است كه طى ماه سقف بهره ورى آنها از اينترنت بالاست؟
اجازه بدهيد از يك جنبه ديگر به سئوال شما نگاه داشته باشم و اين نگاه با يك سئوال آغاز شود كه اين اينترنت پرسرعت براى ما چه كارى قرار است انجام بدهد و در مرحله بعد به فكر قيمت آن باشيم مثلاً به يك خانم خانه دار بگوييد كه يك وسيله جديد براى آشپزخانه به بازار آمده كه قيمت آن در حدود ۵۰۰ هزار تومان است آيا به نظر شما بايد روى قيمت اين وسيله بحث كرد يا اينكه بررسى كنيم كه اين وسيله به چه كار ما مى آيد. آيا به آن نياز داريم كه در صورت مثبت بودن به فكر قيمت آن باشيم. در مورد بحث قيمت اينترنت پرسرعت هم نبايد نگاه كنيم به اين كه به فرض ماهيانه ۵۰ هزار تومان هزينه براى اين سيستم گران است يا ارزان بلكه بايد به اين نكته توجه داشته باشيم كه ما از اين اينترنت پرسرعت چه چيزى مى خواهيم، متاسفانه اين بحث از سوى برخى مخالفان پيش آمده كه اين سيستم بسيار گران است و چه كسى قادر است كه ماهيانه به فرض ۵۰-60 هزار تومان بابت بهره بردارى از اينترنت پرسرعت بپردازد كه در جواب بايد گفت خوب است قبل از تصميم گيرى عجولانه ببينيم كه اين سيستم براى ما چه كارهايى انجام مى دهد به عنوان مثال يك خانواده را با يك نوجوان در نظر بگيريد كه براى يكسرى از كارهاى خود نياز به اينترنت دارند و اين دسترسى پيش از اين تنها از طريق خريد كارت اينترنت تامين مى شد حالا بستگى دارد اين نوجوان طى يك ماه چند كارت خريدارى مى كند بعد از آن در همين خانواده پدر و مادر را مى توان در نظر داشت كه روزانه حداقل دو روزنامه خريدارى مى كنند و در نظر بگيريد كه ميانگين قيمت يك روزنامه از ۱۰۰ تومان به بالاست و اين رقم را در تعداد روزها در ماه ضرب كنيد يا اينكه طى ماه شايد اين خانواده نياز داشته باشد مثلاً براى گرفتن بعضى از فرم ها مانند گواهينامه يا … به اداره مخصوص آنها برود كه اين كار جز با صرف هزينه و وقت عملى نيست پس اگر تمام اين مخارج را با هم جمع كنيم مى بينيم ما قيمت اينترنت پرسرعت مثلاً ماهى ۵۰ هزار تومان را عملاً به صورت خرد شده با عناوين مختلف در ماه پرداخت مى كنيم.
البته يك نكته بسيار مهم در اين جا وجود دارد كه شايد مردم بپرسند مگر اين گونه سرويس ها يعنى پيگيرى كارهاى ادارى در منزل امكان پذير است كه در جواب بايد گفت اگر ما سرعت بالا داشته باشيم و دسترسى مردم به اينترنت يك دسترسى ساده و پرسرعت باشد ناخواسته دولتى ها ترغيب مى شوند تا از اين مكان استفاده كنند تا از تردد بى جهت مردم كه جز آلودگى و ترافيك ثمرى ندارد جلوگيرى شود، پس بايد به داستان اينترنت پرسرعت اين گونه نگاه كنيم كه ما يك ابزارى را در اختيار مردم قرار مى دهيم كه در حال حاضر همين ابزار توجيه اقتصادى خودش را دارد و به علاوه زمينه اى را ايجاد مى كند كه اين زمينه خود باعث مى شود كشور پيشرفت پيدا كند و منابع ملى و وقت مردم بيهوده تلف نشود.
