مهر- نخستین نوارکاست را شرکت فیلیپس 50 سال قبل در سال 1962 اختراع کرد و یکسال بعد با وارد کردن آن به بازار توانست تحولی در مفهوم پخش موسیقی ایجاد کند.
نوارکاست یک سخت افزار فنوگرافیکی بر روی نوار مغناطیسی است که تا پیش از آغاز قرن 21 به خاطر قیمت پیین و سهولت استفاده از آن از محبوبیت بسیار بالایی برخوردار بود.
نوارکاست از یک محفظه کوچک و دو قرقره تشکیل شده است که نوار مغناطیسی دور آنها پیچیده می شود و می توان بر روی این نوار، ماده صوتی را ثبت کرد.
این حمایت صوتی را شرکت فیلیپس در سال 1962 اختراع کرد و یکسال بعد در آگوست 1963 از آن در نمایشگاه رادیوی برلین که امروز با عنوان نمایشگاه محصولات الکترونیکی مصرفی برلین شناخته می شود رونمایی کرد. تولید جهانی این ابزار از سال 1965 در هانفور آلمان شروع و به موازات آن فروش نوارهای از پیش ضبط شده نیز آغاز شد.
طول نوار، مدت زمان نوارکاست را نشان می دهد. ضبط و پخش محتوای صوتی در هر دو طرف نوار امکانپذیر است.
رایجترین فرمتهای نوارکاست C46 (ضبط 23 دقیقه در هر طرف)، C60 (ضبط 30 دقیقه در هر طرف) و C120 (ضبط 60 دقیقه در دقیقه) هستند.
حتی اگر امروز به خاطر فرمتهای دیجیتال صوتی به ویژه MP3 نوارکاست آخرین روزهای حیات خود را پشت سر می گذارد جوانان دهه های 80 و 90 به خوبی با این مفهوم آشنا هستند.
پس از اختراع نوارکاستها دستگاههای ضبط و پخش موسیقی ویژه خودروها وارد بازار شدند که با نام آشنای “رادیوپخش” شناخته می شدند و سپس سونی در سال 1979 “واکمن” را پا به عرصه وجود گذاشت. به این ترتیب، نوارکاستها از خانه ها خارج و با دنیای داشبورد خودروها و جیب جونانی که در خیابان با واکمن خود موسیقی گوش می دادند نیز آشنا شدند.
نوارکاست برای صنعت یک مزیت بزرگ داشت. درحقیقت، از یک طرف قرقره ها و جلد پلاستیکی نوارکاستها بسیار شکننده بود و به راحتی می شکست و از طرف دیگر، چوپ پنبه ای که زیر نوار مغناطیسی قرار می گرفت اتصال محکمی نداشت و پس از مدت زمان کوتاهی از جلد جدا می شد. با جدا شدن چوب پنبه، نوار داخل ضبط پیچیده می شد، بنابراین پس از مدتی باید نوارهای جدید خریداری می شد.
هرچند، بسیاری از جوانان دیروز هنوز به یاد می آورند که پس از پیچیده شدن نوار، آن را با یک خودکار بیک دوباره جمع می کردند و از یک تکه پنبه شده به جای چوب پنبه استفاده می کردند.
در زمانی که هنوز خبری از حافظه های فلش “یو. اس. بی” و حمایتهای اپتیکی “سی. دی” نبود، جوانان باید تا نیمه های شب بیدار می ماندند تا آهنگ مورد علاقه خود را از رادیو ضبط کنند. سپس باید نوار را بارها عقب و جلو می بردند تا از ضبط با کیفیت بالا مطمئن شوند.
