ژاپني‌ها استفاده از موقعيت ياب‌ها را براي رديابي كودكان رواج دادند.
يك گروه حقوق بشري حافظ حريم شخصي شهروندان هشدار داده است استفاده والدين از دستگاههاي موقعيت ياب براي رديابي محل حضور فرزندانشان ممكن است بر روابط آنها با كودكان تاثيرات “مخرب و ناسالمي” بگذارد.
به گزارش پايگاههاي اينترنتي، اوايل ماه جاري ميلادي (آوريل (۲۰۰۶دو دستگاه ارزان قيمت كه از سيستم موقعيت ياب جهاني ( (GPSاستفاد مي‌كنند با قيمتي زير ۵۰دلار وارد بازار آمريكا شدند. يكي از اين دستگاهها يك تلفن همراه مينياتوري است و ديگري در يك كفش جاسازي شده است.
در همين حال ديزني، شركت بزرگ سرگرمي نيز قصد دارد با عرضه يك تلفن همراه، از بازار ۳۰ميليوني كودكان استفاده كند. اين تلفن والدين را قادر مي‌سازد محل حضور فرزندانشان را رديابي كنند.
اما سيمون ديويس، مدير سازمان جهاني حفظ حريم شخصي بيم آن دارد والديني كه از اين سامانه‌ها استفاده مي‌كنند نهايتا آنها را بي‌فايده و حتي خطرناك بيابند.
او مي‌گويد: “آنچه نهايتا ممكن است اتفاق بيفتد، همانطور كه در استفاده از فناوريهاي مراقبت تصويري نيز شاهد آن بوديم، استفاده افراطي والدين از اين سامانه آثار ويرانگري بر روابط آنها با فرزاندانشان خواهد گذاشت”.
“نوجوانان در سني هستند كه به فضايي كافي براي رشد جنبه‌هاي روحي، رواني خود نياز دارند. والدين بايد مراقب باشند زياده از حد به اين حريم نزديك نشده و از آن عبور نكنند.”
هم اكنون در كشورهاي غربي نگراني روزافزوني از امنيت كودكان به وجود آمده است. والدين بيش از پيش احساس مي‌كنند بايد هر لحظه بدانند كه فرزندانشان كجا هستند و چه مي‌كنند.
استفاده از دستگاههاي موقعيت ياب اولين بار در ژاپن و با تعبيه آنها در كوله پشتي و يونيفرم‌هاي مدرسه رايج شد. اطلاعات اين دستگاه ها را دفاتر يك شركت امنيتي كنترل مي‌كند.
اما ديويس مي‌گويد اگر والدين مي‌توانند فرزندانشان را رديابي كنند، “بدخواهان نيز مي‌توانند”.
طرح گاليله نسخه اروپايي موقعيت ياب‌هاي جهاني است
او مي‌افزايد: “چيزي به عنوان سامانه امنيتي وجود ندارد”.
سيمون ديويس كه خود به عنوان استاد ميهمان در مدرسه اقتصاد لندن تدريس مي‌كند مي‌گويد يكي از دانشجويانش موفق شده به او ثابت كند كه تا چه حد سوء‌استفاده و دزدي موقعيت ياب‌ها آسان است. اين دانشجو بدون اطلاع وي و با استفاده از تلفن همراه ديويس توانسته رد او را بيابد.
او رح مي‌دهد كه دانشجويش ابتدا يك پيام متني ( (SMSبي‌معني از يك پايگاه اينترنتي انگليسي به تلفن همراهش ارسال كرده است. ديويس پيام را بدون اطلاع از كارايي آن پاك كرده و به مدت ۳۰رو دانشجويانش همه رفت و آمدهاي وي را رديابي كرده‌اند.
او مي‌گويد: “اگر دانشجوها توانستند اين بلا را بر سر من بياورند، پس كساني كه قصد آزار رساندن به كودكان را دارند نيز به راحتي مي‌توانند”.
“والدين بجاي خرج مقادير زيادي پول براي تعقيب فرزندانشان، بايد از دست اين نوع خدمات تجاري عصباني باشند. اين شركت‌ها بذر ترس مي‌پراكنند و در مقابل اميد واهي مي‌دهند.”
با اين حال، مايكل چونگ، تحليلگر اين نوع فناوري‌ها در آمريكا معتقد نيست كه هدف از ارائه اين خدمات رديابي كودكان باشد.
در مقابل، وي استدلال مي‌كند اين خدمات با دادن اين امكان كه اگر مشكلي پيش آمد راهي براي دسترسي به فرزندان وجود دارد، نوعي “آسودگي خيال” براي والدين ايجاد مي‌كنند.
او توضيح مي‌دهد فناوريهاي مشابه براي يافتن موقعيت تماس‌هايي كه با شماره اضطراري ۹۱۱صورت مي‌گيرد و دولت آمريكا از آن استفاده مي‌كند بسيار موثر بوده است.
چونگ مي‌گويد اين فناوري به خدمات اضطراري اين امكان را مي‌دهد تا بتوانند در “مدت زماني كوتاه” موقعيت كسي را كه به كمك نياز دارد بابند.
او اين ايده را جالب توصيف مي‌كند، چرا كه بسياري از مواقع مردم حتي نمي‌توانند جايي را كه در آن هستند تشريح كنند”.