•شركت هاى PAP طى يك سال گذشته با مشكلات زيادى در توسعه سرويس هايشان روبه رو بوده اند. اين مشكلات كه به تاخير در اجراى ADSL انجاميد از كجا ناشى مى شود؟
مشكلى كه ما طى اين يك سال با آن مواجه بوديم از اين قرار است، مجوزى كه براى شركت هاى PAP صادر شده بود متاسفانه خواسته يا ناخواسته بدون هماهنگى مجموعه مخابرات بود و چون مجموعه مخابرات در صدور اين مجوزها و در رعايت شرط هايى كه در داخل اين مجوز ها براى شركت ها لحاظ شده بود نقشى نداشتند لذا كل مجموعه داخلى مخابرات (از مجموعه هيات مديره شركت مخابرات ايران گرفته تا كارمندان جزء در مركز هر استان) در مقابل بحث صدور مجوز متاسفانه يك موضع گيرى منفى داشتند و البته بايد در اين جا يادآور شوم كه اين موضع گيرى را همه مديران و كارشناسان نداشتند و شايد بهتر است بگويم موضع گيرى منفى از آنجا ناشى مى شود كه چون كار ابتدا از مجراى اصلى خودش آغاز نشده بود طبيعى است. وقتى بخواهيم اين كار را اجرا كنيم مشكلات آن كار ده برابر حالت عادى است.
به عنوان مثال در مجوز قيد شده بود شركت هاى مخابرات استان ها در كليه مراكز مخابراتى موظف هستند به شركت هاى PAP به عنوان يك سرويس دهنده ADSL در ساختمان هاى داخلى خودشان در قسمت (MDF) (سالن انتقال يا مركز پايانه ) فضا بدهند تا اين شركت ها بتوانند تجهيزات خودشان را مستقر كنند اما متاسفانه در همي مجوز صراحتاً قيد نشده بود كه مخابرات فقط بايد مكان هاى داخل سالن را به شركت هاى PAP ارائه بدهد و مشخص نشده بود كه بقيه تجهيزات كجا بايد مستقر شود، يعنى شركت هاى PAP در قدم اول دچار مشكل شدند چون هر شركت با صرف يك زمان و گرفتن مشاور، شبكه خودش را طراحى و وسايل مورد نياز را خريدارى كرده بود و حالا براى نصب آن نياز به فضا داشت كه مخابرات بلافاصله اعلام كرد كه ما هيچ تعهدى نداريم كه در داخل مخابرات به شركت ها فضا بدهيم پس بايد شركت ها بروند در بيرون و نزديكى مخابرات ساختمانى را تهيه كنند و بعد تجهيزات خودشان را نصب كنند و بعد از اينكه تجهيزات اصلى نصب شد مخابرات يك كابل مى دهد كه ارتباط را با سالن اصلى (MDF) برقرار كند اما بايد در نظر داشته باشيد كه خريد فضا در بيرون مخابرات خود يك معضل بزرگ است چون شهرى مانند تهران بيش از۸۰ مركز مخابراتى دارد، اگر قرار باشد در اين ميان هر شركت PAP بخواهد در كنار هر مركز اقدام به خريد ساختمانى بكند كار بسيار پرهزينه اى است يعنى هر شركت بايد در قدم اول يك مبلغ كلان بپردازد آن هم تنها براى خريد فضا؛ با اين حال بعضى از شركت ها اقدام به خريد اين فضا كردند اما وقتى به سراغ مخابرات رفتند و گفتند ما فضا را خريدارى كرده ايم حالا شما اين كابل را به ما بدهيد تا ارتباط ما با سالن برقرار بشود، مخابرات اعلام مى كنند كه ما در سالن هم فضا نداريم. حالا شما فرض كنيد اين شركت يك مبلغ كلان را پرداخته كه اگر همان پول را در بانك مى گذاشت بدون دردسر مى توانست ماهانه سود آن را بگيرد اما با اين وضع سرمايه اين شركت به نوعى معلق است. به هر حال بحث ناهماهنگى با مخابرات باعث شد توسعه ADSL توسط شركت هاى PAP به تاخير بيفتد.
