رییس محترم سازمان نظام صنفی استان تهران
جناب آقای مهندس رحمتی
هفته گذشته مطلبی با عنوان ” مقاله انتقادی سوزنی به خود و پاسخ به آن” و با منبع روابط عمومی سازمان به قلم آقای سهی مظلوم واجاری روی وب سایت رسمی سازمان نظام صنفی استان تهران و در بخش اخبار و اطلاعیه های سازمان منتشر شد. پیداست که مطلبی به قلم آقای محمدرضا بهنام رئوف در روزنامه دنیای اقتصاد زمینه این جوابگویی را فراهم کرده است. مطلب، متعلق به روزنامه دیگری است و جوابیه آن نیز به روزنامه فناوران نامرتبط. اما قلم آقای مظلوم حاوی نکات و ظرایفی است که دوست دارم به عنوان یک روزنامه نگار فناوری اطلاعات و به جهت ارادتی که به سازمان نظام صنفی و شخص جنابعالی دارم ، صرف نظر از اینکه حق با کدام طرف است، درباره آن سخن بگویم.
مطالب مرتبط با این مقاله :
آینه – سهیل مظلوم
سوزنی به خود – محمدرضا بهنام رئوف
0- از آنجا منبع انتشار مطلب مذکور روابط عمومی سازمان است، از دید من روزنامه نگار، موضع رسمی سازمان محسوب می شود.
1- جناب آقای رحمتی، چنین جوابیه هایی که گاه و بیگاه، با نام، بی نام یا با نام مستعار به رسانه ها- از جمله فناوران اطلاعات- ارسال می شود، چیز تازه ای نیست . بگذارید مشفقانه مصدع شوم که این نوع نگاه و این لحن و ادب، برای ما مسبوق به سابقه است و اتفاقا از منظری، چشم اسفندیار سازمان. نگاهی که هر انتقادی را عناد و هر منتقدی را خریداری شده می داند (حتی اگر به این وضوح مکتوب نشود).
2- همواره گفته ایم از سر دلسوزی، که سازمان نیازمند یک مدیر روابط عمومی حرفه ای است، مدیری که تشخیص بدهد چه زمانی و به چه مطلبی باید پاسخ داد و این پاسخ چگونه باشد. حال در نبود چنین مدیری به نظر می رسد آقای مظلوم واجاری حداقل مسوول روابط عمومی سازمان نظام صنفی رایانه ای هستند . البته تا آنجا که من به یاد دارم معمولا در سازمان نظام صنفی رایانه ای، جوابیه ها را شخص رییس سازمان امضا می کرده است.
3- از سمت ها و امضاها که بگذریم، جوابیه مذکور دارای مختصاتی است که باید به دقت بررسی شود.
جناب آقای رحمتی. در جایگاه قاضی و قانون نمی نشینم، به عنوان همکارانی که سال ها در یک حوزه کنار هم می گویم، آیا استفاده از چنین ادبیاتی را روا می دارید؟ مثال می زنم: “… تلاش نمود تا کل عملکرد مدیران سابق، فعلی و حتی آتی سازمان نظام صنفی رایانه ای کشور را در بوته نقد آورده و به طور مجمل بگوید که آنها هم مثل برخی از روزنامه نگاران حوزه فناوری اطلاعات آدم های باعرضه ای نیستند.” یا “… براستی خبرنگاران حوزه ما از پاک ترین خبرنگاران کشور هستندهر چند ممکن است در بین آنها هم خدای ناکرده ناخالصی ها و سفارشی نویس هایی هم رسوخ کرده باشند.” آیا چنین محتوای سخیف و سردستی می تواند به عنوان پاسخ رسمی سازمان بخش فرهیخته فناوری اطلاعات مطرح شود؟
4- وقتی می گویم سردستی، نمونه های دیگری هم دارم. در بند اول آن جوابیه یک اشتباه در ذکر تاریخ بهانه ای دست نویسنده داده که کل محتوای مقاله آقای رئوف را فاقد بنیان منطقی بداند. حال آنکه خود نویسنده در جای جای جوابیه از این گزک ها بسیار دست منتقد می دهد. مثلا ایشان در جایی می نویسد : ” …تنها یک برنامه تلویزیونی وجود دارد که به بررسی مسائل حوزه فاوا می پردازد و آن برنامه هم برنامه صفرویک شبکه آموزش (شبکه هفتم) سیمای جمهوری اسلامی است …” به سبک جوابیه می توان چنین جواب داد: نگارنده جوابیه احتمالا وقت کافی برای پیگیری برنامه های مرتبط با حزه فعالیت اش در تلویزیون نداشته وگرنه می دانست که برنامه های دیگری هم در حوزه فناوری اطلاعات و ارتباطات در تلویزیون جمهوری اسلامی ایران تولید می شود. مثلا در شبکه 5 برنامه “سلام تهران” که به طور مستمر یک روز هفته را به بررسی فاوا و موضوعات آن اختصاص داده است.” و بعد نتیجه بگیریم که: “مطالب ایشان از دقت لازم در بیان امانت دارانه وقایع و اخبار برخوردار نبوده و لذا اساس نتیجه گیری های مطالب ایشان مورد خدشه است.”
تاکید دوباره می کنم که موضوع این نوشته، شخص نگارنده جوابیه نیست و اصولا آن جوابیه در محتوا بی ارتباط به ماست. اما چون مصدر صدور آن روابط عمومی سازمان تح ریاست شماست و من به آن سازمان علاقه مندم، معتقدم که چنین مطالب سستی، در شان سازمان شما نیست.
زیاده عرضی نیست
ایمان بیک
روزنامه نگار
منبع : فناوران
