نام نویسنده: آرش برهمند
سرنوشت پر از نمادهایی آشکار و پنهان است که فقط وقتی از آنها فاصله می‌گیرید مفهوم پیدا می‌کند؛ ماجرای سازمان نظام صنفی و مرکز تحقیقات صنایع انفورماتیک هم یکی از همین قضایاست.
هرچند ریشه اختلافات کمیسیون سخت‌افزار وقت سازمان به زمان ریاست سعیدی نائینی و چالش کمیسیون‌ها برای ایفای یک نقش مستقل باز می‌گردد ولی جمع بزرگان سایه‌نشین ماشین‌های اداری با رییس کاریزماتیک مماشات کردند تا مگر در زمان رییس جدید این اقتدارگرایی جنبه لطیف‌تری به خود بگیرد ولی ابتدا به ترغیب همان پایه‌گذاران سازمان و سپس بر اساس کاراکتری پیش‌بینی نشده که رحمتی، رییس دوم، از خود بروز داد این جمع به کل از سازمان برید تا دست کم برای دو سال به سکوت و تاریکی مطلق بازگردد. موجب این ناامیدی کامل سخت افزاری‌ها هم همین ماجرای اختلاف با مرکز تحقیقات صنایع انفورماتیک بر سر اقلام و نحوه اعمال استاندارد اجباری بود که هرچند شرکت‌های قدیمی ابزارها و انگیزه‌های فراوانی برای اعمال نقش در آن داشتند باز هم رییس جدید از دادن پرچم سازمان به آنها خودداری ورزید و دامنه مذاکراتی که در نهایت ناکام ماند را به خود و هیات رییسه‌اش محدود کرد. جلسات کمیسیون سخت‌افزار هم عملا دیگر هیچگاه تشکیل نشده و برای ماه‌های متمادی اخبار سازمان به اینترنت و نرم‌افزار و حداکثر الکامپ محدود ماند، تا چرخ روزگار چرخید و چرخید…
از ابتدای سال 89 گروه سخت‌افزاری‌های قدیمی با فتح یک به یک تشکل‌هایی که لزوما محدود به فناوری اطلاعات هم نبودند به سرعت نشان دادند تمامی حاشیه‌نشینی گذشته را صرف سازمان‌دهی، تعریف اهداف و لابی‌‌های قدرتمند کردند که در نیم دو جین انتخابات سهل و دشوار صیقل خورد و کارآیی خود را به رخ کشید تا اوج آن انتخابات به شدت سیاست‌زده اتاق تهران باشد. جالب آنکه در این میان نیز جمعی که از دم تیغ موفقیت سخت‌افزاری‌ها می‌گذشتند همگی مخالفان و منتقدان پراکنده سازمان بودند که هرچند در برابر سازمان متحد می‌شدند ولی در مقابل تیغه جدید که در مقابل سازمان حرکت می‌کرد ولی در نهایت همان ریشه‌ها را می‌برید خلع‌سلاح بودند. به ویژه که برخلاف سازمان این گروه چراغ خاموش حرکت می‌کردند، اعتقاد به موج‌سازی رسانه‌ای و دولت ستیزی نداشتند و اساسا وارد عرصه‌ای می‌شدند که پیشاپیش از تمامی اهرم‌های قدرت ممکن برای پیروزی بهره‌مند باشند و برای برتری رقابت می‌کردند نه بقا.
اکنون نیز پس از یک سال و اندی آشکار است که این گروه با فتح یکی از معدود سنگرهای باقی‌مانده و در پیش بودن اتحادیه کشوری انگیزه یک‌پارچه شدن بافت مدیریت صنفی IT را دنبال می‌کند و دیگر پشت دروازه‌های سازمان نظام صنفی رسیده است؛ نهادی که جغرافیای تشکل‌های فناوری ایجاب می‌کند هر حرکتی برای یک‌پارچه سازی عقاید بازار فناوری از آنجا شروع یا دست‌کم به آنجا ختم شود؛ نزدیک به 8 هزار عضو، گستره ملی، قانون مجلس و حکم ریاست جمهوری در کنار یک ساختار ذاتا مردم‌نهاد همگی بنیان‌های این قدرت را فراهم کرده است هرچند که شاید از این قدرت تا کنون استفاده چندانی نشده باشد.
اکنون موسسان سازمان و هم‌آوردان رو به قدرت آنان در آستانه یک معامله تاریخی دیگر قرار دارند؛ سخت‌افزاری‌ها تنها گروهی هستند که می‌توانند رویای دیرباز سازمان برای رسیدن به یک تشکل فراگیر و بی‌رقیب را محقق کنند و از سوی دیگر در صورت گشودن دروازه‌های سازمان به روی تنها اپوزیسیون واقعی موجود نویسندگان اساسنامه باید بپذیرند که تمامی کمیسیون‌ها از سخت‌افزار گرفته تا نرم‌افزار و شبکه و اینترنت و غیره نقشی واقعی در تصمیم‌گیری‌ها ایفا کنند؛ قدرت‌گرایی در برابر مردم‌گرایی.
منبع : عصر ارتباط