•ولى ظاهراً در شهرستان ها مشكل فضا كمتر بوده چون تعداد پورت هاى واگذار شده بيشتر از تهران است؟
نه آنجا هم وضع خيلى مناسب نبود، متاسفانه مخابرات بعضى از شهرستان ها روش هاى مخابرات استان تهران را در پيش گرفتند و گفتند چرا مخابرات تهران به شما فضا نداده ما هم به شما فضا نمى دهيم در حالى كه منطق حكم مى كرد اگر در بعضى از مناطق تهران به علت ترافيك، فضاى لازم وجود نداشت اين بدين معنا نيست كه در شهرستان ها هم بايد اين قانون اجرا شود و اين يك معضل عمده براى شركت هايPAP بود كه طى جلساتى كه با آقاى خسروى مديرعامل مخابرات استان تهران داشتيم به اطلاع ايشان رسانديم كه وقتى شما اعلام مى كنيد كه در تهران فضا نداريد و ساختمان كوچك است. حتى اگر اين مسئله صحت داشته باشد روى تصميم گيرى مخابرات استان ها هم تاثير مى گذارد چرا كه آنها در مورد مسائل خود تهران را الگو قرار مى دهند.
ولى وقتى وزارت ICT شركت هاى PAP را نسبت به پرداخت خسارت ناشى از تاخير در اجرا تعهداتشان تهديد كرد شركت ها به شهرستان ها روى آوردند؟
بله همين طور است به همين علت طى جلساتى كه با مهندس داورى نژاد و خود وزير داشتيم به آنها گفتيم كه وقتى شما خودتان مجوز را به دست شركت ها داديد و ۵/۱ ميليارد تومان ضمانتنامه گرفتيد تا يك سال آينده ۲۰ هزار پورت راه اندازى كنيم آيا نبايد در اين قضيه حداقل امكانات را در اختيار شركت ها قرار بدهيد؛ كه خوشبختانه به دنبال اين جلسات آقاى معتمدى طبق اختيارات خود مسئولين استان ها را موظف كردند كه فضاى لازم را در اختيار شركت ها قرار بدهند؛ حتى ايشان مسئولين استان تهران را نيز خواست و تاكيد كرد كه حداقل به نصف شركت ها در مراكز فضا بدهند و به بقيه نيز اين امكان را بدهند كه كانكس هايى در فضاى مخابرات احداث كنند. به هرحال اين قضيه باعث شد راه براى ورود شركت ها به شهرستان ها باز بشود كه البته بعضى استان ها خوب همكارى كردند اما هنوز بعضى از استان ها همچنان مقاومت مى كنند و حتى براى شركت هاى PAP شرط نيز گذاشته اند مثلاً استان گلستان به شركت ها اعلام كرده بود اگر مى خواهيد داخل مخابرات به شما فضا بدهيم بايد در يكى از روستاها سيستم ADSL را راه اندازى كنيد تا ما به شما فضا را بدهيم. انگار ما دولت هستيم و پول هنگفتى در اختيار ما قرار دارد و وظيفه داريم با اين پول در دورافتاده ترين روستاها سيستم اينترنت پرسرعت را راه اندازى كنيم در جايى كه شايد در ماه پنج مشترى هم وجود نداشته باشد. به هر حال همين امر باعث شد شركت هايى كه از تهران نااميد شده بودند به خاطر اينكه به تعهد خودشان يعنى واگذارى ۲۰ هزار پورت عمل كنند به شهرستان ها روى بياورند و سرمايه خودشان را آنجا درگير كنند جايى كه شايد توجيه اقتصادى نداشته و دير يا زود ضررهاى نيمه كلان براى شركت هاى PAP به بار مى آورد.
