نام نویسنده: نسترن صائبی
ا آغاز سال میلادی جدید و مهم‌تر از آن ورود به دهه دوم دیجیتال، کارشناسان این حوزه به جمع‌بندی کلی وضعیت فناوری اطلاعات و ارتباطات در سال 2009 و پیش‌بینی‌هایی تا سال 2020 پرداخته‌اند.
مثلا پیش‌بینی می‌شود که اینترنت تا سال 2020 توزیع جغرافیایی یکسانی خواهد داشت و ضریب نفوذ اینترنت در کشورها به حد متوسط نزدیک‌تر خواهد شد. اما مساله‌ای که جای بحث دارد، این است که آیا کشور ما هم همراه با این روند جهانی پیش می‌رود و آیا مسوولان کشور ما برای این مقوله اهمیتی را که کشورهای دیگر در نظر دارند، قایل می‌شوند و آیا دغدغه‌های مسوولان ما همان چیزهایی است که مسوولان کشورهای دیگر را نگران می‌کند. بیان دیگر موضوع این است که سیاستگذاران توسعه فناوران اطلاعات و ارتباطات ایران آیا به روند‌های جهانی صنعت (یا همان Trendها) توجه کامل دارند؟
در حالی که جهان به اینترنتی با سرعت مصرف “اگزا” و “زتا” بیت می‌اندیشد، سرعت اینترنت در کشور ما در شرایط خوش‌بینانه و مواقعی که همه جا امن و امان است، از 128 کیلوبیت تجاوز نمی‌کند و در حالی که فناوری اطلاعات و ارتباطات به سوی رایانش ابری قدم برداشته و به این سو می‌رود، فناوری‌های م در حد زمینی باقی مانده‌اند. در کل به نظر می‌رسد با وجودی که کشورهای دیگر به فکر توسعه زیرساخت‌های اینترنت پر سرعت و همچنین ارتقای کیفی این شبکه جهانی هستند، ما هنوز اندر خم کوچه اولیم و با وجودی که هنوز زیرساخت‌های اولیه اینترنت جهانی ایجاد نشده، به فیلترینگ و عدم دسترسی به برخی محتواهای آن فکر می‌کنیم. به گونه‌ای دیگر، می‌توان گفت که ما از مفهوم اولیه اینترنت که همان جهان اطلاعات است، دور شده‌ایم و به جای اینکه به کلیات این قضیه بپردازیم به اجزا چشم دوخته‌ایم.
سوال این مقال این است که سهم ما که یک درصد جهانیم در پیش‌بینی‌های صنعت فناوری اطلاعات و ارتباطات و تبیین و شناسایی جهت‌گیری‌های آن کدام است؟
منبع : فناوران
