نام نویسنده: پریسا سجادی
تربيت شهروند الكترونيكي، مفهومي است كه بارها بر آن تاكيد و پرداخته شده است؛ چنان كه تقريبا تمامي صاحبنظران اين حوزه بر اين باور هم نظرند كه يكي از اركان اصلي توسعه ICT در جامعه، فرهنگسازي در ميان مردم، يا تربيت شهروند الكترونيكي است.
اما، در اينجا و در اين مقطع، شخصا قصد مخالفت با اين عقيده را دارم.
آنچه در چند ماه گذشته حول و حوش تبليغات نامزدهاي رياست جمهوري دهم و طرفداران ايشان با استفاده از ابزارهاي نوين اطلاعات و ارتباطي به وقوع پيوست، ناباورانه نشانه‌اي از بلوغ كاربري و آشنايي و انس مردم با اين ابزارها بود.
عضويت و فعاليت گسترده ايرانيان در محيط‌هاي اجتماعي فضاي وب، استفاده از خدمات ايميل، مسنجر، پيامك و استفاده از ابزارهاي ثبت تصوير و انتشار آن، وبلاگ‌نويسي و … كه همگي منجر به افزايش چشمگير سرعت تبادل اطلاعات شد، عمده‌ترين اقداماتي بود كه نشان داد شهروندان ايراني خودانگيخته، همراهي و ارتباط نزديكي با فناوري‌هاي نوين برقرار كرده‌اند.
نمود ديگري از اين همراهي را مي‌توان در پروژه‌هايي همچون استفاده از كارت هوشمند سوخت، ثبت‌نام‌هاي اينترنتي و از اين قبيل نيز مشاهده كرد كه چگونه مردم به سرعت و بدون ممانعت، روش‌هاي نو را جايگزين روش‌هاي كهنه مي‌كنند.
اما در مقابل اين همراهي و مؤانست مردم با ICT، دولتمرداني ايستاده‌اند كه ظواهر امر نشان مي‌دهد از قافله مردم در بهره‌برداري از ICT جا مانده‌اند.
اتخاذ سياست‌هايي همچون اختصاص ندادن بودجه خاص و حذف اولويت از پروژه‌هاي ICT كشور و همچنين سياست‌هاي محدود كننده نسبت به فضاي مجازي، همگي مبين آن است كه برخي از دولتمردان به اين فناوري‌هاي احتمالا به زعم ايشان لوكس و غيرضروري، اعتقاد ندارند.
نتيجه آنكه كارشناسان و صاحبنظران حوزه IT زين پس به جاي تاكيد بر تربيت «شهروند الكترونيكي» بايد تركيب «دولتمرد الكترونيكي» را به فرهنگ لغات ICT كشور بيفزايند و بر آن همت گمارند. باشد كه روزي اين شكاف ديجيتالي فراخ ميان دولت و ملت به هم آيد.
منبع : فناوران