•آيا در همه مناطق تهران امكان استفاده از اينترنت پرسرعت وجود دارد؟
مردم در ابتدا بايد ببينند در كدام مركز تلفن قرار دارند و آيا آن مركز تلفن اجازه مى دهد كه شركت هاى PAP آنجا حضور داشته باشند يا نه، مثلاً در منطقه شهرك غرب در حال حاضر دو مركز تلفن وجود دارد كه اين دو مركز يكى شهيد نهرى و ديگرى سلمان فارسى است. كسانى كه در منطقه شهرك غرب زندگى مى كنند وقتى از ما سئوال مى كنند كه آيا شما در شهرك غرب سرويس دهى داريد بايد ما از اين افراد اين سئوال را بپرسيم كه شما در كدام منطقه مركز تلفن هستيد اگر جزء مركز شهيد نهرى باشيد جواب مثبت است يعنى در اين منطقه اينترنت پرسرعت واگذار مى شود اما در مركز تلفن سلمان فارسى اين سرويس وجود ندارد. يا اينكه اگر شما در محدوده ميدان ونك ساكن باشيد در مورد سرويس دهى سئوال كنيد بايد پاسخ داد اگر در شرق ميدان ونك هستيد به مركز گاندى مربوط است، متاسفانه نمى توانيم سرويس دهى داشته باشيم ولى اگر در غرب ميدان ونك مركز شيخ فضل الله هستيد شركت هاى PAP امكان سرويس دهى دارند بنابراين جواب سئوال شما را نمى توان با يك فرمول كلى جواب داد. كاربر بايد نگاه كند در كدام مركز تلفن مخابرات قرار دارد اگر مركز جزء مراكزى است كه مخابرات فضاى لازم را در اختيار شركت ها گذاشته بنابراين شركت هاى PAP نيز با ارائه تجهيزات اعلام آمادگى كرده اند.
• در حال حاضر كدام يك از مراكز مخابراتى تهران اينترنت پرسرعت را واگذار مى كنند؟
در واقع اين مراكز به دو دسته تقسيم مى شوند. يكسرى مراكز هستند كه همه شركت هاى PAP به صورت مشتك با هم همكارى دارند و اينترنت پرسرعت را واگذار مى كنند، اين مراكز عبارتند از مركز تلفن شهيد نهرى در شهرك غرب، مركز تلفن شهيد قريبى در منطقه قيطريه، مركز تلفن شيخ فضل الله نورى در منطقه ملاصدرا، مركز تلفن شهيد جعفرى در منطقه ولنجك، مركز تلفن توحيد در منطقه ميدان توحيد و مركز تلفن جماران در منطقه اقدسيه و شمال خيابان پاسداران هستند. اين مراكز جزء اولين مراكزى هستند كه شركت هاى PAP با هماهنگى مخابرات سرويس دهى خودشان را آغاز كرده اند. مراكز ديگر جزء مراكزى هستند كه بعضى از شركت ها بنا به توان خودشان فضا را تهيه كرده اند مثل مركز مطهرى (جاى كه مراسم افتتاح اينترنت پرسرعت توسط وزير برگزار شد) كه اين مركز توسط دو شركت PAP سرويس دهى آن صورت مى گيرد و عملاً مخابرات فضا را در اختيار اين شركت ها نگذاشت و خود شركت ها اقدام به تهيه فضا كردند و در يك جواب كلى بايد گفت در همه مراكز مخابراتى استان تهران امكان ارائه سرويس از نظر شركت هاى PAP وجود دارد ولى تا زمانى كه مخابرات به آنها فضا را ندهد طبيعى است كه اين شركت ها امكان ارائه سرويس را نخواهند داشت. بنابراين مى توان گفت جمع مراكزى كه هم اكنون در تهران آماده سرويس دهى است از پنج مركز تجاوز نمى كند.
• گفته مى شود با توجه به مشكلات خطوط تلفن ايران سرعت اينترنت از طريق ADSL ها از ۲۵۶ كيلوبيت در ثانيه بيشتر نمى شود آيا اين گفته صحت دارد؟
اين حرف كاملاً غيرفنى است. ما الان خودمان در مراكزى كه اين سرويس را ارائه مى دهيم در واقع تا سرعت ۸ مگابيت بر ثانيه براى دريافت جواب گرفته ايم و البته اين بدين معنا نيست كه در تمام نقاط و مراكز اين اتفاق مى افتد ممكن است در بعضى از نقاط خطوط تلفن كيفيت خوبى نداشته باشد و باعث بشود كه سرعت پائين بيايد اما سقف ۲۵۶K به اين معنا كه شما مى گوييد وجود ندارد و يك شايعه بى اساس و بدون مبناى فنى است.
