نام نویسنده: جواد زارعی
قرار دادن دوربین های عکاسی دیجیتال در دسته های مختلف به آسانی سال های پیش نیست که آنها را برحسب کیفیت حسگر و ابعاد بدنه در سه، چهار دسته مستقل قرار می دادیم. فرآیند ساخت دوربین های دیجیتالی بسی پیچیده تر شده و مدل های قابل ابتیاع در بازار از سه، چهار گونه تا هفت، هشت گونه افزایش یافته ست. به همین دلیل است تکلیف اغلب مخاطبان بازار دوربین ها مشخص نیست و بسیاری از مدل هایی که خریداری می شوند آنگونه که باید، نیستند و بسیاری از آنها در یکی، دو سال بعد با مدل های جدیدتر جایگزین خواهند شد. عمر مفید دوربین های دیجیتالی اگر به شیوه ای صحیح خریداری شده باشد بین 36 تا 48 ماه است مگر اینکه دارنده دستگاه بخواهد کارهای دیگری انجام دهد که از توان دوربین دیجیتالی که ابتیاع شده، خارج باشد. در این صورت گذر این عزیز دوباره به بازار دوربین ها خواهد افتاد.
نکته دیگر این است که شرکت های سازنده دوربین ها خود را ملزم به رعایت دسته بندی ها نمی دانند و هر چه صلاح بدانند تولید کرده و عرضه می کنند. به هرحال هر چقدر هم بازار شلوغ باشد، باز هم می توان دسته بندی مختصری ارائه کرد که در امر خرید کمک حال بندگان خدا باشد. در این نوبت درباره دسته بندی دوربین های دیجیتالی عکاسی صحبت کرده و در فرصتی دیگر به دوربین های دیجیتال فیلمبرداری خواهم پرداخت.
حرفه ای و آماتوری
می توان کیفیت حسگر، نوع حسگر، ابعاد دوربین، وزن، بزرگنمایی نوری و غیره را به عنوان ملاکی برای دسته بندی دوربین ها انتخاب کرد اما اگر در مشخصات فنی دوربین های جدید سیر و سیاحتی ترتیب دهید، خواهید دید ملاک قرار دادن صرف این مشخصات خاص، منجر به 10 ، 12 دسته مختلف خواهد شد که یگیری آن برای مخاطب عملی نیست. دسته بندی دوربین ها نباید از شش دسته فراتر رود. از این رو قیمت، نوع کاربری و مشخصات فنی را به عنوان ملاک برای دسته بندی در نظر می گیریم. براین اساس دوربین ها به دو گروه حرفه ای و آماتوری تقسیم می شوند. از لحاظ تفاوت در مشخصات فنی این دو گروه می توان گفت خاندان دوربین های حرفه ای همچنان از سیستم دوربین های حرفه ای آنالوگ (SLR) استفاده می کنند که شامل اجزای مکانیکی است. در حالی که خاندان دوربین های آماتوری به صورت کامل دیجیتالی هستند. دیگر اینکه تغییر لنز در مدل های حرفه ای امکان پذیر است و لنز مدل های آماتوری قابل تعویض نیست. هر چند بین خودمان بماند که در برخی مدل های سطح بالای آماتوری چنین امکانی به صورت محدود در نظر گرفته شده است. وزن مدل های حرفه ای از دیگر تفاوت ها با مدل های آماتوری است.
سبک ترین مدل حرفه ای حداقل نیم کیلوگرم وزن دارد در حالی که وزن سنگین ترین مدل آماتوری کمتر از 400 گرم است.
از منظر کاربری باید گفت مدیریت دوربین های حرفه ای به دلیل ویژگی های خاصی که دارند، برای عموم کاربران بسیار سخت و صعب است. به طور کلی نگهداری مدل های حرفه ای شرایط ویژه ای را طلب می کند که از حوصله و تخصص کاربر عام خارج است. در تولید مدل های آماتوری از فلسفه عکاسی برای همگان استفاده می شود یعنی انجام عکاسی ا دوربین دیجیتال باید که آسان ترین باشد. براین اساس اغلب تنظیمات مدل های آماتوری به صورت خودکار توسط دوربین صورت می گیرد در حالی که اکثر تنظیمات مدل های حرفه ای به صورت دستی انجام می شود و آخر اینکه ارزان ترین مدل حرفه ای (DSLR) با گران ترین مدل آماتوری برابری می کند. مدل های حرفه ای گران هستند چراکه امکاناتی فراهم ساخته اند که برای کاربری عام و نیمه حرفه ای اضافی است.
منبع : سرمایه
