نام نویسنده: آزاده عصاران
روزنامه شرق – n and Resource) IEARNمركزى براى ايجاد ارتباط بين دبيران و دانش آموزان در سراسر دنيا است كه با ايجاد يك سايت اينترنتى محيطى را براى ارتباط نزديك و دوستانه براى تبادل اطلاعات و برقرارى ارتباط فراهم كرده است. در حال حاضر بيش از 100 كشور و 1 هزار و 500 مدرسه در اين سايت عضو (iearn. org) هستند و در ارتباطى دوستانه از سراسر دنيا با هم تماس دارند. IEARN در حقيقت با اهداف اصلى از جمله كنار هم قراردادن مجموعه اى بزرگ از فرهنگ هاى مختلف، ساختن محيطى سالم با ساختارى منظم براى ارتباط جوانان، گسترش علم و فرهنگ در دنيا به بهانه انجام پروژه هاى علمى و فرهنگى و برقرارى ارتباط نزديك بين دبيران و دانش آموزان از طريق اينترنت در سال 1990 تشكيل شد و تا امروز به شكل غير قابل باورى رشد كرده و مورد استقبال نوجوانان سراسر جهان قرار گرفته است.
دهمين كنفرانس IEARN2003 ، چندى در ژاپن برگزار شد.كنفرانس بين المللى IEARN همه ساله در يك كشور برگزار مى شود و تعداد زيادى از معلمان و دانش آموزان در يك محل براى چند روزى گرد هم مى آيند و ضمن ارائه مقاله با روحيات و فرهنگ ملل مختلف آشنا شده و پروژه هاى جديدى را براى همكارى با كشورى ديگر تعريف مى كنند. ايران تا به حال با همكارى «بنياد دانش و هنر» موفق شده سه بار در اين كنفرانس شركت داشته باشد: آفريقاى جنوبى، مسكو و ژاپن. در حاشيه اين كنفرانس فرصتى فراهم شد تا با يكى از فعال ترين مديران شبكه مدارس آمريكا در مورد وضعيت شبكه مدارس و اينترنت در آمريكا و همچنين مدير شبكه بين المللى ژاپن گفت وگو كنيم.آمريكا از معدود كشورهاى شركت كننده در اين سمينار بود كه تعداد بسيار زيادى از شركت كنندگانش را دانش آموزان تشكيل داده بودند. آنها در ارائه نتايج تحقيقات مشترك و همكارى در كارهاى مربوط به نوجوانان و جوانان كنفرانس درخشيدند.
كمك به سنت هاى آموزش
«دكتر ادوين گراگرت» مدير اجرايى شبكه بين المللى IEARN آمريكا به شكل عجيبى عاشق شبكه بين المللى مدارس و افزايش اتصال تعداد دانش آموزان جهان به اين سايت است. او معتقد است كه همه تغييرات بايد به شكل ريشه اى از مدارس شروع شوند و بچه ها بايد با كشورهاى ديگر آشنا شده و كار گروهى با همديگر را از دوران دانش آموزى ياد بگيرند. او در مورد شرايط آغاز كار شبه مدارس مى گويد:
وقتى كه برنامه تنظيم شده IEARN در سال 1990 آغاز شد، مدل اصلى اين بود كه ما نبايد به معلم ها بگوييم چه بايد بكنند بلكه آنها خودشان بايد به اين نتيجه مى رسيدند كه چه كارهايى مى توانند انجام دهند.
آنها بايد اين نكته را درك مى كردند كه جذابيت هاى تكنولوژى چقدر مى تواند به برنامه هاى سنتى درسى كمك كند. اين تجربه به معلم ها كمك كرد كه بدانند چطور، چگونه و چه زمانى بايد درس بدهند تا درس هاى آنها بتواند نياز هر قشرى از جامعه را رفع كند.
چندى بعد مديران و مسئولان مدارس به اين نتيجه رسيدند، كه كسى غير از معلم و دانش آموز نمى تواند برنامه و پروژه هاى درسى را تعيين و تنظيم كند.وى فلسفه اصلى IEARN را همكارى دانش آموزان به شكل مستقيم و عدم يك سويه شدن يادگيرى در كلاس مى داند: قبلا دانش آموزان از كلاس درس فرارى بودند، چون فقط بايد به كتاب هاى خشك درسى خود اكتفا مى كردند ولى آنها امروز حتى در ساعت ناهار و استراحت هم دست از تحقيق و جست وجوى اينترنتى بر نمى دارند و براى بر طرف كردن حس كنجكاوى خود مدام به دنبال پروژه هاى جديد و همكارى با دانش آموزان كشورهاى ديگر هستند. اين مسئله معلمان را شگفت زده كرده و باعث روشن شدن مسير آموزش آنها به همان روشى كه دانش آموز رشد مى كند، شده است.
