نام نویسنده: ديويد ريد
بی بی سی – اينترنت مدتهاست که به يکی از ابزارهای مهم سازماندهی برای فعالان سياسی تبديل شده است. اما اکنون بازی های کامپيوتری هم که پيام های سياسی دارند يا انديشه برانگيزند به اين ابزارها اضافه شده است.
ميلان پايتخت تجاری ايتاليا از آن شهرهايی است که غرق نعمت و زيبايی های تاريخی خود است. اين از آن شهرهايی نيست که بتوان وقوع يک انقلاب را در آن محتمل دانست.
اما در همين شهر گروهی از جوانهای راديکال دور هم جمع می شوند که بسياری شان متخصص رسانه ها هستند. برای اين گروه اينترنت يک ابزار حياتی برای سازماندهی سياسی است.
يکی از فعالان گروه “کارگران زنجيره ای” ( ChainWorkers ) در تفاوت اين ابزار جديد با ابزارهای پيشين می گويد: ” اين رسانه ای است از همه برای همه، در حالی که سياست سنتی به شيوه از يکی برای همه انجام می شود چه بيل گيت برای همه باشد، چه روبرت مورداک برای همه يا برلوسکونی بای همه.”
“اين رسانه ای است برای پيوند دادن و همگامی خرد جمع و حفظ تنوع توده ها.”
“پژوهش های اجتماعی ثابت کرده است که گروههای جامعه وقتی با مشکلی روبرو می شوند که خوب توضيح و تعريف شده کشش روشنی در آنها پيدا می شود.”
اينترنت حال به اين جوانان امکان می دهد که تظاهرات سياسی خود را آسان و ارزان برگزار کنند.
تظاهرات اينترنتی
اما اگر تظاهرات را نتوان در خيابان ها برگزار کرد باکی نيست. سايت اين جوانان راديکال موسوم به “صنعت نرم افزار” ( Molleindustria ) يک جانشين مجازی برای تظاهرات در اختيار می گذارد.
در اين سايت می توان به طور مجازی در تظاهرات روز اول مه مه شرکت کرد و آنرا به شيوه دلخواه شکل داد.
اين سايت برای بازيهای کامپيوتری اش مشهور است.
هدف اين بازيها، همسو با اعتقادات راديکال گروه، برجسته ساختن بی عدالتی ها در کاپيتاليسم جهانی و بازار نوين کار است.
يکی از اين بازيهای اينترنتی موسوم به “تاماتی پيچو” ( Tamatipico ) به کاربر اجازه می دهد که کارگران و کارمندان خود را داشته باشد اما برای حفظ سطح مناسب توليد بايد آنها را خوشحال و راضی نگه دارد.
اگر به کارگران خود وقت کافی برای استراحت و خواب در جلو تلويزيون ندهيد آنها فردا زنگ می زنند و مرخصی استعلاجی می گيرند يا دست به اعتصاب می زنند.
در عين حال، شم به عنوان رئيس همچنان دست بالا را داريد: اگر از کار کارگران خود راضی نبوديد می توانيد آنها را فورا اخراج کنيد.
طراح اين بازی معتقد است که مهمترين مفهوم يک بازی ايدئولوژی آن است که عمدتا از طريق قواعد بازی و ساختار آن بيان می شود.
بازی چون طنز سياسی
چنين رهيافتی در کار يک گروه ديگر از اروگوئه نيز ديده می شود.
نام بازی توليد شده آنها خبربازی يا بازی با خبر ( Newsgaming ) است. اين بازی که با نرم افزار شاک ويو ( Shockwave ) بازی می شود “12 سپتامبر” نام دارد.
اين بازی به شکار تروريست ها با موشک های نادقيق اختصاص دارد. بنابر اين از خسارات جانبی نمی توان اجتناب کرد.
طراحان و توليدکنندگان اين نوع بازيها به پرورش نوعی بازيهای ضد-فرهنگ دست می زنند و خود را تازه آمده هايی در رديف طنزپردازان سياسی می بينند که اهالی قدرت را دست می اندازند.
يکی از اهداف اصلی چنين بازی هايی آمريکاست آن هم به دليل جهانگرايی فرهنگ اين کشور و بخصوص در اين اواخر مبارزه اش با تروريسم.
با اينهمه خود آمريکايی ها هم از بازيهای کامپيوتری در خدمت اهداف سياسی بهره می برند.
جمهوريخواهان گونه ای از مهاجمان فضا ساخته اند به نام “مهاجمان ماليات” برای تبليغات انتخاباتی خود. پيام اين بازی آن است که اگر می خواهيد ماليات بيشتر و بيشتر ندهيد رئيس جمهور شما جرج بوش است. به او رای بدهيد.
تا حال بازی های کامپيوتری راهی برای فرار از دردسرهای زندگی روزانه بوده است. اما توليد کنندگان بازيهای جديد نشان داده اند که اين بازيها می تواند وسيله موثری برای نظرات سياسی هم باشد.