• آيا پهناى باند فعلى اينترنت در ايران (در حدود يك گيگابيت) كفاف تقاضاى رو به رشد اينترنت پرسرعت را در كشور مى دهد؟
يقيناً نه، شرايط موجودى كه پهناى باند در كل كشور دارد براى اينترنت پرسرعت كافى نيست اما دقت داشته باشيد مفهوم تكنولوژى ADSL اينترنت پرسرعت نيست بلكه اين تكنولوژى دسترسى به اينترنت پرسرعت را براى كاربر فراهم مى كند. اما در مورد اين كه آيا اين مقدار پهناى باند كه در كشور هم اكنون وجود دارد كفاف استفاده در اينترنت پرسرعت را مى دهد يا خير، بايد بگويم حتى كاربران بسيار حرفه اى از همه پهناى باند درخواستى استفاده نمى كنند به عنوان مثال اگر ما يك ميليون كاربر اينترنت با پهناى باند ۶۴K داشته باشيم به اين معنى نيست كه ۶۴ ترابابيت پهناى باند اينترنت نياز داريم. از طرف ديگر كاربرد تكنولوژى ADSL به اينترنت محدود نيست و مثلاً در سرويس هاى دولت الكترونيكى مى توان از اين تكنولوژى استفاده كرد اما در عين حال اين موضوع مطرح است كه دولت بايد به شركت هاى PAP اجازه دهد تا نياز ها و دسترسى اينترنتى خود را مثلاً به شبكه فيبر نورى داشته باشند.
• شايد اين سئوال چندان ارتباطى با موضوع مصاحبه نداشته باشد اما در صورت تمايل پاسخ دهيد. چه طور شد كه هيات مديره انجمن به طور ناگهانى شما را از رياست آن كنار گذاشت؟
در اين زمينه من البته چندان مايل نيستم تا قبل از برگزارى مجمع عمومى به مسائل دامن بزنم اما با توجه به تصميم گيرى شتابزده اى كه سه نفر از اعضاى هيات مديره در آن مقطع داشتند اين حق مسلم من بود و هست كه بتوانم در مقابل اشكالاتى كه آن تصميم گيرى داشت و نتايجى كه به بار آورد نظرات خودم را ابراز كنم. واقعيت اين است به عنوان كسى كه از چهار سال قبل و از نخستين روزهاى آغاز اين انجمن همواره حضور فعالى داشتم و برايم قابل تصور نبود كه زحمات و تلاش هاى من به يكباره اين گونه ناديده گرفته شود البته ممكن است اين كار با تحريك هاى كسانى كه موقعيت و اقدامات من در انجمن را برنمى تافتند انجام گرفته باشد. به هر حال من تلاشم طى دوران دبيرى و رياست هيات مديره بر اين بود كه حقى از ضعيف ترين تا قوى ترين عضو انجمن ضايع نشود و در اين مورد قضاوت را بر عهده اعضاى انجمن مى گذارم كه همواره طى چهار دوره اخير بالاترين راى را به من داده بودند اما سه عضو هيات مديره در كمتر از دو ساعت با تشكيل يك جلسه غيررسمى اقدام به بركنارى من كردند و البته در اين ميان شيطنت هاى يك فرد در يك خبرگزارى و خط گرفتن هاى او از بعضى افراد نيز بر پيچيدگى هاى اين ماجرا اضافه كرد. به هر حال من همواره خود را تابع نظر هيات مديره مى دانستم ولى حتى اگر اين كار آنها قانونى بود آنها بايد به سراغ اعضاى على البدل مى رفتند و آنها را جايگزين مى كردند. البته در مجمع عمومى امسال قطعاً بسيارى از اعضا به اين موضوع اعتراض رسمى خواهند داشت.
•انتخابات انجمن ISP ها بهمن ماه برگزار مى شود. شما نتيجه آن را چگونه ارزيابى مى كنيد؟ آيا نتيجه آن با بازگشت شما رقم خواهد خورد؟
من البته نه فرصت دارم و نه با ماجراهايى كه به وجود آمده انگيزه لازم. اما كاملاً اين موضوع را در اختيار مجمع مى گذارم كه آيا آن تصميم گيرى اصلاً منطقى بود يا نه و آنها بايد تصميم بگيرند كه حق به جانب من بود يا آنها. اگر از نظر مجمع حق با آنها بود به من راى نخواهند داد و اگر حق با من بود به آن