گرايش به شبكه مدارس
گراگرت در مورد عدم دسترس به اهداف تعيين شده در سال هاى آغازين فعاليت اين شبكه مى گويد: مسلما هيچ برنامه اى در ابتداى راه به اصلى ترين اهدافش نمى رسد و هميشه مشكلات زيادى بر سر راه تأمين خواسته ها وجود دارد. حتى در آمريكا سال هاى نخست مشكل ارتباطى وجود داشت و در هر مدرسه فقط يك كامپيوتر موجود بود،ولى با تحول اين وضعيت و رشد سرسام آور تكنولوژى به زودى شاهد گرايش دانش آموزان به شبكه مدارس و افزايش اطلاعات عمومى آنها بوديم. بسيارى از نوجوانان و جوانان آمريكايى نام سياستمداران اصلى و حتى شهردار خود را نمى دانستند ولى علاقه و فعاليت آنها در شبكه مدارس آنها را ترغيب به يادگيرى يك زبان ديگر هم كد.
او بهترين تأثير IEARN بين دانش آموزان را اين مى داند كه ديگر پيرو بسيارى از نظريه هاى قديمى نيستند: آنها خودشان مى خواهند همه چيز را تجربه كنند. اينترنت هم كه راه را براى سفر به هر كجاى دنيا باز كرده و آشنايى با مردم دنيا هم كه نياز به امكانات خاصى ندارد. تحقيقات نشان داده كه بچه هايى كه به شبكه مدارس پيوسته اند و تبادل اطلاعات براى آنها در مرحله اول اهميت قرار دارد، در درس هاى مختلف نظرى و عملى بهترين نمره ها را مى گيرند و از طرفى به هيچ عنوان مشكلات روحى و مسائلى را كه بقيه هم سن هايشان با آنها درگيرند آنها را از پا در نمى آورد.
آنها هميشه كسانى را آن سوى دنيا ارند كه جواب سئوالاتشان را بداند همين حس كه دوست گه گاه ناديده اى مى تواند با آنها در درس ها رقابت كند، مشوق جالبى است و اعتماد به نفس آنها را افزايش مى دهد.
تنبلى ارمغان تكنولوژى
خانم يوكو تاكامى مدير اجرايى اين كنفرانس و مدير شبكه بين المللى IEARN در ژاپن است. او با وجود سن بالا در اين كنفرانس همراه با همه جوانان مى دويد و فعاليت مى كرد. تاكامى در مورد موقعيت اينترنت و تكنولوژى روز بين مردم و جوانان ژاپنى مى گويد: 60 درصد از مردم ژاپن در منازلشان از اينترنت استفاده مى كنند و 100 درصد مدارس اين كشور به اينترنت متصل هستند و دانش آموزان و معلمان ما مى توانند در طول روز همه نياز خود را برطرف كنند. با اين حال بيشتر جوانان ما علاقه مند به استفاده هاى راحت تر از تكنولوژى هستند. آنها فيلم ديدن و توسعه تكنولوژى را در زمينه صدا و تصوير ترجيح مى دهند. او نتيجه اصلى فعاليت IEARN در كشورهاى مختلف به خصوص ژاپن را در آشنايى نوجوانان به فرهنگ كشورهاى يكديگر و شناخت كار گروهى مى داند: ژاپنى ها مردم خجالتى و منزوى اى هستند.
اين مسئله براى دانش آموزان يك بحران محسوب مى شود. آنها تمايل زيادى به يادگيرى زبان انگليسى نداشتند. ولى مدتى است كه خودشان به فكر ارتقاى زبان انگليسى و افزايش دوستان انگليسى زبان افتاده اند و اين باعث برون گرايى احساسات و رشد روحى آنها هم شده است.
وى مى گويد: بعد از جنگ، تجربه اى عظيم براى مقامات ما به وجود آمد، اينكه براى پيشرفت كشور ابتدا بايد مردم را از گرسنگى نجات داد و محيط راحتى را براى زندگى مردم ايجاد كرد. به وجود آوردن اين شرايط باعث شد كه مردم ضمن احترام به دولت براى پيشرفت تكنولوژى و روى پاى خود ايستادن نهايت تلاش خود را بكنند ولى در طول سال ها متأسفانه اين مسئله منجر به تنبلى نسل جوان ما شد. همه امكانات ساده و پيچيده براى تسهيل زندگى امروز از نسل قبل آماده شده و آنها از طريق كامپيوتر و دسترسى به اينترنت به همه چيز مى رسند. آنها ديگر به دنبال اين نيستند كه چرا به تكنولوژى نياز دارند، بلكه فقط براى به دست آوردن امكانات و افزايش ابزار تكنولوژى از آسان ترين راه يعنى اينترنت تلاش مى كنند.
اين زن با لبخند مهربانش آينده اين پيشرفت تكنولوژى را نوعى انفجار پيش بينى مى كند: برنامه هاى تلويزيونى، دوربين هاى ويديويى، ماهواره، اينترنت و انواع نرم افزارهاى كامپيوترها آنقدر همه برنامه هاى زندگى را راحت و در عين حال پيچيده كرده كه در يك لحظه مى توان در چند محل در دنيا باشيم.
