ابرار اقتصادی – دبیر شورای عالی فناوری اطلاعات اعلام کرده که ضعف اصلی فناوری اطلاعات در ایران نبود شبکه ملی است. این سخن از آن رو اهمیت می یابد که گوینده آن هم اکنون در مسند برنامه ریزی و سیاست گذاری شبکه های ارتباطی و به خصوص اینترنت نشسته است.
واقعیت این است که موضوع گسترش اینترنت در کشور به هیچ وجه با نوع نگاهی که در گذشته به این شبکه می شد قابل مقایسه نیست. تا سالها قبل اینترنت و کامپیوتر مانند وسیله ای لوکس تلقی می شد که عمدتا افراد متول و یا نیازمند به سطح خاصی از خدمات از آن استفاده می کردند. اما به مرور و با فهمی که نسبت به مزایای اینترنت و بهره گیری از ابزارهای کامپیوتر در جامعه بین المللی و به تبع در جامعه ایران به وجود آمد هم اکنون حذف اینترنت و کامپیوتر از زندگی افراد جامعه ما در بسیاری از مراکز عملا با قطع خدمات و در بخش یگری با کاهش شدید کارایی مواجه خواهد شد.
از این منظر توجه به توسعه اینترنت در کشور به عنوان یک موضوع کلیدی و ضروری اهمیت می یابد. با این حال تفکرات متعددی که در زمینه روش های توسعه ای شبکه های اطلاع رسانی وجود داشته تا اندازه زیادی بر نحوه گسترش آن تاثیر گذار بوده است. هر چند بنا به برخی مقتضیات داخل کشور موضوع قطع وابستگی و خودکفایی در بسیاری از صنایع مطرح و مورد استقبال قرار گرفت اما واقعیت این است که تغییرات جهانی و نوع تکنولوژی خاصی که منجر به ایجاد و توسعه اینترنت و شبکه های اطلاع رسانی شده عملا دشواری هایی را در زمینه اجرای این تفکر ایجاد می کند.
اینترنت یک شبکه بی مرز است که در طول سطح گسترش می یابد، هر کاربر در هر نقطه از جهان می تواند به این شبکه متصل شود و در واقع هر کاربر روی اینترنت یک نقطه است که در سطح گسترش می یابد از این نظر در اختیار گیری و یا سلب دسترسی به این شبکه هم اکنون در بسیاری از کشورهای جهان مانند محدودیت در استفاده از منابع دیگر مانند آب و برق است اما تفاوت اصلی آن با شبکه های آب و برق که هم اکنون در کشورهای مختلف وجود دارد در نحوه توزیع آن است.
اینترنت درسطح یک کشور به تنهایی قابل راه اندازی نیست. یعنی یک کشور به تنهایی نمی تواند از ایجاد یک شبکه اینترنت بدهد و عملا اظهارنظرهایی از این قبیل مشکلی را از مشکلات فناوری اطلاعات و ارتباطات در کشور حل نخواهد کرد و صرفا بر پیچیدگی های این عرصه خواهد افزود.
با این توضیحات اظهار نظر معاون وزیر و دبیرشورای عالی فناوری اطلاعات از ایجاد اینترنت ملی اصلا عملی نیست و هیچ کشوری در جهان نیز چنین ادعایی نکرده است. اینترنت یک شبکه جهانی و یک جامعه جهانی مجازی است که خط و مرزهای کشوری را کاملا در هم شکسته بنابراین حضورمجازی یک کاربر در محدوده اطلاعاتی و فرضی یک کشور دیگر عملا نیاز به قانون ندارد و هر گونه تلاشی در این زمینه عملا بی فایده است. از نقطه نظر فنی نیز اینترنت به هیچ وجه قابل تکه تکه شدن نیست وگرنه کشورهای بسیاری پیش از ما چنین می کردند.
هم اکنون شبکه های ارتباطی و به خصوص اینترنت در کشور ما از ضعف های عدیده زیرساختی رنج می بند و بهتر آن است که مسئولان این عرصه به جای پرداختن به موضوعات محال در اندیشه پوشاندن ضعفها و گسترش دسترسی ها و روان کردن امور برای استقرار سرویس هایی مانند تجارت الکترونیک و پول الکترونیکی باشند که بعد از سالها هنوز در کشور معطل مانده است.
