نام نویسنده: شهرام شریف
دنیای اقتصاد- شاخص‌های اینترنت پرسرعت از جمله شاخص‌های نسبتا جدید در حوزه ارتباطات به شمار مي‌آیند و به تدریج جای برخی شاخص‌های قدیمي‌تر مثل دسترسی عمومي‌به اینترنت (مانند خطوط Dial Up ) را مي‌گیرند.
امروزه در بسیاری از کشورهای جهان دسترسی به اینترنت 56 کیلوبیت عملا دیگر دسترسی به اینترنت به شمار نمي‌آید بلکه از این خطوط صرفا برای پشتیبانی و موارد خاص استفده مي‌شود. در ایران اما حالا رشد اینترنت Dial Up به نوعی به رشد کل اینترنت گره زده شده و مقامات وزارت ارتباطات تلاش مي‌کنند که رشد دسترسی به این خطوط ضعیف و بدون قابلیت را به نوعی تلاش در جهت توسعه اینترنت در کشور قلمداد کنند.
در حالی که این خطوط با کیفیت پایین خود عملا برای بسیاری از سرویس‌های اینترنتی بی استفاده و نامطمئن هستند.
از قضا به نظر مي‌رسد که توجه مسوولان دولتی بیشتر روی زیرساخت‌ها و پهنای باند کلان متمرکز شده و این در حالی است که رشد اینترنت پرسرعت طی سال‌های اخیر آنچنان ناامید‌کننده بوده که مسوولان حتی از ذکر آن در گزارش‌های رسمي‌خود صرفنظر مي‌کنند. قیمت بالا (به‌رغم تمام شعارها و مصاحبه‌ها مبنی بر کاهش تعرفه اینترنت) همچنان دلیل اصلی رشد پایین اینترنت پرسرعت در ایران به شمار مي‌رود. قیمت اینترنت در ایران از بسیاری از کشورهای جهان به مراتب گران‌تر و خدمات آن نامناسب‌تر است، اما در کنار این، ضعف‌های زیرساختی و حتی برخی سیاست‌های مدیریتی را نیز مي‌توان به عنوان سد راه توسعه این شبکه دسترسی برشمرد. به‌رغم آنکه مسوولان مایل هستند اعلام کنند دسترسی برای تمامي مردم کشور فراهم شده ولی متقاضی وجود ندارد، اما هنوز حتی در تهران و بسیاری از شهرهای ایران نوع خطوط تلفنی اجازه دسترسی به اینترنت ADSL ر به کاربران نمي‌دهد.
در واقع حتی اگر یک کاربر بخواهد به دلیل چنین مشکلاتی نمي‌تواند به اینترنت پرسرعت دسترسی داشته باشد. مشخص نیست مشترک این خطوط تلفن که دقیقا با قیمت یک خط تلفن عادی آن را خریداری کرده باید چه روشی را در پیش بگیرد، اما گفته مي‌شود حداقل در تهران ده‌ها هزار خط از این نوع به مردم واگذار شده است. در برخی از مراکز تلفن نیز مخابرات به دلایل خاص اجازه بهره‌برداری را به بخش‌خصوصی نداده است.
این تنها نمونه‌ای از مشکلات زیرساختی است که وعده‌های مسوولان در زمینه دسترسی وسیع مردم به این شبکه را به یک مطلب طنز تبدیل مي‌کند. جهان در حال توسعه با سرعت فراوان به سمت بهره‌گیری از دسترسی‌های مطمئن‌تر و سریع‌تر حرکت مي‌کند و تعدادی از کشورهایی که از چنین رشدی برخوردار بوده‌اند اتفاقا از همسایگان ایران هستند. همسایگانی که خود را با دسترسی میلیونی به Dial Up دلخوش نکردند و به سمت تکنولوژی‌های با ثبات تر و مطمئن‌تر حرکت کردند. آیا مسوولان دولتی ما نیز نیاز به چنین توسعه و شتابی را حس کرده‌اند؟
