نام نویسنده: هانیه حبیبی
موبنا- هانیه حبیبی – چند روز پیش اینترنت هل ساله شد و تولد میانسالی اش را جشن گرفتند. تولد این فناوری سبب تحول گسترده ای شد و جهان را به دهکده ای کوچک تبدیل کرد.
اینترنت عصر ارتباطات را به همراه آورد، عصری که در آن دولت الکترونیک ، آموزش الکترونیک ، بانکداری الکترونیک، تجارت الکترونیک وغیره از شاخصه های اصلی به حساب می آید و ضعف در استفاده و بهره برداری از آن ، بیانگرعقب ماندن از حرکت عصر خویش است.
گذر از عصر صنعت به فناوری، باعث شده تمامی ابزارهای اقتصادی ، سیاسی و فرهنگی بر پایه فناوری اطلاعات باشد. امروز کشورهای صاحب قدرت برای استفاده از ابزارهای امنیتی از بمب و موشک استفاده نمی کنند. بلکه فناری اطلاعات را جایگزین این ابزار کرده اند. به جرات می توان گفت اینترنت به تنهایی در مقابل بمب و موشک قد علم کرده و با آنها مقابله می کند.
استفاده از این فناوری تا اندازه ای ضروری است که حتی کشور های جهان سومی و فقیر در حال برنامه ریزی و آماده کردن زیرساخت ها برای بهره برداری هرچه بیشتر از این ابزار فناوری هستند . اما ایران که روزی شهره دانش پروری و علم آموزی در جهان بود در استفاده از این فناوری نوین در کجا قرار دارد؟
آمارهای ارائه شده در این زمینه، خبرهای خوش نمی دهند. ضعف استفاده از این فناوری در ایران تا جایی است که در بین تمام کشورهای جهان رتبه ۱۸۶ را در سرت دسترسی به اینترنت کسب کرده و حتی از افغانستان وعراق ،عقب تریم. قیمت پهنای باند در ایران بسیار گران‌تر از کشورهای توسعه‌یافته و قیمت آن در مناطق و شهرهای مختلف کشور نامتناسب است.
براساس اعلام اتحادیه بین‌المللی ارتباطات راه دور (ITU ) ضریب نفوذ اینترنت در ایران 9/34درصد ، تعداد کاربران اینترنت معمولی 25میلیون و 600هزار نفر و تعداد کاربران اینترنت پرسرعت قریب به نیم میلیون نفر است.
برنامه ریزی در ایجاد و توسعه زیرساخت های فنی برای ارتقای شبکه اینترنت باید یکی از الزامات مسوولان باشد. رقابت در این عرصه و رسیدن به جایگاه قابل قبول در میان کشورهای جهان بدون این امر امکان پذیر نیست. در غیر اینصورت، ایجاد دولت الکترونیک را باید به دست فراموشی سپرد.
