شرق – بيمارى مزوتليوم شكمى، شكل نادرى از سرطان براى اولين بار در استفن جى گولد تشخيص داده شده. پزشك متخصصش به او توصيه كرده بود بهتر است در مورد بيمارى اش زياد مطالعه نكند. البته گولد اين توصيه را ناديده گرفت و مستقيماً به كتابخانه پزشكى هاروارد شتافت. او به زودى دريافت كه چرا جهل مى تواند يك موهبت باشد.
چون بيمارى او لاعلاج و مدت ادامه حيات پس از تشخيص آن تنها هشت ماه بود.داستان اين ماجرا در حدود ۲۰ سال پيش رخ داده است و امروز ديگر نياز به مراجعه حضورى به كتابخانه نيست و تنها با يك كليك مى تان به منبعى از اطلاعات دست يافت. «ايوان نوبل» كه اخيراً به علت سرطان مغز فوت كرد، پيكار دوساله اش با اين بيمارى را بر روى وب سايت خود مستند كرده است. او در سومين مدخل نوشته هايش با نام «وحشت هاى شبكه» كه اندكى بعد از تشخيص سرطان در او نوشته شده است، ذكر مى كند كه چگونه ساعت چهار صبح يك روز اينترنت را جست وجو مى كرده است كه ناگهان به سايتى برمى خورد كه در آن بيمارى مبتلا به همان نوع تومور از دكترى پرسيده بود كه چه تعداد از افراد مبتلا به اين بيمارى سه سال پس از تشخيص ابتدايى زنده مانده اند. پاسخ پزشك اين بود: «هيچ كس». نوبل كاملاً عاقلانه تصميم گرفت كه دست كم براى مدتى از وب سايت هاى پزشكى اجتناب كند.با اين حال يك گروه افراد وجود دارند كه نمى توانند خود را از چنين سايت هايى دور نگهدارند.
اينان خودبيمار انگاران (هيپوكندرياك هاى) اينترنتى اند، يا به اصطلاح «سايبر كندرياك» ها.هيپوكندرياك ها يا خودبيمارانگاران در گذشته لغتنامه هاى پزشكى و كتاب هاى مشابه را زير ورو مى كردند تا رد علائم خود را بگيرند و خودشان تشخيص بيمارى فرضى شان را بدهند.
اكنون آنها موتور هاى جست وجوى اينترنتى را به كار مى گيرند و از محل هاى تبادل نظر آن لاين ديدار مى كنند. اين وضع به مشكلى فزاينده بدل شده است. يك بررسى در آمريكا در سال ۲۰۰۳ نشان داد كه ۸۰ درص كاربران بزرگ سال اينترنت دست كم يك بار در مورد بيمارى افراد وابسته به جست وجوى اينترنتى پرداخته اند و حدود شش درصد افراد هر روز به اين مقصود به جست وجوى آن لاين مى پردازند.
به گفته دكتر «ترفور روسكو» پزشك عمومى و متخصص كامپيوتر، پزشكان با سيل بيماران مبتلا به «سايبر كوندريا» يا به اصطلاح «نشانگان پرينت كردن اينترنتى» روبه رو مى شوند.البته خودبيمارانگارى مشكلى جديد به حساب نمى آيد، اين نشانگان از دوران پزشك رومى جالينوس شناخته شده بود.اما مشكلى كه اينترنت ايجاد كرده اين است نياز وسواسى خودبيمار انگاران را براى اطلاعات بهداشتى به طريقه اى كه هيچ رسانه اى تا به حال امكان آن را نداشته است، ارضا و تقويت مى كند. «برايان فالون» يكى از نويسندگان كتاب «شبح بيمارى، بازشناسى، درك و غلبه بر خود بيمار انگارى» در اين مورد شكى ندارد كه اينترنت وضع اشخاصى را كه به اضطراب در مورد سلامتى دچارند بدتر مى كند.اين مشكل را اين حقيقت پچيده تر مى كند كه اطلاعات بر روى اينترنت تحت نظارت قرار ندارد. اين امر مشكل دائمى هر كسى است كه از اينترنت به مقاصد پژوهشى استفاده مى كند، اطلاعات اغلب عارى از مرجعيتى هستند كه آنها را قابل اتكا سازد.
بنابراين اگر شما مظنون باشيد كه گزگز در دست و پاهايتان ناشى از ابتلاى شما به ام اس (اسكلروز متعدد) است، ييناً بر روى اينترنتى جلسه تبادل نظرى را پيدا خواهيد كرد كه ظن شما را تائيد كند، يا اگر احساس خستگى مى كنيد و گمان مى كنيد كه خستگى شما علامت يك بيمارى وخيمى است، مدت زيادى طول نخواهد كشيد كه كسى بر روى اينترنت به شما بگويد كه دچار بيمارى لوپوس يا يك بيمارى خودايمنى وخيم ديگر هستيد.فالون به بيمارانش توصيه مى كند كه خود را از اينترنت دور نگه دارند: «تقريباً مى شود گفت كه يك فرد خودبيمارانگار به جست وجوى اطلاعات، معاينه كردن خودش و كسب اطمينان در اين مورد از ساير افراد معتاد مى شود.
چك كردن اينترنت تنها اوضاع را بدتر مى كند.» ايوان نوبل هم در نوشته هايش يك تذكر احياطى را بيان مى كند: «عالى است كه اين همه اطلاعات بر روى اينترنت در دسترس است و بيماران مى تواند آنچنان كه خواستار آن هستند در مورد بيمارى شان مطلع شوند اما فيلتر كردن اين اطلاعات بسيار مشكل است… همراه با جزئيات درمان ها، رژيم غذايى، آزمون هاى بالينى اطلاعات بالينى بى رحمانه اى در مورد اينكه چه تعداد از افراد از اين بيمارى مى ميرند يا چگونه مى ميرند وجود دارد. هر لينكى فرد را به لينك بعدى هدايت مى كند و وحشت زده شدن در برابر اين اطلاعات همچنان كه در مورد من هم اتفاق افتاد، كاملاً محتمل است.»
پس خودبيمارانگاران مراقب باشيد؛ اينترنت مى تواند جداً سلامت روانى تن را به هم بريزد.
